Shankar (39) groeide op in een arm gezin met acht kinderen op het platteland vlakbij Pondicherry. ‘Mijn ouders waren boeren en werkten ontzettend hard. Toch hadden we amper kleding en gingen we vaak met honger naar bed. Mijn vader stierf aan een ziekte, mijn moeder door de beet van een cobra. Op mijn twaalfde stopte ik met school om geld te verdienen.’
Hij had allerlei baantje tegelijkertijd, van kokosnoten verkopen tot nachtwachter. Zijn broers werkten in de bouw maar Shankar wist een ding zeker: dat was niks voor hem. Hij was liever op het strand, waar hij Aurovillians leerde kennen, inwoners van de internationale gemeenschap een stukje verderop. Hij leerde Engels van ze en een beetje Frans en een hele nieuwe sport: surfen!
Shankar: ‘In het begin pakte ik stiekem surfboards van surfers die aan’t lunchen waren. Ik heb heel wat boze surfers achter me aan gehad! Ik was een rebelse tiener… Inmiddels heb ik geleerd wat respect betekent. Door het surfen ben ik volwassen geworden. Het zoute water van de oceaan heelt de hersenen, ik ben ervan overtuigd.’
De eerste keer dat hij een golf pakte, zal hij nooit vergeten. Het was life changing. Shankar: ‘Een onbeschrijfelijke ervaring, zo mooi! Ik was meteen hooked!’ Een Zwitser uit Auroville trainde hem als lifeguard, zodat hij de gevaren van de zee leerde kennen en CPR kon geven. Inmiddels is hij ISA Certified surfinstructeur, maar zijn strandcarrière begon met het redden van mensen uit zee. ‘Ik heb heel wat mensen uit het water gehaald met een bodyboard!’, vertelt hij lachend.
Met het geld dat hij verdiende als lifeguard, huurde hij een klein huisje aan het strand. Twee jaar later had hij genoeg gespaard om het land rondom het huisje te kopen. Waar het huisje stond, staat nu een groot blauw-wit gebouw van twee verdiepingen: beneden de surfschool, boven een Airbnb. Hij bouwde het huis eigenhandig. ‘Met hulp van vrienden en mijn broers. Het kwam goed uit dat zij in de bouw werken! Het hele proces duurde zes tot zeven jaar. Iedere keer als ik weer wat geld had, bouwden we een stukje verder.’
Drie jaar geleden was het gebouw af. En toen kwam covid… Het was een moeilijke tijd, maar Shankar kan goed relativeren. Shankar: ‘Voor ons was het vooral mentaal moeilijk, er was niemand op het strand en we konden niks doen. Maar voor arme mensen was covid pas echt vreselijk. Dagloners die ineens zonder werk en inkomen zaten. Als ik iets geleerd heb in het leven, dan is het dat je altijd dankbaar moet zijn voor wat je hebt.’
Shankar heeft veel om dankbaar voor te zijn. Niet alleen zijn surfschool, ook zijn kersverse gezin. Tijdens covid ontmoette hij via vrienden een meisje uit Mumbai. Ze werden verliefd, trouwden en hebben net hun eerste kindje gekregen. Shankar laat trots een foto op zijn telefoon zien, een prachtig meisje van vier maanden. ‘Mijn schoonouders zijn ook hierheen verhuisd, ze wonen bij ons in. Ons huis staat een paar kilometer verderop in een rustig, bosrijk gebied.’
Shankar zorgt niet alleen voor zijn schoonouders, hij helpt ook zijn broers en zussen financieel. Shankar: ‘Ik geef mijn zussen elke maand wat geld en betaal de studiekosten voor mijn neefjes. Ik zeg niet dat ik het altijd blijf doen, maar zolang ik voldoende heb, waarom niet? Als familie help je elkaar. Het is the right thing to do.’
Ondanks zijn goede intenties, heeft Shankar ook te maken met afgunst en jaloezie. Shanker: ‘Ik heb voornamelijk Indiase klanten in de surfschool en van hen krijg ik over het algemeen respect. Maar in het dorp praten mensen achter je rug om. Zo gaat dat hier. Ik heb geleerd om dat van me af te laten glijden. Mensen die roddelen hebben issues met zichzelf. Ik focus liever op mijn eigen leven en op de goede mensen om mij heen.’
Een meisje komt de surfschool binnen. Ze komt net uit het water, de haren nat, een wetsuit aan en een brede lach op haar gezicht. ‘Ze heeft een privéles achter de rug van Johnson,’ legt Shankar uit. Johnson is een goede vriend van Shankar uit Kerala en zijn wingman op de surfschool. Nu Shankar vader is, kan hij niet meer dag en nacht rondhangen op het strand. ‘Als ik ’s middags even een paar uur naar mijn gezin ga, kan ik de surfschool zonder zorgen aan Johnson overlaten.’
Al met al is Shankar een gelukkig mens. Hij heeft hard gewerkt om zijn droom te verwezenlijken en het is gelukt. Als hij aan de toekomst denkt, wil hij eigenlijk nog maar een ding: terug naar zijn kindertijd. Shankar: ‘Ik mis het boerenleven. Ik hou van eenvoud. Ik zou graag een stukje land willen, een koe, een geit en wat kippen. Leven van het land. En misschien wat vrijwilligers erbij die komen werken voor kost en inwoning.’
Uiteraard blijft de surfschool gewoon doorgaan. Het surfen is de basis. Er moeten ook nog wat leningen worden afbetaald dus het boerderij project is iets voor de lange termijn. ‘Slowly slowly… Stapje voor stapje, net als de surfschool. Als je hard werkt en niet opgeeft dan kom je er vanzelf. Ik heb geduld. Dat is ook iets dat ik geleerd heb van de oceaan. Alles komt op zijn tijd. Net als goede golven. Ik heb vertrouwen in het leven. De oceaan heeft mij alles gegeven. Wat de toekomst ook brengen zal, ik ben sowieso very lucky en heel dankbaar.’
Meer weten over Skankar en/of zijn surfschool bezoeken?
Surf dan naar www.motheroceansurfschool.com
Beeld: Mother Ocean Surf School
