Guido van der Werve(1977) studeerde aan de Rietveld Academie in Amsterdam en hij was resident in diverse kunstopleidingen, van de Rijksacademie in Amsterdam tot academies in New York en Berlijn. Hij nummert zijn korte films van nummer een tot en met nummer achttien, die laatste gaat dit jaar in première. Een voorproefje van nummer 18 is nu al te zien in Eye. Dit gaat Guido van der Werve’s eerste lange speelfilm worden.
Chopin
Voor nummer 14, te zien in Eye, kreeg hij in 2013 een Gouden Kalf op het Nederlands Film Festival in Utrecht. In deze film brengt van der Werve een ode aan zijn lievelingscomponist Frederic Chopin. In een triatlon van Parijs naar Warschau volgt Guido deze route. Het lichaam van Chopin is begraven in Parijs en zijn hart in Warschau, vandaar.
De expositie waarbij acht van zijn achttien werken te bekijken zijn in Eye, bestaat uit meerdere grote schermen in zalen van verschillende grootte. Sommigen films zijn gedraaid op 16mm of 35 mm, anderen op HD video.
Ongeluk
Zijn afstudeerfilm Nummer 2 ontstond, nadat van der Werve getuige was van een dodelijk verkeersongeluk. Diezelfde avond ging hij met een vriendin naar een klassieke balletvoorstelling. S-nachts spookten de beelden van deze gebeurtenissen door zijn hoofd en zo was het idee geboren om balletdansers te combineren met een aanrijding.
Klassieke muziek
In een andere film, nummer vier (poster), zien we hem Chopin spelen op een piano, op een drijvend blok in een meer in Finland. Van der Werve heeft een Finse vriendin en woont afwisselend in Amsterdam, Finland en Berlijn. In een volgende scene komt er een boot in beeld varen met een compleet orkest erop, dat het Requiem van Mozart speelt.
Guido wordt erg geïnspireerd door klassieke muziek. Chopin, Mozart en Rachmaninov en andere Romantische componisten behoren tot zijn favorieten. Hij was bijna zelf klassiek pianist geworden, maar hij vond zichzelf niet goed genoeg voor het Conservatorium. Hij componeert wel zelf de muziek voor enkele van zijn films.
Lynchiaans
Heel bijzonder en een beetje David- Lynchiaans- surrealistisch, is zijn nummer acht. Hier loopt de veelzijdige beeldend kunstenaar voor een gigantische ijsbreker uit bij de Botnische Golf. We horen het vervaarlijke en dreigende geluid van de brekende ijsschotsen. Het lijkt erop dat van der Werve elk moment overvaren kan worden door de ijsbreker, maar dit is optisch bedrog. Hoe komt hij op het idee? Guido zegt zich te laten leiden door zijn gemoedstoestand. Hij vindt dat hij een zwarte kant in zijn karakter heeft, maar ook een komische, zeg maar rustig absurdistisch. Die contrasterende kanten brengt hij samen in éen werk. Hij vindt het heel belangrijk de kijkers met zijn films te raken.
Verkeersongeluk
Dit zijn slechts een paar observaties van Guido van der Werve’s fascinerende oeuvre. Het beste is om zelf te gaan kijken, de expositie loopt nog tot en met 29 mei in Eye. Ik kijk uit naar het uitkomen van nummer 18, zijn meest persoonlijke werk tot nu toe. Deze lange film gaat over zijn revalidatieproces na een zwaar verkeersongeluk in 2016, waarbij hij een maand in coma lag en het maar ternauwernood overleefde. Volgens zijn artsen was zijn herstel te danken aan zijn actieve sporten, schaken, componeren en grote creativiteit. De expo ‘Tastbare Futiliteit’ is een grote aanrader!
