Nog nooit heb ik meegemaakt dat na de gebruikelijke toegiften, je de zaal al uit bent en de artiesten gewoon nog even door gaan. Na de voorstelling van Herman van Veen en musici in de stadsschouwburg in Utrecht is dat het geval.
Direct van de eerste tot de laatste minuut houdt de voorstelling je in zijn greep. Het staat als een huis. Nu is de fantastische gitarist Edith Leerkes(foto) van de partij. Voordat zij met Herman ging spelen behoorde ze bij het befaamde Rosenberg Trio. Ook haar talentvolle zoon Marnix Dorrestein(23) op elektrische gitaar, een andere gitarist en twee violisten, een drummer en een klarinettist spelen dat het een lieve lust is .
Na het overlijden van zijn vaste pianist Erik van der Wurff, waar Van Veen 52 jaar mee samen speelde, is Edith Leerkes nu zijn muzikale sparringpartner geworden. In een van de toegiften zingt van Veen met zichtbare moeite het gevoelige lied ‘Liefde van Later’ van Jacques Brel, dat hij opdraagt aan zijn goede vriend Erik van der Wurff. Diegene die overlijdt blijft achter, zei Herman van Veen eerder.
Persoonlijke anekdotes
Marnix Dorrestein is ook de producent van zijn laatste CD Kersvers genoemd. Dit album, zijn 178e maar liefst, vormt de basis voor het theater programma vanavond. Herman zingt, danst, speelt virtuoos zijn viool en musiceert er met zijn jonge groep op los. Met grote passie en plezier. Het ene moment zingt hij een beschouwend lied over zijn moeder, dan weer laat hij het publiek van hun stoel vallen van het lachen bij een absurdistisch familieverhaal, waar het gezin naar het strand gaat en de kinderen bijna per ongeluk hun moeder in het zand begraven. De strandpolitie met herdershond moet er aan te pas komen.
De timing en van Veen’s gevoel voor ritme hebben niets aan kracht ingeboet. Een van de talrijke hoogtepunten is het favoriete lied van zijn vader, over overledenen in de Tweede wereld oorlog die verschijnen in de hemel als kraanvogels. Opvallend veel persoonlijke anekdotes worden afgewisseld met beschouwingen over de intolerantie van diverse religies of een schrijnend lied als Voor ik het Vergeet. Een pleidooi voor een zachte dood. Van Veen: ‘geef mij maar een dubbele Johnny Walker met een extra dosis Klaas Vaak.’
Hilarisch is zijn verhaal over een kleine ingreep bij hemzelf in de onderste regionen. Zijn schaamhaar moet worden geschoren en een verpleegster is onder de indruk als zij zijn ‘jongeheer’ ziet. Van Veen imiteert zijn eigen geslachtsdeel.
Louis Davidsring
Het opmerkelijke is dat dit komische verhaal wordt afgewisseld met een mooi oud lied ‘Slaap Mijn Kind, Langs de Wegen Waait de Wind’. Het programma is een wervelend, geolied concert, met grappige anekdotes en sociaal bewogen bespiegelingen er tussen door.
Herman van Veen is een fenomeen. Niet voor niets kreeg hij in 1976 de Louis Davidsring van Wim Kan. Een prijs die alleen de allergrootsten in de Kleinkunst toekomt. Vroeger kon hij nog wel eens harde grappen maken of het publiek provoceren, nu hij ouder is durft hij zich meer kwetsbaar op te stellen en is hij meer bespiegelend. Wat blijft is zijn tomeloze energie, zijn momenten van grote tederheid en zijn kolderieke jonge honden gedrag.
Altijd is Herman van Veen een sociaal bewogen mens geweest. Hij zet zich al zijn hele leven in voor Unicef. Maakt zich sterk in diverse organisaties voor de Rechten van het Kind. In 2005 werd dat erkend door de aan hem toegekende Martin Buber Plakette voor “zijn respect, liefde en betrokkenheid bij de medemens.”
Zijn warm aanbevolen voorstelling is nog te zien tot en met november 2015 en gaat in 2016 naar Duitsland. Zie ook www.hermanveen.com
Herman- van- Veen
Energiek en teder
Muzikaal, kolderiek, persoonlijk
Sociaal, dichterlijk, menselijk, onvoorspelbaar
Levenslied
* copyrights foto's Herman's glimlach: Jesse Willems en viool Wolfgang Jaafar.
