Dus sta je op perron 1 met niks te lezen behalve de huisregels op een formeel blauw bord. Die regeltjes komen er in het kort op neer dat je je moet gedragen en niks kapot mag maken.
Nu is die behoefte bij mij over het algemeen zeer gering. Misschien ben ik laf of heb ik te weinig lef; misschien is het gewoon luiheid, maar ik beperk mijn activiteiten tijdens het wachten op perrons meestal tot lezen.
Maar ja. Zo’n huisregels maken het er niet beter op. Loop je daar het perron op, die grote portie bepalingen te verteren met een enorme priemende vinger in je rug van het bord dat nog nagalmt: ‘Wie zich niet aan de huisregels houdt, kan door de politie van het station worden verwijderd!’
Dan voel je hoe elke stap die je zet keurig past binnen de opgestelde huisregeltjes. WTF! Alsof ik zulke regels nodig heb om een beetje m’n fatsoen te houden! Het zou toch te zot zijn als ik hier helemaal niks kapot maak, alleen maar om het simpele feit dat die ellendige huisregeltjes dat bepalen?
En dan gaat het dus mis. Dan krijg ik ineens last van lef of zo, maar dan word ik baldadig.
Let op: dit is geen bekentenis, dit is slechts een column. Als het bord met huisregels in Lochem nu niet meer bij perron 1 staat, maar onder in de beek ligt, dan komt dat niet door mij. Ik ontken alles!
Overigens staat er in de huisregels niets over het molesteren van NS-personeel. Misschien is dat maar beter.
Over de columnist
Marc van der Sterren is landbouwjournalist en blogger bij www.farmingafrica.net.
Deze column dingt mee in de prijswedstrijd op Metronieuws.nl. Stemmen wordt op prijs gesteld.
