Het vliegtuig niet gemist

17 juli 2014, even voor zes uur. Een Russisch persbureau meldde als eerste dat er een passagiersvliegtuig is neergestort. Onduidelijk was toen nog wat er precies gebeurd is, maar het was direct duidelijk dat de kans op overlevenden nihil was.

In de dagen erna kwam de afschuwelijke waarheid aan het licht. Vlucht Malaysian Airlines nummer 17 is neergeschoten. Het was een aanslag op 298 onschuldige mensen. Op Collega’s. Buren. Klasgenootjes. Families… Heel Nederland is op een bepaalde manier wel betrokken.

Vervolgens werd er vanuit alle kanten mist gecreëerd rond de aanslag, en helaas niet alleen vanuit Russische hoek. Zo ging er al vrij snel een foto rond van een rebel die, midden op de rampplek met nog smeulende resten achter zich, een teddybeertje omhoog hield, als trofee. De foto heeft zelfs de krant gehaald en mijn maag draaide zich om toen ik het zag. Maar die foto bleek een stil uit een video, en de rebel zette het beertje apart om een kruisje te slaan. Juist iets heel menselijks om te doen.

En ook dit bleek weer munitie om de ramp verder te politiseren, want ieder jaar zie ik de foto ergens wel weer voorbij komen. Van mensen die iedere rebel als moordlustig willen afschilderen, en van mensen die ermee ‘bewijzen’ dat alle journalisten in een complot zitten. Zodat iedereen uiteindelijk wel ergens in een kamp van ‘voor’ of ‘tegen’ terecht komt. Lijnrecht tegenover elkaar, iets wat we de laatste tijd zo vaak zien dat we het misschien zelfs normaal zijn gaan vinden.

Terwijl we juist snakken naar het verwijderen van de politieke angel uit deze ramp en naar een gevoel van eenheid, al willen we dat dus soms vergeten. Want uiteindelijk gaat dit niet om oost tegen west. Dit gaat niet om partij kiezen in een conflict. Dit is geen discussie, waar je ergens voor of tegen bent. Dit gaat om 298 mensenlevens. In één klap, verwoest.

Dit gaat om onze samenleving, in één klap verstoord en verscheurd. Dit gaat om de mensen die we vanaf die zeventiende juli moeten missen. Om de lege bankjes in de klaslokalen, en de lege plekken in de kantoortuinen. Het missen van de mensen die hun passagiers zo comfortabel mogelijk naar hun bestemming vlogen. De mensen die naar een congres gingen voor hun werk. Mensen die op het punt stonden te genieten van een welverdiende vakantie na een jaar lang keihard te hebben gewerkt.

Laten we daar vandaag bij stilstaan, zoals de directe nabestaanden daar nu zes jaar bij stilstaan. Laten we de herinnering aan onze dierbaren actief houden, zoals de nabestaanden al zes jaar aan niets anders kunnen denken. Laten we die afschuwelijke polarisatie voorbij gaan, en eens ergens niet over discussiëren. Laten we ons realiseren en nooit vergeten dat dit gaat om mensenlevens, en om niets anders.

Zoals om dat schoolmeisje, dat op Schiphol vlak voor ze aan boord ging nog blij op Twitter zette dat ze eindelijk op vakantie ging. Ze had hier het hele jaar zo naar uitgekeken. Oh, gebeurde er maar iets waardoor ze haar vliegtuig miste. Maar het bleef stil op haar account. En op de accounts van alle 297 andere mensen aan boord. Ze hadden hun vliegtuig niet gemist…

Image by WikimediaImages from Pixabay

Mijn gekozen waardering € -

Kevin Wien is columnist met een specifieke interesse in politiek, psychologie en maatschappij.