‘Slechts 10 procent van de werkzoekenden tussen 40 en 44 vindt een baan, tussen de 45 en 54 is dat nog maar 8 procent.’ Het is begin maart 2012 en het UWV heeft een onderzoek gedaan. De media staan er vol mee. Ik heb een hekel aan dit soort nieuws. Vind het zielig voor alle werklozen als ze bij hun bakkie troost in de krant moeten lezen dat ze eigenlijk kansloos zijn. Dan heb je toch meteen geen zin meer om iets van je dag te maken? Ik zou liever lezen over lotgenoten die succesvol het heft in eigen hand hebben genomen. Dat geeft de burger moed. Maar goed, voor mij is het de ver-van-mijn-bed-show.
Dus fiets ik in de lentezon naar mijn werk. Geen wolkje aan de lucht. Zorgeloos tel ik mijn zegeningen: nieuw huis, lief kind, mooie baan, heerlijk weer. De week kan niet beter beginnen…
Cryptisch
Net na de lunch krijgen we een mail van de hoofdredacteur dat we om drie uur in de keuken moeten verzamelen. Allemaal. Een op het oog vrij cryptische boodschap die als hij tot me doordringt glashelder blijkt te zijn. Het is doodstil om me heen. Ik word een beetje misselijk.
’s Ochtends heb ik een goedbetaalde baan met een vast contract, ’s avonds ben ik een van die werklozen van middelbare leeftijd geworden, over wie de kranten zo graag doemscenario’s schrijven. In shock fiets ik naar huis. Met waarschijnlijk wel tien bier achter mijn kiezen. In het donker op de stille kade huil ik. Heel hard.
Vibes
Nog drie weken werken we door. Dat is best zwaar, maar we doen ons best. Zo opgewekt mogelijk. Maar met z’n allen in een grote ruimte vliegen de vibes natuurlijk voortdurend alle kanten op. Het gaat vooral over de ontslagvergoedingen. Ik blijk mazzel te hebben, juist omdat ik al oud ben, krijg ik aardig wat mee. Genoeg om me voorlopig geen zorgen te hoeven maken.
Weg met het nieuws, ik ga doen waar ik zin in heb
Dus neem ik een paar maanden vrij. Solliciteren heeft toch geen zin, het UWV zegt het zelf. Bovendien ben ik moe. Wat zeg ik? Ik ben bekaf. Vijf jaar lang een in beton gegoten rooster van dag-en avonddiensten heeft z’n sporen nagelaten. Ik ben minstens tien kilo te zwaar en allesbehalve fit. Mijn huis moet nodig opgeruimd worden. En ook mijn sociale leven heeft last van achterstallig onderhoud. Ik ben 47, moet nog twintig jaar werken, en de kans dat ik een nieuwe baan vind is 1 op 12,5. Een struisvogel is een verstandig dier, besluit ik. Weg met het nieuws, ik ga doen waar ik zin in heb.
Carwash
Op mijn eerste werkloze dag sta ik om acht uur met mijn auto bij de carwash, geprogrammeerd als ik ben op mijn tijd nuttig besteden. Daarna ga ik naar de Schrijversvakschool om me in te schrijven voor een cursus. Op maandag meld ik me bij de Weight Watchers. Op woensdag heb ik mijn eerste yogales. Ik boek een ticket naar Spanje, voor een lang weekend in de zon. Een maand later vlieg ik naar New Orleans, om te helpen met een verhuizing. Tijdens de tussenstop in Atlanta heb ik, zittend in de zon op haar terras, een goed gesprek met mijn beste vriendin. Over wat ik moet worden als ik later groot ben…
Het is nu twee jaar later. Van de week maakte het UWV bekend dat steeds meer bedrijven gebruikmaken van zzp’ers. Dat klopt, weet ik inmiddels. Volgens trendwatcher Adjiedj Bakas doe ik mee aan het Nieuwe Hosselen, dat is heel erg 2014: het doen van losse klussen om in je levensonderhoud te voorzien. Bevalt prima. Als personal organizer zit ik de ene dag op de grond in een ontplofte kinderkamer, om de volgende dag als editorial consultant een bedrijf advies te geven of artikelen te redigeren bij een tijdschrift. En op een mooie lentedag tel ik mijn zegeningen tegenwoordig graag op een zonnig terras.
In oktober word ik vijftig. Kansloze leeftijd.
