‘Bonuskinderen? Echt niet! Om de week zijn ze bij ons, de kinderen van mijn vriend. Ze zijn twaalf en veertien en ik vind ze verwend, brutaal en slecht opgevoed. Ze hebben geen tafelmanieren, ze luisteren niet, ze vloeken, ze rennen en schreeuwen in huis… Ik word gek van de onrust en de ruzies. Mijn vriend lacht alles weg, hij zegt dat ik het gedrag van zijn dochters niet zo serieus moet nemen. Maar het lukt me niet om mijn schouders op te halen. Ik irriteer me mateloos als ze er zijn en voel mijn stresslevels stijgen vanaf het moment dat ze binnenkomen. Ik tel de dagen tot ze weer weggaan.
Ik probeer ook hand in eigen boezem te steken. Ben ik jaloers op de aandacht die mijn vriend geeft aan zijn kinderen? Misschien een beetje. Maar ik voel ook gewoonweg geen klik. Ik hou van rust en reinheid en dit zijn net losgeslagen wilde honden. Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat ik me niet bemoei met de opvoeding van zijn kinderen. Dat is zijn taak en die van zijn ex. Maar het valt me zwaar om mijn mond te houden.
Vaak zeg ik toch dingen als: ruim je kamer op, hang je jas aan de kapstok, eet met mes en vork… De oudste schreeuwt dan keihard dat ik haar moeder niet ben en ‘doe het lekker zelf’. De jongste noemt me zonder pardon kutwijf en haalt haar schouders op. Ze zeggen dat soort dingen alleen als mijn vriend er niet is, dus hij heeft een vertekend beeld van de situatie. Tegen hem zijn ze poeslief! Sowieso ziet hij zijn dochters door een roze bril. Hij vindt alles wat ze doen en laten geweldig.
Mijn vriend en ik hebben elkaar vijf jaar geleden ontmoet via een dating app. Het was liefde op het eerste gezicht. Toen ik zijn foto zag wist ik: deze man is voor mij. Dat hij kinderen had vond ik niet ideaal, maar ik was zo verliefd dat ik het erbij nam. In het begin zag ik ze ook niet vaak, pas toen ik zwanger raakte en we gingen samenwonen begon de ellende…
Ik kreeg steeds vaker met ze te maken, want om de week zijn ze bij ons! Voor mij betekent het dat we de ene week een gelukkig gezinnetje zijn met z’n drieën, en de de andere week is het afzien met zijn dochters erbij. Ik ga heen en weer tussen hemel en hel! De helft van de tijd voel ik me de ‘boze stiefmoeder’ terwijl ik dat helemaal niet wil zijn. Ik moet er met mijn vriend over praten want het kan zo niet langer. Er moet iets veranderen. Maar ik durf het niet. Deep down ben ik bang dat hij de kant van zijn dochters kiest…’
Foto van Mark Stosberg via Unsplash
