Benoit Jacquot is voor al bekend als uitstekende acteurs- regisseur, die met name steractrices laat schitteren. Zo speelde Isabelle Adjani een hoofdrol in Adolphe, Isabelle Huppert volgt hij in L’Ecole de la Chair op de voet en de betoverend mooie Virginie Ledoyen speelt in La Fille Seule en Les Adieux a la Reine. Al deze bekende Franse actrices volgde hij op elegante en liefdevolle wijze met zijn camera.
Ook in deze film gebaseerd op de gelijknamige roman van Octave Mirbeau, beleven we de gebeurtenissen door de ogen van Célestine. Het speelt in het begin van de 20e eeuw. De eerste scène zet direct de toon. Een jonge knappe, maar een beetje stuurse vrouw heeft een sollicitatiegesprek voor een baan als kamermeisje met een strenge vrouw. Er zijn alleen maar slechte werkgevers, zegt Célestine, ‘nee zegt de vrouw die haar rekruteert, ‘er zijn niets anders dan slechte dienstbodes.’ Het kamermeisje wordt gespeeld door Lea Seydoux, die vorig jaar in Cannes de Gouden Palm won met de film La vie d’Adele van Abdellatif Kechine.
Tang
Célestine komt te werken bij een zeer strenge adellijke dame Madame Lanlaire. Een tang van een vrouw. Célestine loopt zich de benen uit het lijf. De vrouw is bits, koud en denkt alleen maar aan zichzelf. Zo laat ze Célestine drie keer de lange trap op en af lopen om eerst een naald, dan een draad en tenslotte een schaar te halen. Puur sadisme.
Zwijgzame huisknecht
Als Célestine’s moeder plotseling overlijdt, reageert Madame Lanlaire lauw en merkt ze slechts op dat haar werk er niet onder mag lijden. Haar sullige man is handtastelijk en wil haar verleiden, zonder succes. In het huis woont ook een rauwe, zwijgzame huisknecht Joseph(Vincent Lindon) met sterk anti-Joodse ideeën en een stevige huishoudster. Heel geleidelijk aan trekken de knecht en het kamermeisje naar elkaar toe. Zij broeden samen op iets met fatale gevolgen.
Typerend voor het karakter van Célestine is haar uitspraak: ‘ Het enige wat je moet doen is vriendelijk tegen me spreken, me niet behandelen als een papegaai of een hond, zodat ik mij direct geraakt voel.’ Tussendoor werkt het kamermeisje ook bij een adellijke jongen met een ernstige longziekte. Na een tragische gebeurtenis keert Celestine met frisse tegenzin weer terug bij de Lanlaire’s.
Gedragen
De film wordt gedragen door Léa Seydoux, die wel iets weg heeft van een jonge Brigitte Bardot. Zij heeft iets ondoorgrondelijk en speelt op een natuurlijke wijze. Ook de routinier Vincent Lindon blijft erg consequent in zijn rol, hij is dikwijls te zien in andere films van Jacquot en wordt ook veelgevraagd door cineast Claire Denis. Deze twee hoofdrollen tonen weer eens aan dat goed acteren echt een kunst is. Om zo ogenschijnlijk moeiteloos je te kunnen verplaatsen in een ander personage is geen sinecure. De andere rollen zijn vaak wat één dimensionaal en schuren soms dicht tegen het karikaturale aan. Met uitzondering van de goed acterende Mélodie Valemberg als keukenhulp.
Journal d’une Femme de Chambre is een vakkundig gemaakte film, maar niet een die me lang zal bijblijven. Daarvoor is het déjà vu gevoel bij het zien te groot. Maar het knappe acteren van Léa Seydoux en Vincent Lindon, doen deze film uitstijgen boven het zoveelste kostuumdrama.
