De Rus Victor Kossakovsky is een graag geziene filmmaker op het IDFA. Zowel bij het festival, het publiek en de pers. Hij maakte prachtige, originele films als Vivan les Antipodes, The Belovs en mijn favoriet Tische. Antipodes gaat over mensen die leven in vier paar geografische tegenpolen van de wereld. In Tishe filmt Kossakvsky zijn stad St Petersburg vanuit zijn raam in vier seizoenen. Bureaucratie, romantiek, geweld zijn doorsneden met ongeëvenaarde beeld poëzie.
Aquarela
Aquarela is enigszins te vergelijken met Vivan les Antipod!, in die zin dat het gefilmd is in meerdere delen van de wereld. Maar Aquarela is abstracter, met overrompelende beelden van de kracht van water. Gigantische ijsvlaktes op het Baikalmeer (Siberië) waar auto’s door het ijs zakken, smeltende ijsbergen in Groenland en een verwoestende waterstroom veroorzaakt door een orkaan in Miami.
De scènes gedraaid op het bevroren uitgestrekte Baikalmeer zijn het meest indrukwekkend met het typische bonkende geluid van ijsmassa’s onder de oppervlakte. Via shots van grote golven gaat de film over naar beelden van de orkaan Irma in Miami. Aquarela is gedraaid op 96 beelden per seconde, normaal 24 frames, wat zorgt voor een scherpere en intensere resolutie. Je kunt elke regendruppel zien als het ware.
De documentaire is een gigantisch project, met honderden medewerkers op de aftiteling, gedraaid in diverse landen. Kossakovsky toont opnieuw zijn fijne oog voor het spel van licht en donker, reflectie en het buitengewone. Ondanks de magistrale beelden, verlang ik terug naar zijn kleinschaliger en meer op menselijke maat gesneden films als Tishe en Svyato, waarin zijn zoontje voor het eerst zijn spiegelbeeld ziet.
Hidden City
De laatste film van IDFA 2018 vind ik de minste. The Hidden City over de wereld onder Madrid met metrorails, rioolgangen en ellenlange tunnels. Je kunt begrijpen dat de Spaanse regisseur Viktor Moreno gefascineerd is door het ondergrondse universum. De documentaire komt echter heel traag op gang en is nogal fragmentarisch gedraaid. Meer een experimentele film.
De claustrofobie overheerst in deze wereld van beton, vocht en staal. Met af en toe prachtige beelden. De documentaire komt tot leven als er dieren als uilen, ratten en poezen in beeld komen die ondergronds leven. Mensen zien we helaas sporadisch in enkele beelden van de passagiers in een metro en nog enkele. Deze documentaire zou beter zijn geweest als die korter en meer gefocust was.
Al met al een mooi IDFA 2018 met Buddy en In Search of Ingmar Bergman als hoogtepunten. Films als Kabul the City in the Wind, Meeting Gorbachev en Bellingcat, Truth in a post-truth world heb ik gemist. De vertoon tijden kwamen niet uit en sommige documentaires komen op televisie (2 DOC) of zijn/komen op DVD on Demand. Het mooiste blijft een film te zien op een groot scherm met een divers publiek.
- Trailers: https://youtu.be/6OyiBrBR4AU
