Van deze mannen krijgt ze een tasje mee met ondermeer foto’s van haar gijzeling en een certificaat als bewijs dat ze het zo lang heeft volgehouden. De menigte schreeuwt om haar heen, nemen foto’s met hun mobieltjes in de lucht als ze ternauwernood aan hun klauwen kan ontsnappen. Haar haar is in een mooie vlecht. Ze draagt een ketting met vlaggetjes van een land dat haar het leven misgunt. Ze is handelswaar.
Met haar thuiskomst worden de wapens neergelegd en mannen en vrouwen bevrijd uit gevangenschap wat natuurlijk ook allerminst gezellig is geweest. Mannen die lang niet altijd vrijheid verdienen. Meerderen van hen hebben tientallen levens verwoest, met bommen gedood. Levens zoals van de jonge vrouw. Een van hen kan morgen haar moordenaar zijn. Op de auto’s van de hulpverleners die haar helpen, staan de machtswellustige mannen pontificaal met hun wapens te zwaaien. Zij laten hun ogen niet zien. Daar zijn ze te laf voor. De uitzinnige menigte helpt de mannen de jonge vrouw tot op het laatst te intimideren. De joelende omstanders, het lijken er wel duizenden, maar uiteindelijk is het podium van vernedering kleiner. Het is de zoveelste leugen. Er wordt geschreeuwd dat haar volk dood moet. Er komen video’s van mannen in hetzelfde oorlogstenue die eisen dat haar volk uitgemoord wordt. Het bloed van haar mensen is er om te drinken.
Hoe kan vrede een kans hebben als de haat blijft? Hoe kan begrip komen als er mensen zijn die verzet met terrorisme verwarren? Verkrachting als verzet. Sadisme en vernedering als verzet. Zij die naar haar scherm keek, weet dat ‘creatief en geweldloos verzet’ voor deze mensen nonsens is. Wapens zijn er in alle soorten om voor altijd op oorlogspad te gaan. Sommigen in dit deel van de wereld juichen alle verzet van deze onderdrukten toe, want zij zijn nu eenmaal de onderdrukten, de eeuwige slachtoffers. En dan mag het, anders zouden de onderdrukten ‘mentaal niet overeind blijven’. Ja, dat laatste schrijven media. Vanochtend nog. Ze keek op van haar scherm en had spijt dat met haar lidmaatschap het zoveelste brainwash-verhaal geschreven kon worden. Woorden die ook zorgvuldiger gekozen hadden kunnen worden, want woorden doen er toe.
Diegenen die onder haar reacties schrijven dat zij aan de verkeerde kant van de geschiedenis zou staan, heeft zij niets te vertellen. De beelden van de jonge vrouw, ze mist twee vingers, omgeven door een fanatische menigte in een wereld die haar bruut in de steek liet, deed haar rillen van ontzetting. De tranen stroomden over haar wangen. Haar land, haar dierbaren willen de jonge vrouw terug, maar de prijs is hoog. Ondertussen keren mensen terug naar hun kapot gebombardeerde huizen, ze juichen van opluchting dat de wapens zijn neergelegd, maar voor een deel van hen is het niet klaar, zij willen geen rust, want het oorlogspad lonkt. De vernietiging blijft, de haat springlevend. Haar gedachten gaan uit naar hen die hun leven willen leiden in vrede, zoals ieder ander mens dat meestal wenst. Een leven zonder geweld, zonder angst, zonder haat. In vrijheid. Met open vizier.
Beeld: Danie Franco/Unsplash