Il tempi felici verrano presto
‘I tempi felici verrano presto’ van Alessandro Comodin is een soort fabel over twee jongens, een meisje en onzichtbare wolven. De film begint met twee jongens rennend in een bos. Ze zijn op de vlucht, want op de achtergrond hoor je mannenstemmen en hondengeblaf. Een andere verhaallijn gaat over een jonge vrouw, die komt aangereden liggend op de rug van een ezel. Deze ezel wordt later door een wolf aangevallen en raakt gewond. Zij vindt op een gegeven moment een van de jongens huilend in een kuil. Hij schikt op en neemt haar over haar schouder mee. Is hij veranderd in een wolf? In een van de mooiste scenes drijft het meisje in een meer met haar ogen dicht, heel behoedzaam komt de jongen aanzwemmen en nadert haar geruisloos. Als een wolf, die wacht op het juiste moment om zijn prooi te bespringen. Het verhaal wordt in niet chronologische volgorde verteld, de eindscène is min of meer het begin. Regisseur Comodin zegt in zijn inleiding dat het verhaal niet belangrijk is, hij heeft een meer documentaire achtige benadering.
De film doet denken aan de ongepolijste films van de Argentijnse filmmaker Lisandro Alonso, met titels als Los Muertos en Jauja. Evenals Comodin maakt hij zeer eigenzinnige films, vaak zich afspelend in de rauwe natuur. Beiden zijn wars van enig effectbejag. Comodin drijft zijn compromisloze houding soms wat te ver door, zo laat hij de vlucht van de jongens eindeloos lang zien, vaak van achter gefilmd in het halfdonker. Minstens een kwartier lang. Toch getuigt het van lef, dat Comodin geen enkele concessie doet aan zijn manier van filmen. Met heel weinig middelen weet hij een maximum aan dramatische spanning te creëren.
Antonio Un Dois Três
Een totaal andere film is het Portugese Antonio Un Dois Três, een debuutfilm van de Braziliaan Leonardo Mouramateus. In deze relatiefilm zit wel en verhaal: een jonge acteur Antonio gaat wat spullen ophalen bij zijn ex-vriendin in Lissabon. Hier ontmoet hij Deborah, een knap meisje uit Brazilië, die in Moskou woont en een korte tijd een kamer huurt in het huis van Antonio’s ex. Zij worden verliefd op elkaar. We zien Antonio en andere acteurs repeteren in een toneelstuk van een tegendraadse Braziliaanse regisseur. Op knappe en vindingrijke wijze mixt Mouramateus verhaallijnen uit het echte leven van zijn karakters, met flarden uit Dostojevski’s novelle Witte Nachten. Het acteren van de jonge cast is ijzersterk met name van Mauro Soares (Antonio) en Deborah Vieges. Centraal thema’s zijn allerlei vormen van eenzaamheid en liefde in de grote stad. Leonardo Mouramateus is een naam om in de gaten te houden.
Paterson
Jim Jarmusch, de cult regisseur van verrukkelijke films als Stranger than Paradise, Down by Law en Night on Earth, is met Paterson in topvorm. Met zijn typische humane touch, subtiele observaties, quirky humor vertelt hij het verhaal Paterson over een vriendelijke flegmatieke buschauffeur, uitstekend vertolkt door Adam Driver. Een toepasselijke naam. Hij leeft een geregeld leventje samen met zijn superknappe Iraanse vriendin Laura (Golshifteh Farahani). Zij is een ontwerpster en munt uit in het maken van cup cakes. Overdag bestuurt hij zijn bus, ‘s- avonds drinkt hij een glas bier in zijn stamkroeg en schrijft hij gedichten over kleine dagelijkse observaties en flarden van gesprekken die hij opvangt in zijn bus. Thuis hebben zij een buldog, die erg grappig is en een enorme sterke aanwezigheid heeft. Deze buldog zorgt voor een belangrijk keerpunt in de film. Paterson lijkt een beetje op Groundhog Day met een vast levenspatroon, waar elke dag op bijna identieke wijze verloopt. Met deze film bewijst Jim Jarmusch opnieuw zijn grote waarde, hij creëert zijn eigen humane, geestige en direct herkenbare universum.
