In de eerste twee sets valt op dat de linkshandige Rafael Nadal vaak om zijn backhand heenloopt om de bal met zijn forehand te slaan. Hij neemt het meeste initiatief, maar Medvedev slaat de ballen ogenschijnlijk moeiteloos terug. De Rus heeft voordeel van zijn lengte, 1,98 cm, met name bij de service. In zijn spel doet hij denken aan de tengere, pezige tennislegende Bjorn Borg, allebei ijskonijnen. Bijna al zijn servicebeurten weet hij vrij makkelijk te behouden, terwijl Nadal dikwijls grote moeite heeft zijn servicepartijen te winnen. Herhaaldelijk weet Medvedev zijn service te breken.
2-0 in sets
Nadal heeft enkele keren pech doordat dubieuze lijnballen in zijn nadeel vallen. Na twee sets 2-6 en 6-7(tiebreak) voor Medvedev lijkt de wedstrijd gespeeld. Ik zeg tegen mijn App-maatje, het zou al mooi zijn als Nadal tenminste nog één set weet te winnen.
Korte tijd later wint Nadal de derde set met 6-4. Hij weet de service van Medvedev te breken. Er gloort weer wat hoop. Het valt op dat hij nu veel aanvallender speelt. Waarschijnlijk is de druk wat van hem afgevallen, want hij speelt meer vrijuit en maakt belangrijke punten met sluwe dropshots.
Never say die
Frappant want iedereen verwacht dat hij, terugkomend van een fikse enkelblessure en tien jaar ouder dan zijn tegenstander, de strijd opgeeft. Maar dan ken je Rafael Nadal nog niet. Vaker heeft hij bewezen een geweldige knokker te zijn. Ook dit keer weet zijn vastberadenheid en gepassioneerde vechtlust de doorslag te geven. Hij presteert het schier onmogelijke: drie sets op rij 6-4, 6-4 en 7-5 (in de tiebreak) weet hij te winnen. En dat tegen Daniil Medvedev de nummer twee van de wereld. Met zijn ‘never say die’ mentaliteit is de sympathieke en bescheiden Nadal een voorbeeld voor ons allemaal.
