‘Vorige maand heb ik een ooglidcorrectie gedaan. Vanaf mijn 35e zijn mijn oogleden steeds meer gaan hangen en mijn hele uitstraling werd er zwaarder en moeier door. Vooral in de avond zag ik er tien jaar ouder uit. Ik baalde ervan maar dacht altijd: dat ga ik later laten doen als ik een jaar of 50 ben. Tot ik een vriendin sprak die het had laten doen. Zij was er super blij mee en vroeg waarom ik ermee zou wachten? Hoe eerder, hoe beter want des te langer zou ik er plezier van hebben…
Haar opmerking bleef maar door mijn hoofd gaan en toen ik een goeie aanbieding voorbij zag komen, heb ik een afspraak gemaakt. De operatie an sich was zo gepiept – ik stond letterlijk binnen kwartier weer buiten. Maar ik had pleisters op mijn ogen en blauwe plekken eronder. Ik zag er niet uit. Ik heb me twee weken ziekgemeld en me teruggetrokken in huis. Tegen mijn omgeving heb ik gezegd dat ik corona had. Op de een of andere manier schaamde ik me voor de operatie. Er zit een taboe op ‘iets laten doen’ aan je uiterlijk. En het ergste: ik heb mijn kinderen er ook over laten liegen. Ze moesten van mij tegen oma en opa zeggen dat ik corona had, en ook tegen hun vrienden en de buurvrouw.
Mijn kinderen vinden het belachelijk dat ik me schaam voor mijn ooglidcorrectie en zeggen dat ik sowieso door de mand ga vallen omdat mensen het kunnen zien. Maar tot nu toe heeft niemand er iets van gezegd. Ik krijg wel veel complimenten over mijn uiterlijk, dat ik er zo goed en fris uitzie de laatste tijd. Dat is ook zo. Ik oog lichter en opener. Mijn ogen zien er weer uit zoals vroeger en ik voel me geweldig. Behalve dat ik me schaam voor mijn schaamte. Je kinderen voor je laten liegen… Kan het erger? Ik hoop dat ik de moed ga vinden om eerlijk te zijn. Maar voorlopig zijn mijn ogen ons geheim!’
Foto van Allef Vinicius via Unsplash
