De Belgische filmmaker Caroline D’ hondt maakte een goede, mooi gebalanceerde documentaire, met precieze beelden over het leven van Marion Hӓnsel: Par de là les Nuages. De film begint met een shot waarin Hӓnsel naar de wolkenlucht kijkt en zegt dat zij dat het allermooiste filmdoek vindt. In een interview na afloop met journalist Ella Kemp, komt Hansel over als een kleine kordate vrouw met een vriendelijke uitstraling. Ze vertelt dat haar vaders levensmotto was: de aanhouder wint.
Dat heeft zij als filmmaker zeker in praktijk gebracht door het maken en vaak zelf produceren van films als Dust (met Jane Birkin), La Tendresse (met Maryline Canto) en les Noces Barbares ( Marianne Basler). In België waren er toen zij begon nauwelijks producenten. Zij filmde als ware kosmopoliet overal in de wereld van Zuid-Afrika, Hong Kong en Italië tot Kroatië. Haar scenario’s zijn dikwijls gebaseerd op literatuur van schrijvers als Coetzee, Kavvadias en Rolin.
Fijn oog
In haar laatste film ‘Il etait un Petit Navire’ (2019, Er was eens een klein schip), meer een video essay eigenlijk, vertelt ze vanuit een ziekenhuisbed over persoonlijke ervaringen, dierbare herinneringen en reisimpressies. We zien haar geen moment in beeld, alleen haar benen in het bed, met een gordijntje ervoor. Alleen in het laatste shot wandelt ze weg met haar zoon en kleinkind. In Voice Over vertelt ze de beelden aan elkaar. Hӓnsel is avontuurlijk, ondernemend en heeft een fijn oog voor de poëzie van alledag. Zoals een ballet van grote regendruppels, meeuwen die meedeinen op de golven aan het strand en verdorde bloemen in vazen op de grond van de ziekenhuis gang. Met rust en aandacht gefilmd.
Bijzondere diepgang
Diezelfde rustige beeldmontage is te zien in een eerdere film van Hansel. ‘Between the Devil and the Deep Blue Sea’ van de Griekse schrijver Kavvadis. Een bijzonder verhaal over een ontheemde zeeman( Stephen Rea), die met zijn schip enkele dagen in Hong Kong aanlegt. Li, een Chinees meisje van tien wil hem helpen met klusjes aan bord voor wat geld. Hij is eerst nogal brommig en heeft geen zin in hulp, maar zij houdt vol en langzaam groeien de twee naar elkaar toe. Ongewild beïnvloeden zij elkaars leven.
Marion Hӓnsels eerste korte film heet Equilibres (1977), waarin een klein meisje ongeveer even oud als Li (zie boven), evenwichtsoefeningen doet op een balk. Later zien we het meisje haar moeder opzoeken die in een fabriek werkt en haar vader die aan lager wal is geraakt. Daarna zoekt ze naar andere obstakels hoog en laag om op te balanceren.
De films van Marion Hansel die ik in IFFR 2020 gezien heb, maken nieuwsgierig naar meer van haar werk te zien. Zij heeft een mooie rustige manier van visueel vertellen, een bijzondere diepgang, een scherp oog en oprechte aandacht voor hoe mensen zich tot elkaar verhouden.
