De zanger op de pier van Granville Island kent zijn klassiekers en laat de toeschouwers wegdromen bij zijn liedjes. Af en toe draait hij zich om naar het zakelijke hart van Vancouver om de mensen ook daar uit te nodigen naar hem te luisteren. Gedragen door de aangename sfeer van dit voormalige industriegebied met beschilderde pakhuizen en loodsen, kijk ik over zijn schouder mee naar wolkenkrabbers. De city kan nog wel even wachten, besluit ik.
Achter mij wordt gewerkt door jonge ondernemers die het anders willen doen dan vorige generaties. Duurzamer en met plezier. In de nabijgelegen overdekte markthal weerspiegelen etenswaren de diversiteit van het eiland, de stad en haar bewoners.
Granville Island staat model voor het ‘nieuwe’ dat Canada uitstraalt. Een atmosfeer van zorgeloosheid, optimisme en zelfvertrouwen. Het land is terug van weggeweest, sprak Trudeau in oktober bij zijn overwinningsrede. Inderdaad is het land bezig aan een indrukwekkende comeback en is de jonge premier razend populair. Er gaat nauwelijks een week voorbij waarin Trudeau niet viraal gaat op social media. Of het nu gaat om het feit dat zijn kabinet voor de helft uit vrouwen bestaat of dat hij een pandabeer knuffelt in de dierentuin van Toronto. Trudeau is hot. Ook in Vancouver waar hij jarenlang leraar was.
Vanwege de vele Aziaten wordt Vancouver ook wel Hongcouver genoemd
Als de zanger mij weer over zijn schouder meeneemt van Granville naar de city, blijft mijn blik hangen op een van de twee hoogste torens. Een paar maanden geleden wapperde er een Mexicaanse vlag op deze Trump Tower. Bouwvakkers wilden zo laten weten wie deze reus van onderaf hebben opgebouwd. Als reactie op uitlatingen over Mexicanen van de republikeinse presidentskandidaat.
‘Er is ook actie gevoerd om de naam te veranderen’, zegt oud-journalist Roel van der Spruit, die tegenwoordig in West-Canada woont.‘ Maar tevergeefs, alle contracten waren natuurlijk allang getekend.’ Het geeft aan dat ze in Vancouver de presidentiele ambities van vastgoedmagnaat Trump met argusogen volgen.
Kapper met maar één stoel
Je kunt Granville Islands op een aantal manieren bereiken. Ik adviseer de route via de ‘gaywijk’ van de stad. Hier vind je nog lokale middenstanders met ieniemienie zaakjes, zoals een wasserij met maar twee machines en een kapper met maar één stoel. Als klant word je in deze wijk in de watten gelegd. Nergens voelt het gespannen aan. Eerder laid back, maar dat kan ook komen door de geur van marihuana die mijn neusgaten binnendringt. Volgend jaar wordt het klein gebruik in het hele land toegestaan. Een van de actiepunten waar Trudeau het premierschap mee behaalde. Dit deel van Vancouver loopt alvast op de feiten vooruit.
In het Morton Park, ingeklemd tussen de wijk en de Pacific oceaan, staat de leukste straatkunst die ik in jaren heb gezien. Veertien grote bronzen beelden met lachende Chinezen. De kunstenaar wil met deze a-maz-ing laughter de bezoekers speelsheid en geluk laten ervaren. Bij mij werkt het. Van der Spruit: ‘Het is beleid in de stad dat investeerders in onroerend goed iets terugdoen in de vorm van bijvoorbeeld openbare kunst.’
Als ik op een nabijgelegen terras tegenover de beeldengroep The Globe and Mail opensla, lees ik dat Canada een snelle stijger is op lijstjes van tolerante landen. Niet alleen met homorechten en softdrugs, maar ook met het opvangen van vluchtelingen. Het land staat aanmerkelijk positiever ten opzichte van vluchtelingen dan menig Europees land en zeker als buurland de Verenigde Staten. Voor Canada hoeft het Noord-Amerikaanse continent niet afgegrendeld te worden voor vluchtelingen, zoals Donald Trump wil. Net zo min ziet het land iets in een handelsoorlog met China.
Trudeau laat daarom alvast amicaal vastleggen op foto’s met Barrack Obama, zie ik op zijn Engels- en Franstalig Twitteraccount. Op de 149ste Canada Day laat hij zich vooral fotograferen met onlangs in Canada gearriveerde vluchtelingen. In september brengt hij een staatsbezoek aan China. Hallo zuiderburen.
Gratis pannenkoeken voor iedereen
Zelf vier ik mijn eerste Canada Day niet in Vancouver, maar in een klein dorp waar Roel van der Spruit me naar toe neemt. Voor iedereen zijn er vandaag gratis pannenkoeken en worstjes. Het feest is niet te vergelijken met Koningsdag, al had ik dat wel even gehoopt toen Roel een toeter in mijn handen drukte en het volkslied aanhief. Canada Day is voor de gewone Canadees meer een gezellig buurtfeest dat de hele dag duurt, met ontbijt, live muziek, barbecue en vuurwerk.
Hier op het platteland is de wereldpolitiek even ver weg. Zoals alles voor mij ver weg lijkt in West-Canada. Het uitgestrekte landschap, de afwisselende bergen en het tijdverschil zorgen voor rust en weinig zorgen. Alsof mijn hersens als een spons uitgeknepen worden.
De opgestoken middelvinger van pa
Terug in Vancouver dringt de wereld zich weer op. Trudeau is een populair onderwerp om over te praten met Canadezen. Van oudsher zijn de banden met de regering in het oosten niet zo innig. Het verhaal gaat dat de vader van Justin Trudeau – lange tijd ook premier – bij een bezoek per trein aan het westen van het land met een opgestoken middelvinger op het achterbalkon van de trein stond als reactie op demonstranten. Hard bewijs ontbreekt, maar het verhaal wordt gretig opgerakeld.
Ik verken de populaire wijk Gastown. Een leuke wijk met klinkerstraten en goed onderhouden 19e -eeuwse gebouwen. De wijk is vernoemd naar John ‘Gassy’ Jack Deighton en zijn standbeeld staat vlakbij de door hem geopende saloon. Iets verderop staat een fraaie stoomklok, die ieder kwartier klinkt.
Interessanter vind ik de verderop gelegen wijk Chinatown. Direct bij aankomst in Vancouver vielen de vele Aziaten mij al op. De meesten zijn hier gekomen toen Groot-Brittannië de voormalige kolonie Hong Kong teruggaf aan de volksrepubliek China. Daardoor heeft de stad de bijnaam Hongcouver.
De oosterlingen drukken een aardig stempel op de stad. Rijke Chinezen investeren in onroerend goed door appartementen te kopen voor hun studerende kinderen. Het stuwt de prijzen gigantisch omhoog tot grote onvrede van de autochtonen, voor wie woonruimte onbetaalbaar wordt. Het schreeuwt om nieuw beleid, dat er ook gaat komen.
Jonge ICT’ers en hun apps
Ondertussen ontwikkelt de metropool door. De faciliteiten en gebouwen van de Olympische Winterspelen uit 2010 zijn mooi geïntegreerd en opnieuw in gebruik als woonruimte, kantoren en sportcomplexen. Ter geruststelling: in de Olympic Oval zie ik dat niemand meer verkeerd kan wisselen op de 10 kilometer. Er wordt nu hoofdzakelijk gebasketbald.
Een nieuwe generatie gelukzoekers is al onderweg naar de stad: jonge ICT’ers die met hun apps de wereld willen veroveren. Ook de producent van het populaire spel FIFA, EAsports, heeft het hoofdkantoor in Vancouver.
Zoals het bij een moderne stad hoort, heeft Vancouver volop aandacht voor recreatie. Achter het zakenhart ligt het grote Stanley Park. De groene long van de stad en het recreatiegebied. In het weekend tjokvol met wandelaars, fietsers en skaters. Iedereen in zijn eigen baan. Het is een geweldig park, maar ik vraag me wel af hoe het voelt recreëren in de achtertuin van je kantoor?
Verderop in het park maak ik kennis met truthfulness. In spirituele taal Falun Gong. De lerares nodigt me vriendelijk uit, terwijl de deelnemers opgaan in hun meditatie. Helaas kan ik haar slecht verstaan en blijf ik verstoken van de beloofde mentally clearness. Maar ook in Vancouver kun je zacht en zen werken.
De zachte zoete geur van cederhout
Een reis naar aan Vancouver is niet compleet zonder een bezoek aan Vancouver Island. Dus neem ik de veerboot over de straat van Georgia richting Victoria, de oudste stad ten westen van de grote meren. Amerikanen worden hier ruimhartiger begroet, valt me op in de straten en in etalages van de winkels. Victoria wordt ondertussen als stad overvleugeld door Vancouver, maar heeft altijd nog meer historie. Zo heeft het kleine Chinatown, mooi het smalste winkelstraatje in dit deel van de wereld. Ik koop er staafjes met de geur van Canada. De zachte, zoete geur van vers cederhout, waar onder meer totempalen van gemaakt worden.
In de drukke binnenhaven van het centrum, stap ik in de watertaxi om naar Fisherman’s Wharf te varen. In de drukke baai is het oppassen voor de schipper. Er vertrekken veel boten met toeristen die walvissen gaan bekijken en sinds de nieuwe terminal klaar is, vliegen er veel meer watervliegtuigen, die in principe voorrang hebben op het water.
Bij deze gezellige chaos, sluit de werf mooi aan met zijn gekleurde pandjes en hippie uitstraling. Er zijn twee gedeelten. Een toeristisch stuk met restaurantjes en winkeltjes, waar ook enkele zeehonden leven die in ruil voor wat vis kunstjes doen, en een ‘particulier’ deel. Als je de privacy van de bewoners respecteert, kun je ook hier rondlopen. De werf is een ideale plek om fish en chips te eten.
De beer en de bokser
Wat zou er nog mis kunnen gaan in Canada voor de 150ste verjaardag? Misschien moeten ze het gevaar Trump maar net zo benaderen als een wilde beer. Wegrennen of in een hoge boom klimmen helpt niet. De beer krijgt je ongetwijfeld te pakken. ‘Je kunt beter proberen om een beer met zachte, lieve woordjes gerust te stellen’, zegt Roel van der Spruit, die al heel wat berensafari’s in Canada heeft gemaakt. ‘Dat schijnt het beste te werken.’
Maar je kunt het ook doen zoals onlangs de voormalige bokser Ricky Nelson deed toen hij bij het uitlaten van zijn hond oog in oog kwam te staan met eerst een kleine en iets later een boze moederbeer. Even stonden ze tegenover elkaar. Nelson deelde de eerste klap uit en kreeg vervolgens van moederbeer een flinke haal terug, waarbij hij flinke verwondingen opliep. Zijn jarenlange boks ervaring kwam hem echter van pas. Hij had gezien dat de boze beer ‘linksklauwig’ was. Voordat de beer opnieuw kon toeslaan, draaide hij snel in en stompte het dier vol op de neus, die onmiddellijk begon te bloeden. Daarop dropen moeder en kleine beer geschrokken af.
Die tweede optie past meer bij Canada en premier Trudeau schat ik in. De premier is een bokser en sinds hij bij een bezoek aan New York voor de ondertekening van het klimaatverdrag een mediamoment inlaste om in Brooklyn te boksen, weten ze dat in Verenigde Staten ook.
