Ik persoonlijk was wel toe aan wat verfrissends na deze donkere winterdagen vol verkoudheden, dividendbelasting en Dokkum. De kranten raadden me unaniem al maandenlang aan om, indien het maximale verfrissing was waar ik naar snakte, mijn heil te zoeken bij het verfrissende gedachtengoed van de heer Baudet, parlementariër uit Amsterdam en favoriet interviewee van het hoofdstedelijke journaille. En dus kocht ik een kaartje voor de Nederlandse Leeuw.
In de trein terug van Den Haag naar Amsterdam werd gezongen. Een meisjeskoor uit Leiden had opgetreden, het was kennelijk goed gegaan en dus kregen de reizigers een toegift. Ik weet niet wat ze precies zongen maar het klonk prachtig. Vond ik.
“Als ik naar de opera wil koop ik wel een kaartje.” Van het seniorenstel was zij — sleetse kleding uit de bejaardenspecial van het tijdschrift Landleven — duidelijk degene die zei waar het op stond. Hij — wit haar, ijslandse trui — maakte bezwerende gebaren. “Kerstmis is al geweest hoor,” dramde ze verder.
We stopten in Leiden en de koordames verlieten de trein. De oudere vrouw plantte nu haar laarzen op de bank tegenover haar. Ze zag mijn afkeurende blik en begon weer: “is er soms iets niet goed?”
“Nou loopt u de hele tijd te zeiken over het gedrag van anderen en dan gaat u zelf met uw laarzen op de bank zitten,” antwoordde ik, boos. Na vanavond had ik zin in ruzie.
Ze gaf geen antwoord. Ze had kennelijk niet op weerwoord gerekend en zei de rest van de reis niks meer. Bij Heemstede stapten ze uit. Dat verbaasde me niets. En ook niet dat ze net zo’n tasje bij zich hadden als dat ik zelf al veel eerder op de avond had weggegooid uit angst voor herkenning. Ze zaten in het rode vak.
Ik was op de terugweg van de Nederlandse Leeuw, een “nationale brainstormsessie” die diezelfde avond gehouden werd in Rijswijk. “Met een interactief en creatief programma definiëren we, vrij van de bestaande ideologieën, samen met 1999 mensen nieuwe oplossingen” rondom het thema immigratie, zo stond het op de site. Om nu zo min mogelijk binding met bestaande ideologieën te hebben was er een keur aan sprekers uit binnen- en buitenland uitgenodigd die allemaal toch weer net iets andere ideeën hadden over hoe het fascisme het beste weer kon worden ingevoerd. Heel divers. Zeg maar een beetje de Hagespraken uit de jaren dertig, die vibe. Respectvolle discussie, weg van de polarisatie en verbinding maken — dat waren de sleutelwoorden deze avond, en dat alles om het debat “een stapje verder te helpen.” U begrijpt: Ik had er zin an.
In de geest van transparantie in de media en “eerlijk kleur bekennen” is het misschien goed om hier maar meteen uit de doeken te doen dat mijn eigen remigratie en re-integratie van een jaar geleden als mislukt moet worden beschouwd. Ik sta er dus als het ware bevooroordeeld in, in dat migratiedebat. Ik geef migranten bijvoorbeeld groot gelijk als ze zich niet aanpassen aan de cultuur en normen en waarden van de Nederlandse Boze Zeurburgers, want ik word zelf namelijk ook gek van het gedram. Ik heb hier in één jaar tijd meer uitgegeven aan zorg dan in zestien jaar in Latijns Amerika, dus kom bij mij niet aan met dat gejengel over hoe geweldig alles hier geregeld is en wij nieuwkomers daar slechts ons voordeel mee willen doen. Als je als immigrant een huis wilt huren moet je minimaal vijf jaar aan Panama papers overleggen en krijg je een background check bij de AIVD, op zijn minst, en dan nog ding je mee met honderden anderen naar die paar luttele woningen die door graaierige woningcorporaties nog net niet zijn verkocht aan de patsers van het Koninklijk Huis. Alles in dit land is ingewikkeld en duur en als je er iets van zegt is het ook nog je eigen schuld (rechts) of men heeft het te druk met veel belangrijker dingen zoals de namen van scholen en beeldjes in een museum (links). U hoort het al, ik ben geen fan. Nederland en zijn identiteit en normen en waarden en cultuur en weet ik veel — het kan me gestolen worden. Daar bent u het misschien niet mee eens maar het ging hier om full disclosure. Belangrijk.
Terug naar Rijswijk. Achter me, in de rij voor de verplichte garderobe, wisselden twee heren hun eerste indrukken uit.
“’t Is toch nog wel een heel divers publiek, oud, jong, man, vrouw…”
“Zo lijkt het wel ja. Alleen allemaal wit hè? Hahaha!”
“Hahaha! Ja, uiteraard! En dan zal je vanavond wel weer in de media zien, dat ze zeggen, er zat geen één kleurling bij!”
“Ja, meldt eens wat relevants, denk ik dan.”
De rest van het gesprek kon ik niet verstaan omdat inmiddels in de zaal het Wilhelmus was ingezet. Ik gaf mijn jas af en liep er naartoe. De tekst was te zien op een groot aantal monitoren zodat alle aanwezige patriotten het minst gekende volkslied ter wereld tóch uit volle borst konden meezingen. Ik niet. Ik ben nog uit de tijd dat nationalisme fout was. Wij stonden niet eens óp voor het volkslied.
ADJIEDJ BAKAS
Nu de kop eraf was had de organisatie ervoor gekozen om er qua begin van het inhoudelijke gedeelte meteen met gestrekt been in te gaan, in de vorm van een presentatie door Adjiedj Bakas; in het programma aangekondigd als “Trendwatcher des Vaderlands.” In werkelijkheid is de man een niet geheel ongevaarlijke gek die van trends helemaal niets weet maar alles van fascistische propaganda voor minderdenkenden.
Als de laptop en de video eindelijk werken krijgen we een filmpje te zien van stromen uitgeputte vluchtelingen dat door de heer Bakas van een tekenfilmmuziekje is voorzien. “Dit willen we dus niet, toch?” vraagt Bakas zich hardop af, waar hij toch een mooi applausje op krijgt. Vervolgens begint hij de gebruikelijke riedel van stromen en tsunami’s vluchtelingen af te draaien. Daarna heeft hij een filmpje van de Hongaarse premier Viktor Orban die ook erg tegen immigratie en vluchtelingen is.
Op twitter lees ik dat in Budapest op hetzelfde moment studenten demonstreren voor beter onderwijs. Het huidige onderwijs, zeggen de demonstranten, ontmoedigt kritisch denken en creativiteit. De politie treedt hardhandig op en arresteert demonstranten, op bevel van Orban.
Het filmpje is afgelopen. “Orban heeft gelijk,” zegt Bakas.
De rest van de presentatie is een riekende brij van slecht verteerde roti, niet onderbouwde doemscenario’s en bizarre pseudo-oplossingen. Overal staan muren, zo leren we, dus waarom niet om Europa heen? En wist u dat massa-migratie altijd een voorbode van oorlog is (in plaats van het resultaat ervan)? En trouwens, over oorlog gesproken, er is niks beters dan een oorlogseconomie. Hadden wij ook in de Gouden Eeuw, en dat hebben we fantastisch gedaan. Moesten we weer doen! Verder krijgen Afrikanen te veel kinderen en moeten we ze dwingen tot anticonceptie en/of sterilisatie in ruil voor ontwikkelingshulp, en tegelijkertijd zelf meer kinderen maken. Dat laatste kan binnenkort al zonder vrouwen, kondigt de trendwatcher aan, met behulp van machines. “Shift happens!” Toen kregen we nog een parodie-filmpje van Koningin Amalia die een kersttoespraak hield over de sharia, ergens in de toekomst. Applaus!
PRANCING WITH THE STARS
Uit mijn ooghoek zie ik Geerten Waling rondscharrelen, die zo te zien net aankomt. Ik had hem op Amsterdam CS al gespot. Geruite broek, kekke jas, en een tas vol exemplaren van zijn boek “Zetelroof” want het blijven gewoon kleine middenstanders, die zogenaamde opiniemakers. Hij zou bij mij in de trein stappen maar godzijdank kreeg hij een telefoontje en spoedde zich naar de stationshal. Ook in da house inmiddels is de megafoon van de Nederlandsche Zeurburgers, de Koos Tak van de Telegraaf, Wierd Duk. Deze koning van de vertrouwelijke doch onbetrouwbare bronjournalistiek (Duitsers kopen massaal wapens; Friezen houden overal overwinningsfeesten) mag op dit spektakel natuurlijk niet ontbreken. Hij staat ongeveer tien meter bij me vandaan te kijken en te luisteren naar Alt-Right rockstar Jordan Peterson die zojuist onder daverend applaus is opgekomen en aan zijn keynote ding is begonnen.
De speech, of lezing, of presentatie, of wat het ook is, van Peterson is zo onbegrijpelijk en saai en slecht dat ik een kroket ga eten in de — cultuur! — Hollandsche snackbar op het Horeca Plaza. Duk zit inmiddels in de VIP room in te nemen met zijn vrienden. Jordan Peterson, voor wie het niet weet, is een duurbetaalde derderangs rechtse zelfhelp guru uit Toronto, en zoals de meeste zelfhelp guru’s heeft hij geen oplossingen voor hoe kinderen te beschermen tegen deportatie, hoe oliemaatschappijen te laten stoppen met de planeet te vervuilen, of wat er verder nog maar toe doet in de echte wereld. Ik hoor iets over ratten, hoe we in Gods beeld geschapen zijn en dat postmodernisme niet goed is.
Ik zit met mijn kroket in de rooksalon waar veel jonge mannetjes staan die allemaal erg op Thierry Baudet willen lijken. Er staat er een aan een vape e-smoke apparaat te lurken die onder het uitblazen van wolken damp zelfs de stem van Baudet probeert na te doen. Sommigen hebben een Keltisch kruis om de nek bungelen. Ze zijn tevreden over de avond, maar hebben ook kanttekeningen: “(De sprekers) kunnen natuurlijk niet alles zeggen hier, dat is wel het nadeel.”
AANSCHOUWT HET WONDER
Mij was dat nog niet zo opgevallen. De zaal wordt op een gegeven moment in vier segmenten opgedeeld en op die manier kunnen er vier discussies tegelijk gevoerd worden met de verschillende sprekers en moderators. Ik loop er omheen. Op een monitor speelt een filmpje over problemen met de integratie. Daarnaast staat Dr. Jan van de Beek met de verkeerde cijfers uit te leggen hoe groot de plaag der Afrikanen wel niet wordt als dit zo doorgaat. Een Belg houdt een betoog over migratie en misdaad. Er is een filmpje over de gevaren van Islam. “Multiculti” en “policor” zijn ook minstens zo erg als HIV en polio. Iemand beweert dat wij in het Westen weinig kinderen krijgen waarin we veel investeren (dit is goed) terwijl Afrikanen veel kinderen krijgen waarin ze weinig investeren (dit is slecht en onwenselijk en we moeten het ze afleren). Joost Niemöller vertelt hoe hij “schedelmeter” genoemd werd en werd bedreigd omdat hij “zich bezig had gehouden met het verband tussen IQ en ethniciteit.”
“Het is een wonder dat ik hier vandaag ben!” verklaart de aan lager wal geraakte journalist, die enigszins moeilijk loopt en raar met een oog trekt. Applaus! Vervolgens gaat hij zijn boek over Hans Janmaat aanprijzen. Kleine middenstander.
Ik begrijp dus niet zo goed wat de Baudet look-alikes bedoelen met “niet alles kunnen zeggen.” Wat is er in godsnaam ongezegd gebleven in deze urenlange live gestreamde kakafonie van verfrissende Islam bashing, racistische drek over Afrikanen, stemmingmakerij over vluchtelingen, verplichte sterilisatie, Orban verheerlijking, schedelmetingen, fake cijfers en algehele neo-fascistische zelfpijperij? Deportaties? Zyklon B?
Tegelijkertijd is dit ook meteen de zwakte van het discours op rechts, en daarmee van dit evenement. Het is zó over de top dat er geen weg meer terug is; je kunt nooit meer genuanceerd doen als je eerst hebt staan verkondigen dat Afrikanen verplicht gesteriliseerd moeten worden. Het is de val waar Geert Wilders helemaal in klem zit — en de reden dat een dag later slechts een handjevol gajes met NSB vlaggen in Rotterdam komt opdraven bij zijn PVV demonstratie. Het is niet “verfrissend” meer.
Ik kijk rond bij de stand van uitgeverij de Blauwe Tijger — voor al uw Sid Lukkassen en Oswald Spengler — en luister even naar het gebabbel van Joost Eerdmans van Leefbaar Rotterdam die op een kruk zit bij de tafel van de Batavieren podcast. “Ik kom wel vaker op grote bijeenkomsten en dan denk ik dat 70% je toch een beetje een engerd vindt. Maar hier voel ik me als in een warm bad…”
Eerdmans is hier omdat Thierry Baudet heeft afgezegd voor het slotdebat van die avond. Voor dat slotdebat is ook Rita Verdonk bij de cryonismeprovider tijdelijk uit de vriezer gehaald. Het is dermate niet verfrissend en langdradig dat ik besluit weg te gaan, en ik ben de enige niet. Het evenement loopt niet af, het dooft uit. Er komt, leer ik later, een rapport van de bevindingen en dat gaat dan naar de Tweede Kamer. Dat komt me voor als een tandeloze boel, zeker voor een leeuw.
Na lang wachten komt eindelijk de sprinter naar Hollands Spoor. Ik stap in, en met mij een stuk of vijf zeer bekakte types, aardappels prominent in de keel, met de bekende tasjes bij zich. “Er zijn geen plaetsen meer vrij, zeg!” Dat is niet waar. Er zit een donkere man met lege stoelen naast en tegenover zich. De kakkers blijven staan. Ik ga er zitten. De man is bezig met zijn telefoon en kijkt niet op of om. Ik hoop dat ‘ie niks gemerkt heeft.
