Het is opmerkelijk dat Nederlandse filmmakers die in het buitenland geboren zijn vaak uitstekende films maken. Enkele jaren geleden maakte de in Polen geboren Urszula Antoniak Nothing Personal. De van oorsprong Algerijnse regisseur Karim Traïdia maakte in 1998 het prachtige De Poolse Bruid. De erkende Peruaanse-Nederlandse documentairemaker Heddy Honigmann (Forever) opent het komende IDFA met de documentaire Om De Wereld in 50 Concerten. Deze makers kijken anders, hun blik is meer onbevangen.
Intense aanwezigheid
Het is alweer drie jaar gelden dat Nasrdin Dchar (1978) zijn bevlogen en ontroerende toespraak hield na het winnen van het Gouden Kalf voor beste acteur in Rabat. In Infiltrant draagt hij de film met zijn intense aanwezigheid, die wordt versterkt met zijn doordringende bruine ogen. Dchar werd vanaf het begin bij het scenario betrokken en dat maakt zijn spel echter en overtuigender.
In Infiltrant speelt hij Samir een politieman die promotie misloopt, omdat hij bij een huiselijke vechtpartij een man die zijn vrouw mishandelt hard aanpakt. De man breekt daarbij zijn kaak en Samir verliest zijn baan.
Hij vindt werk als een huizenmakelaar, waar op een dag twee Marokkaanse softdrug dealers bij hem op de stoep staan. De ene is de domme kracht en de andere het brein. Samir heeft eerst zijn twijfels maar vindt een pand voor hen.
In de tussentijd wordt hem door de politie gevraagd te infiltreren bij een Marokkaanse drugsfamilie. Een koele en zakelijke vrouwelijke officier, knap cool gespeeld door Simone Milsdochter, heeft regelmatig korte ontmoetingen met Samir om hem instructies te geven. Samir wordt steeds meer opgenomen door zijn Marokkaanse ‘maten’, wat hem als infiltrant een tegenstrijdig gevoel geeft. Hij was altijd een typische buitenstaander met een Marokkaanse vader en een Nederlandse moeder. Voor het eerst voelt hij zich echt geaccepteerd door zijn landgenoten.
De twee softdrug dealers komen in aanraking met een zware crimineel in België, die wel zaken met hen wil doen, maar als voorwaarde eerst cocaïne van hen wil kopen. Voordat zij het weten worden de dealers en Samir in hun kielzog de keiharde criminaliteit in getrokken.
Vaste hand
Shariff Korver’s afstudeerfilm Geen Weg Terug van de Filmacademie in Amsterdam werd direct geselecteerd in diverse filmfestivals zoals het San Sebastian filmfestival. Daarna maakte hij de televisie film Mi Kulpa. Infiltrant regisseert hij met vaste hand, het scenario is to the point en er zit veel vaart in de film. Zoals te verwachten in dit genre is de film soms gewelddadig, maar die scènes worden meer gesuggereerd en nergens sensationeel gemaakt. De film is te vergelijken met andere films uit het zelfde genre als The Departed van Martin Scorsese, Un Prophète van Jacques Audiard of Donnie Brasco van Mike Newell.
Dat is op zich al een groot compliment, zeker als je weet dat Korver zijn film maakt op een klein budget van ongeveer 800.000 euro, terwijl de andere filmmakers miljoenen tot hun beschikking hadden. De enige kritische kanttekening is dat hoewel uitstekend geacteerd op alle fronten, de film op het emotionele vlak tekort komt. Er is genoeg drama in de film, maar het raakt niet echt. Wij zien Samir bijna uitsluitend in zijn rol van infiltrant en leren hem niet echt kennen buiten zijn werk.
Het doel van Shariff Korver is het karakter over te brengen door compositie en kleur. Hij wil een film maken die authentiek aanvoelt, entertaint maar ook aan het denken zet. Dat is gelukt. Infiltrant is een zelfverzekerd knap debuut, spannend en met verve gedraaid.
