Zelden liet iemand zich zo in de kaart kijken als de Amerikaanse zanger Lou Reed. Wanneer hij zong over anderen mengde hij deze verhalen met gebeurtenissen uit zijn persoonlijke leven. Recht voor de raap, sarcastisch of grimmig. Reed was de eerste in de popmuziek die schreef over drugsverslaving, travestie en sadomasochisme. Maar dus ook over die ene mooie dag met het meisje aan de arm.
Lou Reed bleef wel vaker dichtbij huis. Bij zijn jeudliefde Shelly Albin bijvoorbeeld. Over haar gaan de klassiek geworden ballads I’ll Be Your Mirror en Pale Blue Eyes. Dat meisje in het park was Bettye Kronstad. Met haar had Lou flinke verkering. Later zouden ze trouwen. En ook weer uit elkaar gaan. Hun knipperlichtrelatie en haar troebele familiegeschiedenis gebruikte Reed voor een deel als inspiratie voor zijn meesterwerk Berlin. Die inspiratie klotste opeens tegen de plinten. Sommige nummers schreef hij in één nacht.
Reed was van het observeren en hield dus alles in de gaten. Soms tegen beter weten in. Toen hij een keer een muziekwinkel binnenstapte en zag dat er geen posters hingen van zijn nieuwe album barstte hij in woede uit. Dan kreeg een medewerker van de platenmaatschappij per telefoon een scheldpartij over zich heen. Uitgerekend op het moment dat deze een zondagmiddag doorbracht met zijn gezin.
Twee andere voorvallen wijzen op zijn minst op een onvoorspelbare persoonlijkheid. Reed stond een keer in de rij voor een pinautomaat, maakte tijdens het wachten veel misbaar over een zwerver die in de voorhal de vrieskou wilde mijden. Wellicht geïrriteerd door het slechte weer en het wachten, liep Reed boos naar binnen om zich te beklagen bij een bankmedewerker over de aanwezigheid van de zwerver. Of deze onmiddellijk verwijderd kon worden. Hetgeen inderdaad gebeurde. Een andere kant in hem kwam tot uiting tijdens een signeersessie. Toen fans hem vertelden hoe belangrijk zijn teksten voor hen waren, raakte hij hierdoor zo geroerd dat hij na afloop in snikken uitbarstte.
Lou Reed koesterde wantrouwen jegens alles en iedereen. Vervolgens lag hij in de knoop met zichzelf en zijn omgeving. Luister voor de aardigheid eens naar zijn tirades op de live-lp Take No Prisoners. Hier horen we de open kaart van Lou Reed ‘aan het werk’. Een man van stemmingswisselingen, woedeaanvallen en paranoïde trekjes. Hoe beter je zijn oeuvre leert kennen hoe meer de tragiek van Lou Reed de artiest en de mens in je hoofd gaat zitten. Net als zijn beste songs.
Zo balanceerde het leven van de schrijver van Perfect Day tussen pijn en plezier, tussen duisternis en af en toe een beetje licht. Volgens een indrukwekkende biografie van Anthony DeCurtis, ging de hoofdpersoon gebukt onder eenzaamheid en de angst om alleen te zijn. In het boek vertellen de weinige echte vrienden die hij had over de andere kant van de zanger; dat ze ondanks alles altijd konden rekenen op zijn steun en gastvrijheid. Zo bezocht hij dagelijks het sterfbed van een doodzieke Sterling Morrison (ex-gitarist Velvet Underground).
Toen Reed in 2011 met Metallica werkte aan het album Lulu wist bijna niemand dat hij ernstig ziek was. Twee jaar later werd een langdurige leveraandoening hem fataal. Lulu werd wereldwijd getrakteerd op vrijwel uitsluitend negatieve recensies en hatelijke reacties. Zo is het begonnen en zo is het geëindigd. Van het beruchte debuut van de Velvet Underground tot Lulu. Het paste wel bij hem. Afscheid nemen met een van zijn meest omstreden albums. Een perfecte dag.
