In totaal zijn we ruim vier uur op de IC. Van aankomst tot vertrek worden we vriendelijk en rustig ontvangen: iedereen neemt uitgebreid de tijd voor vragenlijsten, onderzoeken, overleg en een praatje. Mijn vriendin Fahida – vluchteling uit Syrië – staat versteld: zoveel aandacht en vriendelijkheid van zorgpersoneel voor de patiënt heeft zij nog nooit meegemaakt.
Mijn vriendin – een jonge gezonde vrouw van 35 jaar – heeft zorgwekkende klachten. Ze heeft uitval aan de rechterkant van haar lichaam, is sinds vier weken extreem moe, snel buiten adem en heeft doorlopend pijn in de borst. Ze dacht zelf: het loopt wel los. Maar bezorgde vrienden stuurden haar naar de huisarts. Die stuurde haar meteen door naar de Eerste Hulp. Ik ben er voor mentale support.
In de wachtkamer zitten twee jongens. Eén van hen heeft zijn been in het gips, de ander is zijn vriend of broer. Na ongeveer tien minuten worden ze opgeroepen en even later zijn wij aan de beurt. Een super aardige arts in opleiding doet de intake en vertelt ons dat mijn vriendin straks op de IC verder onderzocht wordt door de arts. De intake duurt een kwartiertje. Tien minuten later worden we opgehaald.
In een aparte kamer op de IC wordt Fahida door drie vriendelijke verpleegkundigen onder handen genomen. Er wordt een infuus aangebracht, bloed geprikt en een hartfilmpje gemaakt. Omdat haar zoon twee weken geleden corona had, heeft ze net van de week een coronatest gedaan bij de GGD. De uitslag was negatief. Voor de zekerheid wordt er nu weer getest. Twee verpleegkundigen komen de kamer binnen om de test af te nemen.
Even later komt de arts met een coassistent om de eerste resultaten te bespreken en de medische achtergrond van Fahida in kaart te brengen. De coassistent doet de anamnese. Hoe voelt de pijn precies, waar zit het, heeft ze dit al vaker meegemaakt, welke ziektes komen voor in de familie, enzovoort. Fahida heeft nogal wat meegemaakt: ze komt uit een oorlogsgebied en woonde twee jaar in een vluchtelingenkamp. De anamnese duurt een klein half uur.
Dan krijgen we de uitslag van de bloedtest. Er zitten reststoffen in het bloed die wijzen op bloedstolling. Ook de pijn in het been wijst mogelijk op trombose en embolieën (stolsels in de bloedstroom). De arts legt uit dat dit een gevolg kan zijn van corona of van het vaccin, omdat het vaccin ook een klein beetje corona in je lichaam brengt. De coronatest is negatief.
De volgende stap is een scan van de longen. Twee radiologen komen Fahida halen en rollen haar met bed en al de kamer uit. Terwijl ik wacht, komt een aardige dame vragen of ik iets wil eten of drinken. Het is ondertussen rond drieën. Ik raak aan de praat met de aardige vrouw en ze leeft erg met ons mee. Ik spreek mijn verbazing uit over de situatie op de IC. Ik had veel meer drukte en hectiek verwacht. Ze zegt dat ze zelf ook verbaasd is…
Tien minuten later brengt ze een kop warme tomatensoep en een boterham. Ik wacht tot Fahida wordt teruggebracht. Het duurt ongeveer twintig minuten. Er was iets mis gegaan met het infuus waardoor het wat pijnlijker was geweest dan normaal en ook wat langer had geduurd. Ze wordt teruggebracht door de twee broeders die de hele tijd bij haar zijn gebleven. Ze zijn heel vriendelijk en stellen ons gerust. De scan is uiteindelijk goed gelukt en de arts komt zo om de uitslag met ons te bespreken.
Ondertussen geeft ook Fahida haar lunchbestelling door aan de aardige dame. Ze neemt een kop soep (op mijn aandringen), een boterham met kaas en sinaasappelsap. Iets na vieren komen arts en co-assistent de kamer weer binnen. De uitslag is helaas niet goed. Op de scan zijn longembolieën te zien: stolsels in de kleine haarvaatjes rondom de longen. Dit veroorzaakt de pijn en kortademigheid.
De arts wijst op de scan aan waar de stolsels te zien zijn en op welke manier ze pijn veroorzaken. Het goede nieuws is dat de bloedstolsels verholpen kunnen worden met bloedverdunners. De eerste week moet Fahida een dubbele dosis slikken zodat het medicijn goed aan kan slaan. Daarna een lagere dosis voor minstens drie maanden. Over vier weken moet ze terugkomen op controle.
Het minder goede nieuws is dat de oorzaak onduidelijk is. Waar de trombose vandaan komt weten de artsen niet. Fahida slikt de pil (yasmin). Eén van de bijwerkingen van de pil is trombose. Ik vraag of ze ermee moet stoppen? De arts ziet er geen reden toe. Hij benadrukt nogmaals dat de oorzaak onduidelijk is. Als over een maand geen restproducten van bloedstolling meer worden aangetroffen in het bloed, hoeft ze ‘maar’ drie maanden bloedverdunners te slikken. Blijft het bloed klonteren, dan moet ze doorslikken.
Het Erasmus MC is een academisch ziekenhuis wat betekent dat er artsen worden opgeleid. De coassistent heeft nog nooit een infuus verwijderd en kan vandaag mooi oefenen op Fahida. Fahida zelf weet precies hoe het moet. Als tandartsassistent heeft ze in Syrië een spoedcursus gedaan om tijdens de oorlog in de zorg te kunnen helpen. Ze kan infusen aanbrengen in arm, been, buik en borst. Samen met de coassistent verwijdert ze het slangetje uit haar arm.
De arts loopt nog even met ons mee om een deur te openen zodat we binnen door naar de apotheek in de hal van het ziekenhuis kunnen lopen. Hij wenst ons beterschap en succes. We danken hem hartelijk. Het contact met de arts – en eigenlijk met iedereen die ons vandaag geholpen heeft – was in één woord geweldig. Iedereen was vriendelijk, rustig en nam uitgebreid de tijd voor ons.
Toen mijn dochter als kind haar pols had gebroken, zaten we uren lang in een overvolle wachtkamer bij de Eerste Hulp en verliep het allemaal een stuk rommeliger. Dat we nu zo’n fijne en relaxte ervaring hebben – middenin corona tijd – is boven verwachting en op zijn minst verbazingwekkend.
Al maanden horen we op journaal dat de IC’s overbezet zijn en het zorgpersoneel onder druk staat. Ik heb de beelden met eigen ogen gezien. Op TV. Hoe het kan dat wij in de praktijk zo’n andere ervaring hebben, laat ik hier in het midden. Maar eén ding is zeker. Afgelopen vrijdag was het op de IC van het Erasmus MC rustig en relaxed . Wij zijn uitgebreid en zorgvuldig geholpen door in totaal tien man en vrouw personeel.
Misschien was de corona-drukte vandaag elders?
