Het geraamte van de zweet hut stond al weken op ons te wachten. Gebogen takken die tot vorm van een iglo waren gemaakt. Een stroompje vlakbij en een enorme stilte.
’s Middags hadden we de dekens van boven naar de zweet hut gebracht, de schildpad van klei (symbool van Moeder Aarde) gerepareerd en het vuur met de lavastenen klaar gemaakt. Dit laatste is een nauwgezet werkje. Men legt twee balken evenwijdig met een behoorlijke afstand er tussen. Dan balken dwars erover. Eronder kreupelhout. Op het zo gevormde platvormpje worden de stenen in de rondte opgebouwd. In de holte van de stenen komen nog eens takken, zodat ook de binnenkant van de stenen goed heet wordt. Na het vragen van een zegening voor het ritueel gaat de vlam erin: hevige vlammen deden pijn aan onze ogen. We waren met zijn negenen. Allemaal stonden we in een cirkel rond het vuur. De dag vlamde naar haar eind. Een grote sigaar van maïs blad met tabak erin ging rond: de eenheid was gesmeed. Na zo’n uur konden we hut, die inmiddels met dekens was bedekt en er zo mooi uit zag, binnen gaan. In het aarde donker zaten we in ons ondergoed in de rondte. Met een riek werden de eerste stenen binnengebracht, zeven van de in totaal 34. Gloeiend van de hitte werden ze in het midden in een holte in de aarde gelegd. Daarna ging de ‘deur’ dicht. Paul goot, als zijnde de leider van de ceremonie, water over de stenen en begon te zegenen en te preken: voor Moeder Aarde, voor alle elementen, voor de broederschap, de liefde, voor… en zo ging dat twee uur lang door. Intussen werd het heet, heel heet, en we zweetten tot we een ons wagen… We konden geen kant op, we moesten door deze tunnel heen: vier uur lang! Wel ging de deur af en toe open en kwam er de frisse avondlucht, binnen, konden we water drinken en even bijkomen. Dan kwamen de nieuwe stenen en ging het weer verder met zang in het Spaans en het geroffel van een trom.
Geheel gelouterd kwamen we eindelijk uit de hut. Ik had nog wat last van duizelingen, maar voelde me schoon: al de viezigheid was eruit gezweet. Heerlijk! Grote vogelveren waaiden,vastgebonden aan een speer die met zijn punt naar boven gericht, in de grond stond, in de wind. Ik ging naar de beek en waste mijn gezicht. Ik voelde me fris en herboren.
De volgende dag, toen ik naar het landschap keek, voelde het heel anders dan normaal: ik was even in Moeder Aarde geweest. Had haar geproefd, in haar rond gedoold en was deel van haar geworden.
