‘They say that tougher gun laws do not decrease gun violence. We call BS. They say a good guy with a gun stops a bad guy with a gun. We call BS. They say guns are just tools like knives and are as dangerous as cars. We call BS. They say that no laws could have been able to prevent the hundreds of senseless tragedies that have occurred. We call BS.’
Ze is jong, pas achttien jaar. Zoals mijn zonen en al die kinderen die bij mijn zonen op school zitten. Net als de 17 die doodgeschoten werden en de tientallen gewonden en diegenen die thuis met angstaanvallen zitten. Kinderen in de Verenigde Staten van Amerika. Land of the free… Land of hope and dreams.
Scholen in lockdown
‘Hoe vaak zijn er ook al weer lockdown procedures ook alweer op jullie school?’ vraag ik mijn zonen.
‘Twee keer per maand. Is wel wat meer geworden in het afgelopen jaar. Hoe zo?’
‘Wat gebeurt er dan ook alweer?’
‘Nou, dan wordt er omgeroepen dat er een schutter in het schoolgebouw is en dan moet je heel snel naar je klaslokaal, deur op slot, gordijnen naar beneden en dan met z’n allen in de hoek staan die niet zichtbaar is door de deur. Of naar de WC en de deur op slot doen totdat er je door een politieagent wordt uitgehaald.’
‘Maar als ik pop pop pop hoor, ga ik rennen. De school uit.’ zegt mijn jongste.
‘Dan wordt je zeker neergeschoten. The hallway is the most dangerous…’ zegt zijn broer.
‘Maakt dat jullie niet bang?’
‘Ja soms wel …’
Ik heb kippenvel. Twee keer per maand!
Twee dagen na ons gesprek aan tafel is het raak. Ik ben thuis aan het werk als de telefoon gaat.
’This is an emergency call from Mamaroneck School District. All School are in lockdown. Please pick up your children immediately. Police officers will guide you.’
Dit keer is het geen oefening.
Even raak ik in paniek. Alle scholen? Waarom? Ik denk direct aan Florida en wordt een beetje misselijk. En daarna: Wie ga ik eerst ophalen? Rare dilemma’s…Waar is het risico het grootst? The High-school? Maar wie kan het beste voor zichzelf zorgen? Ik besluit de jongste als eerste op te pikken. Voor de schooldeur staat een lange rij met ouders. Leerkrachten wapperen met namenlijsten en geven aanwijzingen waar je kind op te halen. Het is een enorme chaos en we worden twee keer de verkeerde kant op gestuurd. Paniek, daarna ruzie. Een typisch Amerikaanse vrouw met geföhnde haren loopt langs de rij, negeert ‘Hey, we’re in line here’, met een hairflip en een hysterisch: ‘I have to pick up my 6th grader!’ Ze beent verder, de rij verbouwereerd achterlatend.
Als ik mijn jongste eindelijk heb, krijg ik een tekstbericht van mijn High-schooler dat hij een ritje van een vriend naar huis krijgt…Pff, die is veilig.
We staan een uur vast op de parkeerplaats…Als die voortvluchtige schutter zijn AK47 daar leeggeschoten had, waren er honderden slachtoffers gevallen. Mijn vertrouwen in de veiligheidsprocedures en drills, zakt als lood in mijn schoenen.
De wereld op zijn kop
Het is de wereld op zijn kop. In dit hele land worden ouders maar vooral kinderen dagelijks volgepompt met angst. Wapens….ze zijn werkelijk overal. Ook in de huizen waar mijn zonen dagelijks komen. Ik herinner me nog een kaartje in de plaatselijke krant, daags na de schietpartij in 2012 op de lagere school in New Town. Daarop werd geplot op welke adressen in de buurt wapenvergunningen waren afgegeven. Het leek erop alsof wij de enigen zonder waren! En sindsdien is er eigenlijk niets veranderd. 89 wapens per 100 mensen…! In de afgelopen zes jaar zijn er 1800 doden te betreuren en meer dan 6400 gewonden door massa schietpartijen. En dan heb ik het nog niet eens over de huis- tuin en keukenongelukken die hier aan de orde van de dag zijn.
Ik krijg een brief van de super-intendant. Er spreekt wanhoop uit. Helaas ligt gun-control niet in zijn macht maar hij kan zich wel focussen op de mentale gezondheid van de leerlingen …
Hangt dat ook niet samen met al die angst en onzekerheid die (jonge) mensen door dit soort situaties voelen? Ik vraag het me hardop af. De veiligheid van zijn schoolgebouwen en de mentale gesteldheid van zijn leerlingen zijn zijn speerpunten. Mijn jongste noemt zijn school al een gevangenis …
De laatste mass shooting?
’We are going to be the kids you read about in textbooks not because we’re going to be another statistic about mass shooting in America, but because … we are going to be the last mass shooting.’
Emma spreekt. Een meisje, dat nu met haar never again movement de stem is van een heleboel jongeren, ook van mijn zonen. Haar hele generatie geeft me hoop. Ongelijkheid, milieu, discriminatie, (seksueel) geweld. Het zijn allemaal onderwerpen waar de meeste Amerikaanse jongeren zich enorm mee verbonden voelen. Maar zo lang er zoveel volwassen Amerikanen The Second Amendment nog steeds van levensbelang achten, kunnen we wachten op de volgende massamoord. Een wapen, het is toch de enige manier om jezelf te beschermen? Daar heb je recht op. Als iedereen om je heen ook een wapen heeft, wil jij toch niet met lege handen staan … We moeten toch een leger kunnen vormen om te vechten tegen een macht die onze vrijheid zou kunnen beperken… ? Redeneringen uit het jaar nul maar idioot genoeg, ook in mijn omgeving veel gebruikte argumenten. Zo’n intens verkeerd gevoel van veiligheid! Angst ligt diep in de Amerikaanse cultuur verankerd. Mijn kinderen worden er mee vergiftigd. Minstens twee keer per maand…Maar Emma is hun nieuwe boegbeeld!
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op DeWereldwijven.com
