De verdeling in kampen is namelijk weer begonnen. Ben je pro-Israël of pro-Palestina? Mensen, succes ermee.
‘Ja, maar’ vervuiling
“Intersectioneel’ feministes, links-progressieve media en politici of zomaar wat Twitteraars (X-ers) vervuilen de boel momenteel met ‘jamaar’-meningen. Ze beweren impliciet dat het brute geweld in Israël van afgelopen weekend door de terroristen van Hamas gerechtvaardigd of begrijpelijk is. Want ‘kijk naar de mensenrechtenschendingen van de Palestijnen door Israël’. Israël heeft er toch om gevraagd. Artikelen die voorbij komen, waarin eens haarfijn wordt uitgelegd hoe slecht Israël is. Blijkbaar kunnen we geen onderscheid meer maken tussen een volk en haar regeringsleiders. Andersom las ik ook stukken op conservatief-rechtse media over hoe ‘integer’ Israël is, hoe dit land alles goed doet. De naïviteit druipt ervan af. Ik krijg van beide buikpijn.
Ik heb niet veel beelden gezien van het gruwelijke geweld, kon het niet. Ik scrolde snel door, ook op andere media, tot ik las over een vrouw op Instagram, ze is joods, die iets plaatste over een video die ze had gezien, waarin meerdere Hamas-terroristen een jonge Israëlische vrouw verkrachtten, haar vermoordden en haar lichaam bespuugden. Ze schreef dat ze de commentaren had uitgezet onder haar bericht, omdat sommigen zeiden dat de vrouw het verdiende omdat ze Israeli was. Dat zijn mensen die zich progressief noemen. Dat zijn dezelfde mensen die zich uitspreken voor de vrouwen in Iran en het door Iran gesteunde Hamas aanmoedigen om deze gruweldaden te plegen op Joodse vrouwen in Israël. Het vermoorden van Joden op een religieuze feestdag is geen gevecht voor de mensenrechten van de Palestijnen.
Hand in eigen boezem
Het wemelt in de (sociale) media van het jamaar-en. Dezelfde mechaniek als na 9/11 waar de talkshow-tafels gevuld waren met ‘deskundigen’ die wezen op de rol van Amerika in de onvergetelijke aanslag die de wereld totaal verraste. Het land moest maar eens de hand in eigen boezem steken. Iedereen begrijpt wel waar het schaamteloze jamaar-en vandaan komt. Je kunt je ogen niet (blijven) sluiten voor het lot van de Palestijnen, voor de jarenlange discriminatie en de onderdrukking door de Israëlische autoriteiten. Tweederangsburgers zijn ze. Ja-en zou het beter doen.
Als je niet in staat bent de terroristen-daden van Hamas van afgelopen weekend ondubbelzinnig te veroordelen, het aanvallen van kibboetsen, het gijzelen van vrouwen en kinderen, het verkrachten, het op een joodse feestdag uit elkaar scheuren van families die zich niets vermoedend ophielden in hun huizen, het onthoofden en vermoorden, het door de straten slepen van hun dode lichamen en het vieren van hun vernietiging, wat kunnen we dan verder nog verwachten?
Ook zag ik van allerlei buitenlandse, Palestijns-gezinde media berichten voorbij komen waarin zij spraken over ‘Palestinian fighters’, terwijl het Hamas-terroristen zijn, die net als ISIS de meest gruwelijke en sadistische terreur-daden plegen. Alsof alle Palestijnen zich vertegenwoordigd voelen door de islamistische fanatici van Hamas. Nee dus.
Pijnlijke taferelen in mijn oude stad
Ik schrok van de beelden in Rotterdam, waarin Hamas-leuzen werden geroepen en mensen met tientallen Palestijnse vlaggen liepen te wapperen in de stad. De burgemeester, Ahmed Aboutaleb, die vervolgens weigert een Israëlische vlag uit solidariteit te hijsen, omdat hij de rust en orde wil bewaren in de stad. Blijkbaar kan dat niet samen, het hoofd koel houden en solidariteit betuigen. Hij stond niet alleen. Ook de laffe Sharon Dijksma, burgemeester van Utrecht, deed het niet. De Amsterdamse burgemeester Femke Halsema had wel het fatsoen. Maar slechts één dag. De Israëlische vlag is vervangen door de vredesvlag, omdat Halsema kritiek kreeg van de politieke partij DENK.
Solidariteit en respect
Dat het hijsen van een vlag van een bruut aangevallen volk inmiddels een provocatie is geworden, is toch wel een dieptepunt te noemen in Nederland. Weer kunnen we het onderscheid niet maken tussen een volk en haar machthebbers. Alsof alle Israëliërs zich vertegenwoordigd voelen door de ultra-rechtse premier Benjamin Netanyahu. Nee dus. Het geeft mij weinig vertrouwen. Wat mij betreft is de vlag een gebaar van solidariteit en respect naar de slachtoffers toe en de burgers van Israël die leven in angst na de ongekende aanslag.
Het anti-semitisme zal alleen maar weer toenemen, eveneens de islamofobie (we zijn weer terug bij de dagen na 9/11). Islamofobie, ook gevoed door Islamitische politieke partijen als DENK, die eergisteren een hatelijke video publiceerde, waarin een volksvertegenwoordiger en fractievoorzitter namens die partij, Stephan van Baarle, het in die video niet over zijn lippen kon krijgen om de Hamas-terreur als Nederlandse politicus hard te veroordelen en enige compassie met het aangedane leed te tonen. Hij pakte het moment om het volledig over de Palestijnse kwestie te hebben. Weg met die Israëlische vlag, siste hij, ernaar wijzend als een vies ding, klagend dat hij er de hele dag naar moest kijken. Hij spuugde er nog net niet op.
Spiraal van geweld
De horror-aanval van Hamas op Israël zal Palestijnse levens op geen enkele manier helpen. Het zal nog slechter worden dan het al is. Het antwoord is oorlog. Vrede was al niet in zicht en zal nu nog verder weg zijn dan ooit tevoren. Wat een leed voor de Palestijnse burgers in Gaza door de keiharde vergelding van Israël, waarbij ook hier vele slachtoffers zullen vallen. En zo houdt het geweld never nooit op. Arme mensen.
“Onschuldige burgers, daar gaat mijn hart naar uit.(..) Het is belangrijk genuanceerd te blijven. Nuance is geen zwakte. Nuance is intelligentie en diepte. Er zijn Palestijnen en Israëliërs die vreedzaam samen willen leven. Laat je niet verleiden te denken in kampen. Richt je op de ‘macht’, de beslissingsmakers en niet op elkaar. Dit geweld gaat ongelofelijk veel onschuldige burgers het leven kosten. En zal nog jaren een stempel drukken op de levens van de mensen die het hebben ondergaan. Het moet stoppen.”
Ik sluit mij volledig aan bij deze woorden van de Turks-Nederlandse actrice en schrijfster, Nazmiye Oral. Hoe kan het ook anders.
Beeld: Maxime Gilbert/Unsplash
