Het verhaal van “Young Hearts” draait om de 14-jarige Elias (Lou Goossens), die zich aangetrokken voelt tot Alexander (Marius De Saeger), een jongen van dezelfde leeftijd, die recentelijk met zijn vader en jongere zus van België naar Nederland is verhuisd. Elias realiseert zich dat hij voor het eerst in zijn leven verliefd is geworden.
Lou Goossens en Marius De Saeger verschijnen in een scène van ‘Young Hearts’, geregisseerd door Anthony Schatteman / Foto met dank aan The PR Factory.
Lees onze recensie van “Young Hearts” op Reporters Online.
Anthony Schatteman (1989) studeerde af aan de KASK School of Arts in Gent, waarna hij een aanvullende masteropleiding in Filmstudies en Visuele Cultuur behaalde aan de Universiteit van Antwerpen.
Anthony Schatteman / © Thomas Nolf / Foto met dank aan Anthony Schatteman
De wereld van jonge mensen en hun relaties met de mensen om hen heen vormen een rode draad in zijn werk, gekenmerkt door ontluikende seksualiteit. Anthony portretteert universele personages waar iedereen zich mee kan identificeren, op een gestileerde manier, met weinig dialoog en aandacht voor emoties die moeilijk uit te drukken zijn.
Hieronder kun je mijn interview met Anthony Schatteman lezen over zijn debuutfilm “Young Hearts”.
Navid Nikkhah Azad: Wat inspireerde je om “Young Hearts” te maken?
Anthony Schatteman: Ik wilde echt een film maken voor een jongere versie van mezelf. Toen ik jong was, worstelde ik met mijn identiteit en mijn seksualiteit, en ik had veel vragen. Maar ik kon niet echt antwoorden vinden—niet thuis, niet bij mijn vrienden, niet op school, niet in de boeken, niet in de films, en niet in de cultuur.
Navid Nikkhah Azad: Welke boodschap of thema’s wilde je overbrengen?
Anthony Schatteman: Mijn doel was om een film te maken waarin we ons alleen richten op het romantische perspectief, zodat deze coming-of-age film ook aan een zeer jong publiek kan worden getoond. We kennen al veel coming-of-age films. Maar in de meeste daarvan zijn er altijd seksuele scènes of verwijzingen naar seks.
Navid Nikkhah Azad: Hoe heb je de personages en het verhaal voor de film ontwikkeld?
Anthony Schatteman: De film is op de een of andere manier gebaseerd op de personages die ik ken. Het gezin is gebaseerd op mijn eigen familie, en het kind is gebaseerd op mij toen ik jong was. Het was een beetje een uitdaging om ervoor te zorgen dat de realiteit niet de overhand kreeg. Het was echt belangrijk om de personages en het verhaal gewoon te fictionaliseren, maar ik kon altijd refereren aan hoe ik me voelde. Dus dat was voor mij vrij duidelijk om over te schrijven omdat ik echt wist hoe ik me voelde toen ik jong was en omringd was door deze personages van mijn familie en vrienden. Het was een terugblik op mijn jeugd, maar ik wilde echt de film maken die ik graag had beleefd. Sommige scènes gebeurden natuurlijk niet in het echte leven, maar het waren de scènes die ik had gewild dat ze waren gebeurd. Ik wilde gewoon de film maken die moest gebeuren toen ik jong was.
Anthony Schatteman / © Thomas Nolf / Foto met dank aan Anthony Schatteman
Navid Nikkhah Azad: De film raakt thema’s aan van maatschappelijk oordeel en identiteit. Waarom heb je ervoor gekozen om deze thema’s te verkennen, en welke betekenis hebben ze persoonlijk voor jou?
Anthony Schatteman: Nou, ik denk dat ik ben opgegroeid in een zeer heteronormatieve samenleving. Ik kende geen jongens die verliefd werden op jongens. Ik hoorde mensen slechte dingen tegen elkaar zeggen met behulp van het woord ‘Janet’, en ‘Janet’ betekent ‘flikker’ in het Vlaams. Ik werd omringd door allerlei dingen die me lieten zien dat homoseksualiteit iets slechts was. En dat was echt moeilijk omdat ik wist dat ik zo was, en ik hoorde en wist dat dit een slechte zaak was. We hadden één homoseksuele leraar op onze school, en iedereen praatte slecht over hem. Dus kon ik tegen niemand zeggen dat ik hetzelfde was, dat ik zo was. Ik wilde een wereld laten zien waarin iedereen er eigenlijk oké mee is, en me alleen richten op de interne strijd. We zien films waarin het hoofdpersonage gepest wordt. Maar ik wilde echt iets anders creëren. Ik was klaar met deze verhalen, en ik wilde echt aan kinderen laten zien dat als je het recht hebt om je hart te volgen en je wordt omringd door een liefhebbende familie, je kunt zijn wie je maar wilt zijn en kunt bereiken wat je maar wilt bereiken.
Navid Nikkhah Azad: Hoe benaderde je het castingproces voor de film, vooral bij het selecteren van acteurs voor de rollen van Elias en Alexander?
Anthony Schatteman: Het belangrijkste was dat we jongens vonden van de juiste leeftijd. We zagen jongens, jongens tussen de 11 en 18 jaar oud, maar ze mochten niet te kinderachtig zijn, noch te volwassen. Dus toen we Marius [Marius De Saeger] vonden, die Alexander speelt, wist ik dat dit de juiste leeftijd was, omdat deze jongens gewoon kleine kinderen zijn die alleen maar denken aan plezier maken, maar niet aan hele diepe emoties denken. Ze denken ook nooit aan seks. Het was belangrijk voor mij dat deze kinderen gewoon weer de eerste liefde zouden ervaren. En dit was iets wat ik vond in de leeftijd van Marius. Toen moesten we gewoon de juiste component vinden. En gelukkig genoeg zagen we Lou [Goossens] voor [het personage van] Elias een paar dagen later, en de match tussen die twee jongens was zo mooi dat ik wist dat deze jongens de twee hoofdpersonages zouden vertegenwoordigen.
Regisseur Anthony Schatteman met de hoofdrolspelers Lou Goossens en Marius De Saeger / © Thomas Nolf / Foto met dank aan Anthony Schatteman
Navid Nikkhah Azad: Hoe heb je met de acteurs samengewerkt om de complexe gevoelens en relaties vast te leggen die worden getoond in “Young Hearts”?
Anthony Schatteman: Ik heb het hele castingproces samen met een goede vriend van mij, Oliver Roels, gedaan. Hij is kindertherapeut en professioneel psycholoog. Hij heeft me echt geholpen om met de acteurs te praten over emoties. In plaats van te werken aan geschreven dialogen, praatten we veel over emoties. Ik wist dat als de jongens de emoties kregen die ik wilde portretteren in mijn scènes, ze ook in staat zouden zijn om deze scènes te spelen. We spraken niet over het feit dat ik wilde dat ze een homoseksueel kind zouden spelen, maar we zorgden er gewoon voor dat ze begrepen wat ik wilde zeggen in de scènes. Toen we spraken over emoties zoals liefde, vriendschap, verdriet en woede, merkten we dat we allemaal verschillende opvattingen hadden over deze emoties. Maar uiteindelijk was het hetzelfde. Ze waren gewoon heel, heel begripvol. Ze wisten echt wat ik wilde creëren. En daarom werkten deze scènes gewoon goed uit. We hadden vertrouwen in elkaar en toonden echt onze emoties voor de opname. Het was echt gaaf om te zien.
Navid Nikkhah Azad: De relatie van Elias met zijn vader en grootvader speelt een belangrijke rol in de film. Wat inspireerde je om deze familiedynamieken te verkennen, en wat hoop je dat het publiek daaruit meeneemt?
Anthony Schatteman: Toen ik jong was, dacht ik altijd dat ik alleen was met mijn vragen, opgroeide en me een buitenstaander voelde. Toen ik wat ouder was, merkte ik dat iedereen van hen deze momenten in hun leven had waarin ze zich alleen voelden. Het was voor mij erg belangrijk om me te richten op verschillende generaties, omdat grootouders minder verwachten van een kleinkind dan ouders van hun kinderen. Mijn grootmoeder was altijd mijn beste vriendin. Ze was de moeder van mijn moeder. Ze overleed toen ik 12 was. Ik dacht altijd aan haar omdat ze erg vrij was. Ze was Zwitsers uit Zwitserland. Ik denk dat ze op een vrijere manier opgroeide dan wij deden of de familie van mijn vader deed. En ik dacht altijd dat als ze had geleefd, mijn leven anders zou zijn geweest omdat ze het personage zou zijn geweest zoals de grootvader in de film. Voor mij was het echt belangrijk om deze generaties te laten zien en vooral de relatie tussen mij en mijn vader. Mijn vader en ik hebben nooit echt over onze emoties gesproken. Maar het maken van deze film en het vertellen van dit verhaal maakte ons echt dichter bij elkaar. Het was gewoon een liefdesportret tegen iedereen in mijn familie. Ik ben echt blij dat mensen dit zien. Ik hoop echt dat ouders en grootouders niet zullen wachten tot het kind naar hen toe komt, maar gewoon naar hun kinderen zullen reiken voordat een kind misschien zelfs naar hen toe zou kunnen komen.
Regisseur Anthony Schatteman op de set van ‘Young Hearts’ / © Thomas Nolf / Foto met dank aan Anthony Schatteman
Navid Nikkhah Azad: Kun je enkele uitdagingen of obstakels delen die je tijdens de productie van “Young Hearts” hebt ondervonden, en hoe je ze hebt overwonnen?
Anthony Schatteman: De grootste uitdaging voor mij was ervoor te zorgen dat dit niet alleen een kinderfilm was. Het was belangrijk om een familiefilm te maken omdat ik echt wilde dat de film door alle generaties zou worden gewaardeerd. Ik wilde geen film maken die alleen voor kinderen bedoeld was. Tijdens het schrijven dacht ik echt na over hoe ik dit moest aanpakken, en ik vroeg hulp aan mensen die al enkele films voor jongvolwassenen hadden geschreven. Ik denk dat we een manier hebben gevonden om ervoor te zorgen dat deze film iets is waar alle generaties zich mee kunnen identificeren. We hebben dit gedaan door verschillende locaties, scènes, kleuren, de manier van filmen en de kleurcorrectie te overwegen. Ja, eigenlijk alles, denk ik.
Navid Nikkhah Azad: De cinematografie in de film brengt effectief Elias’s innerlijke strijd en emoties over. Hoe heb je samengewerkt met de cinematograaf om dit visuele verhaal te bereiken?
Anthony Schatteman: Omdat deze twee kinderen zoveel energie hadden, wilde ik dat de film levendig, dynamisch en helder aanvoelde. Daarom kozen we ervoor om de camera voornamelijk te gebruiken als een neutrale observator. Ik wilde dat de kinderen genoeg ruimte en vrijheid hadden om de locaties te gebruiken zoals ze wilden. Mijn cinematograaf moest in staat zijn om hun energie te volgen. Telkens wanneer Elias zich een beetje vast voelde, of wanneer hij vrij was en we met hen op de boerderij speelden, lieten we onszelf ook wat spontaner zijn met de camera. Wat betreft de kleuren, ik wilde echt een zeer heldere en zonnige film maken. We hadden de slechtste zomer ooit, maar wanneer de zon scheen, gingen we naar buiten, en we voegden ook wat extra kleurcorrectie toe, wat extra zon in de grading. Zo ziet de film er echt uit als een zomerfilm.
Lou Goossens verschijnt in een scène uit “Young Hearts” van Anthony Schatteman / Foto met dank aan The PR Factory
Navid Nikkhah Azad: De climax van de film is een cruciaal moment voor Elias. Wat waren je bedoelingen achter deze scène, en welke emoties hoopte je bij het publiek op te roepen?
Anthony Schatteman: Natuurlijk zijn er twee verhaallijnen: de romantische verhaallijn en de verhaallijn met de vader. Het was echt moeilijk om ervoor te zorgen dat mensen niet al overweldigd waren door emoties, denk ik. Het was erg belangrijk om de juiste balans te vinden tussen humor, verdriet en geluk bij het overbrengen van emoties. Ik dacht altijd aan de vader en de kinderen, en de behoefte van Elias om na het concert nog een gesprek te hebben. Tijdens een van de laatste momenten voor de opname besloten we dat een knuffel misschien alles zou zeggen. Toen ik de film aan mijn vader liet zien, die naast me zat bij de [première van de Berlinale], omhelsden we elkaar daarna, en deze knuffel gaf meer weer dan welke woorden dan ook zouden kunnen. Deze omhelzing omvatte de laatste 34 jaar van mijn leven in slechts één moment, weerspiegelde de realiteit. Zoals in de film te zien is, zegt een knuffel zoveel meer dan woorden.
Navid Nikkhah Azad: Wat hoop je dat het publiek meeneemt na het kijken naar “Young Hearts”?
Anthony Schatteman: Ik hoop echt dat kinderen, volwassenen en iedereen die de film heeft gezien gewoon zullen zien dat liefde een universeel iets is, en als je het recht hebt om je hart te volgen, kun je zo gelukkig zijn als je wilt. Dat is echt iets waar ik op hoop. Ik hoop echt dat kinderen uit de bioscoop komen en kunnen praten over wie ze zijn en wie ze willen zijn, en dat ouders open zullen staan voor communicatie en nog meer toenadering zullen zoeken tot hun kinderen dan voorheen.
