Pas nog te zien geweest in Paul Verhoeven’s Elle, speelt de voortreffelijke Franse actrice Isabelle Huppert de hoofdrol in L’ Avenir. Mia Hansen( 1981) is de vrouw van cineast Olivier Assayas en maakte eerder films als Eden en L’Amour de Jeunesse.
Filosofie
Nathalie is een filosofie docent aan een lyceum in Parijs. Zij leidt een comfortabel leven waarin alles van een leien dakje lijkt te gaan. Tot Nathalie’s man haar na een langdurige relatie verlaat voor een jongere vrouw en haar demente moeder steeds meer om aandacht gaat vragen. Het ergste vindt zij nog dat zij haar zomerhuis in Bretagne moet opgeven, waaraan zij erg verknocht is. Pleister op de wonde is Fabien, een van haar meest getalenteerde studenten, waarmee zij een goede band heeft. Deze heeft echter een vriendin en bovendien zou zij zijn moeder kunnen zijn. Nathalie wordt gevraagd om te logeren in zijn verbouwde boerderij in de Alpen. Hier leeft Fabien in een soort commune met andere studenten. Als haar moeder overlijdt wordt ze hals over kop teruggeroepen naar Parijs. Om te rouwen en tot haar zelf te komen gaat ze terug naar de boerderij van Fabien. Het verlies van haar man en moeder ervaart Nathalie als een nieuw verworven vrijheid.
Drie P’s
In een scenario workshop leerde ik ooit dat je personages diepere lagen kunt geven door de drie P’s te beschrijven. Dat wil zeggen het professionele, persoonlijke en het private leven. Vooral deze laatste geeft werkelijk inzicht en een dieper begrip over een filmkarakter. Aan het private gedeelte van Nathalie ontbreekt het in deze film. Zoals meestal speelt Isabelle Huppert erg echt en natuurlijk, maar over haar diepere drijfveren blijf je in het duister tasten. Huppert heeft iets ondoorgrondelijks en mysterieus en dat maakt haar ook interessant. Haar terloopse glimlachje is charmant. Maar een film over echtscheiding, verlies en aftakeling van geliefden zou je meer moeten raken dan deze film doet.
Eric Rohmer
L’Avenir is goed gemaakt, subtiel geacteerd en mooi gedraaid, maar het is niet een film die je lang bijblijft. Dat komt ook doordat je van een film over een filosofie docent meer existentiële en meer fascinerende dialogen verwacht. Zeker als je bedenkt dat de ouders van Mia Hansen beiden filosofie doceerden. Er worden bijvoorbeeld bij de begrafenis van Nathalie’s moeder wel mooie woorden gesproken, maar die snijden niet echt door je ziel. In sommigen recensies wordt Mia Hansen Love’s werk vergeleken met de films van Eric Rohmer, maar zijn erudiete en filosofische, knap geschreven dialogen zijn ongeëvenaard.
