The North Wind
Van The North Wind had ik grote verwachtingen. Litvinova won eerder met haar debuutfilm Goddess een Tiger Award in 2004. Maar wat zij er nu van brouwt? Een prachtig uitgelicht en vormgegeven allegaartje, zonder enige inhoud. Een weldadig uitziend huis met kandeliers, echte kaarsen en een overdadig gedekte tafel. Eerst denk je nog een fraaie setting voor een film in de Peter Greenaway stijl. Maar er lopen wat karikaturale figuren rond die niet in staat zijn tot wat maar enigszins lijkt op een dialoog. De buitenissige karakters doen niet anders dan champagne en wijn drinken en onzin uitkramen. Het meest bijzondere is een rendier dat rondloopt in het huis en wonder boven wonder niets omstoot met zijn grote gewei. Bizar.
Een goede film heeft doorgaans een interessante plot en als die er niet is, gelaagde personages die iets te vertellen hebben, of op zijn minst fascinerende beelden of een sterke sfeer. Niets van dit alles in deze slechtste, meest gekunstelde film die ik in tijden gezien heb.
Bipolar
Beter is Bipolar uit China. Geregisseerd door Queena Li. In prachtig gedraaide zwartwit beelden zien we een meisje op een pelgrimstocht naar Tibet reizen. Haar metgezel is een tropische kreeft, die in een bakje met haar in de auto meereist. Deze staat symbool voor dualiteit en sterke stemmingswisselingen van grote euforie tot diepe neerslachtigheid.
In deze film zit meer structuur en lijn dan in The North Wind, maar dat is ook niet zo moeilijk. Maar als je halverwege de film in Tibet aankomt wordt het echt interessant door de mooie doorleefde Tibetanen. Maar helaas wordt daar niet veel mee gedaan. Het idee van de film is goed maar de uitwerking laat nog veel te wensen over.
Terranova
Datzelfde geldt voor Terranova uit Cuba van Alejandro Perez Serrano en Alejandro Alonso Estrella. Op papier interessant: ‘steden die zich transformeren, sommige steden zijn gebouwd op een filosofisch idee. De levendige stad die we zien in Terranova is gemaakt op reflecties, herinneringen aan andere steden en visioenen van de toekomst.’ Maar in de werkelijkheid een vrij onsamenhangende verzameling beelden van gebouwen, mensen die ze ontwerpen en een monotone voice over die wat duiding geeft.
Het lijkt of het International Film Festival Rotterdam in zijn selectie van films weer terug gaat naar de jaren zestig met zijn experimentele films. Het viel me op dat er veel onbekende namen opgenomen zijn. Op zich een goede zaak dat er nieuwe filmmakers aan bod komen. Maar hopelijk komen er in het juni programma wat meer toegankelijke en beter gestructureerde films.
Fotorechten: IFFR 2021.
