Marloes (43) is moeder van twee jonge tieners. Ze is zo bezorgd om haar kinderen, dat ze altijd ‘moet’ weten waar ze zijn en wat ze doen… ‘Ik stalk mijn kinderen’
‘Toen ze klein waren, had ik ze altijd in mijn vizier. Maar sinds de middelbare school heb ik het gevoel dat ze me ontglippen. Ik ken hun docenten niet meer persoonlijk, ik weet niet precies met wie ze rondhangen en ik weet niet wat ze allemaal uitspoken. Magister is een uitkomst. Ik vind het fijn dat ik precies kan zien wat ze voor huiswerk moeten maken en of ze voldoendes halen voor hun proefwerken en opdrachten. Uit zichzelf vertellen ze namelijk niets. Als ik vraag hoe het op school was, krijg ik standaard het antwoord: okay. Door magister weet ik in ieder geval hoe het écht gaat wat betreft het onderwijs. Ik hou bij wat hun huiswerk is en check ’s avonds of alles af is. Mijn kinderen vinden dat heel irritant en noemen mij een ‘stalker’. Ze willen dat ik afstand neem en ze het vertrouwen geef om dingen zelf te doen. Mijn oudste zei laatst heel wijs: ‘ Is de bedoeling van opvoeden niet dat je ons leert om dingen zelf te doen!?’ Hij heeft gelijk. Maar ik kan ze nog niet loslaten. Ze zijn nog zo klein en overal liggen gevaren en risico’s op de loer. Ik maak me bijvoorbeeld zorgen dat ze verkeerde vrienden krijgen. Dat ze gaan drinken en drugs gebruiken. Ik wil ze daarvoor beschermen. Een paar weken geleden heb ik stiekem een GPS tracker app geïnstalleerd en de kinderen toegevoegd. Volgens mij hebben ze het nog niet door, maar ik weet het niet zeker. Ik kan nu precies zien waar ze zijn en welke routes ze nemen en of ze ergens anders heen gaan dan ze zeggen. Het geeft me rust om te zien waar ze zijn. Het werkt alleen wel verslavend. Ik keek al meerdere keren per dag op magister en daar is nu ook die tracker app bijgekomen. Laatst had mijn zoon een feestje en ik heb de hele avond meegekeken waar hij was. Mijn man vindt dat ik te ver ga. Misschien is dat wel zo, het voelt wel een beetje als stalken…’
Heleen (39) is moeder van twee zoons op de basisschool. Thuisonderwijs haalt het slechtste in haar naar boven. ‘Ik haat mijn kinderen af en toe’
‘Ik hou van mijn jongens maar na de afgelopen weken/maanden van thuiswerken én thuis onderwijzen, zit ik op de rand van een zenuwinzinking. Ik voel af en toe pure haat voor mijn kinderen. Het enige wat ik dan nog wil is dat ze WEG gaan. Petje af voor alle ouders die enthousiast in het thuis onderwijs zijn gedoken. Ik vond het vanaf dag één verschrikkelijk. Ik ben geen juf en ik wil ook geen juf zijn. Ik heb weinig geduld en kan totaal geen orde houden. Een boekje lezen ‘s avonds voor het slapen gaan is leuk, maar elke dag de kinderen in het gareel houden en samen spellen, rekenen en lezen… Ik vind het een ramp en het haalt het slechtste in mij naar boven! Mijn eigen werk lijdt eronder en de relatie met mijn kinderen ook. Ik word met de dag onaardiger tegen ze. Mijn jongste wil nergens aan mee doen en mijn oudste schreeuwt continue overal doorheen. Tijdens de eerste lockdown heb ik mijn tegenzin opzij gezet en geprobeerd het huiswerk te begeleiden. De kinderen kregen elke dag een korte online les en verder opdrachten voor thuis. Maar het werkte toen al voor geen meter. De jongens zaten alleen maar te klieren en te lachen en op hun telefoon. Na een week heb ik het helemaal los gelaten. Ze mochten doen wat ze wilden, op hun telefoon, gamen de op tablet, whatever. Als ze maar stil waren zodat ik mijn werk kon doen. En zo doe ik het in grote lijn nog steeds. Het is totaal niet verantwoord dat weet ik, maar ik ben bang dat ik ze anders wat aan doe. Ik vind rust in huis en mijn eigen werk belangrijker dan de schoolprestaties van de kinderen. Ze hebben zeker een achterstand opgelopen door de corona. Het is niet anders. Alle kinderen lopen achter… Laat ze een jaartje overdoen. Hoe erg is dat?’
Liedewij (35) is moeder van twee kinderen. Ze heeft een affaire met een vader van school. ‘Als ik hem zie op het schoolplein, ben ik verloren…’
‘Onze kinderen zitten bij elkaar in de klas en we raakten in gesprek tijdens een ouderavond. Ik kende hem al van het schoolplein, een opvallende verschijning met zijn donkere bos met krullen en grote lach. Het klikte meteen. Toen hij vroeg of ik een keer kwam koffie drinken, hoorde ik mezelf enthousiast ‘ja, leuk!’ roepen. Ik wist meteen dat ik me op glad ijs begaf, want ik had hem al vaker zien flirten met andere moeders op het schoolplein. Maar ik kon hem niet weerstaan. Ik vond het zo spannend en de aandacht die hij me gaf, voelde heerlijk. De volgende dag ben ’s ochtends na het school brengen bij hem langs gegaan op de koffie en van het één kwam het ander. Nog voor we de kinderen moesten ophalen voor de lunch, lagen we met elkaar in bed. Sindsdien gebeurt het een aantal keer per maand. We appen, mailen en bellen nooit. Dat was een voorwaarde van hem. Maar als hij op het schoolplein vraagt of ik zin heb in koffie, weet ik hoe laat het is. Ik zeg altijd ‘ja’. Hij heeft zo’n grote aantrekkingskracht op mij. Misschien omdat hij zo anders is dan mijn eigen man. Mijn man is een echte workaholic en altijd bezig met zijn werk. Deze man is juist heel zorgzaam en zacht. Bij ons thuis zijn de rollen traditioneel verdeeld. Ik werk niet en zorg voor de kinderen. Bij hem is de situatie precies omgekeerd. Zijn vrouw werkt fulltime en hij zorgt voor de kinderen en het huishouden. Ik ken haar ook. Ze is een leuke, sterke vrouw en ik voel me heel schuldig naar haar toe. Ook naar mijn man. Want ik hou van hem en ons huwelijk is niet slecht. Toch is het verlangen naar mijn minnaar groter. Ik fantaseer elke dag over hem, ook als ik seks heb met mijn man. Nu de scholen dichtzijn, zie ik hem niet meer. Ik app af en toe maar hij reageert bijna nooit. Ik weet niet of ik verliefd ben. Het voelt meer alsof hij me in zijn ‘greep’ heeft. Ik weet zeker dat hij het ook met andere moeders van school doet. Die gedachte maakt me gek van jaloezie. Ik wil ermee stoppen. Tegelijkertijd weet ik dat als de scholen weer open gaan en ik zie hem zie, dan ben ik verloren…’
Foto van Ben White via Unsplash
