Dit werk van de Heilige Geest mocht Eunice in haar eigen leven van dichtbij ervaren. Ze groeide op in de katholieke traditie met de sacramenten maar heeft nu haar eigen profetische school. Daarnaast is ze moeder van twee tieners, bestuurslid bij Samen Kerk in Nederland, schreef ze drie boeken en is ze spreker in de multiculturele gemeente Mozaïek020.
De stad Amsterdam met meer dan 180 verschillende nationaliteiten past bij Eunice. “Vanuit mijn vorige gemeente ben ik gewend dat we per dag kijken welke vertaling er nodig is, Engels, Papiaments of misschien wel Spaans. Het is belangrijk dat de kerk een afspiegeling is van de gemeenschap waarin deze zich bevind.” Met zo’n 100 bezoekers per dienst is de gemeente in Amsterdam een van de kleinere gemeenten van Mozaïek. “We krijgen veel bezoekers die even komen kijken, nog weinig vaste bezoekers. Dat is een verschil met de bijbelbelt,” geeft Eunice aan. “We zijn nu met twee voorgangers, Joël Boertjens en ik en daarnaast hebben we een team van zeven coördinatoren.
“Nederlanders vinden zekerheid en controle heel belangrijk. Maar hierdoor geven we de Heilige Geest soms te weinig ruimte.”
Vanaf februari 2022 liep Eunice mee met de gemeente. De samenwerking verliep goed en sinds 1 juli is ze onderdeel van het team. Dat dit Gods weg voor haar was, had ze nooit verwacht. In Curacao studeerde ze Sociaal Economische Wetenschappen. Hier leerde ze haar man Osrick kennen. “In 2004 ben ik naar Nederland gekomen en trouwde ik met Osrick. Al die tijd zat ik in een katholieke kerk, maar God had andere plannen voor mij en mijn gezin.”
Van katholieke sacramenten naar een persoonlijk geloof
Ze omschrijft haar geloofsleven van toen als die van een lauwwarme gewone katholieke gelovige. Haar geloof was minder intensief, meer een gewoonte. Daar kwam verandering in toen ze onverhoopt terugging naar Curaçao begin 2010. Vanwege familieomstandigheden vertrok ze uit Nederland, zonder haar man Osrick.
“Mijn moeder was in aanraking gekomen met een kerkstroming die we in Nederland een pinkstergemeente zouden noemen. Daar ontdekte ze een andere manier van geloven en zag ze dat het dieper en anders kon. Dat begreep ik niet direct.’ Begin 2010 verhuisde Eunice naar Curacao met de kinderen. Daar vroeg mijn moeder of ik meeging naar haar gemeente. Ik was erg koppig en had er geen behoefte aan. Ik was me er op dat moment niet bewust van dat God al in mij aan het werk was.”
Het begon op een moederdag. Eunice zette die dag haar koppigheid opzij en besloot toch maar een keer mee te gaan met haar moeder. “Dat was het begin van mijn diepere relatie met Jezus. Ik kreeg in de dienst een ervaring die ik totaal niet kon plaatsen. Ik voelde van alles binnen in mij. De muziek en de sfeer maakten iets los. Ik vond dat raar. Mijn moeder fluisterde mij in dat het de Heilige Geest was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Ik moest daar natuurlijk niks van hebben, maar er ontstond wel een bepaalde nieuwsgierigheid. Ik moest dit wel verder onderzoeken.”
“‘God zegt tegen jou, je moet spreken.’ Ik was nog verwarder dan ik al was. Dat wilde ik niet horen! Ik ging met talloze vragen naar huis toe.”
Daar nam Eunice de tijd voor. Maar toen ze een tweede keer mee ging naar de kerk gebeurde precies hetzelfde. De ervaring die ze de eerste keer had herhaalde zich. Dit keer werd ze aangesproken door een voorganger. Maar wat hij tegen haar zei kon ze niet plaatsen. “Hij zei tegen mij: ‘Je denkt dat je het heel slim bent hè?’. In mij kwam direct de vraag naar boven: ‘Hoezo, ik ben toch heel slim?’ Ik heb een masterdiploma, hoezo moest hij juist dit tegen mij zeggen? Maar God kent ons en weet hoe Hij ons moet uitdagen zodat wij naar Hem gaan zoeken.
Eunice wil met haar nieuwsgierige houding en wetenschappelijke achtergrond niet zomaar afgaan op wat mensen zeggen. “Alles wat niet past binnen het menselijke denken en het natuurlijke kader wil je onderzoeken.” Zo begon de zoektocht naar God en Zijn werkwijze.
In eerste instantie zou Osrick ook naar Curacao komen. Dat gebeurde door persoonlijke omstandigheden nooit, tot verdriet van Eunice. In deze tijd leerde Eunice haar leven in de handen van God te leggen. Ze vergaarde veel informatie over God en groeide ook in haar persoonlijke relatie.
In 2013 riep God haar terug naar Nederland. “In Nederland ging ik naar een gemeente in Amsterdam-Zuid-Oost. Daarvoor kende ik Amsterdam alleen vanuit mijn professionele netwerk. Maar door mijn lidmaatschap bij de kerk leerde ik de stad ook van een andere kant kennen.” Eunice rolde al snel in diverse leiderschapsrollen in de gemeente. Haar bestuurlijke kennis had ze gedeeltelijk opgedaan tijdens haar lidmaatschap van de Toastmasters International. Een organisatie die haar leden kennis en ervaring biedt op het gebied van spreken en hosting.
“Jij gaat iets schrijven!”
Soms was het voor Eunice duidelijk welke weg God met haar wilde gaan, maar meestal wist ze half niet waar God haar hebben wilde. Zo ontving ze in oktober 2014 een zegening, ze werd gezegend met de gaven van leidinggeven. “Ik wist niet wat me overkwam. Waarom kreeg ik precies deze gave? Op dat moment kreeg ik ook een profetie mee, er werd letterlijk gezegd: ‘Jij gaat iets schrijven.’”
Eunice twijfelde of ze God het vertrouwen kon geven dat Hij van haar vroeg. Uiteindelijk diende ze haar ontslagbrief in.
“Dat zal wel iets van administratie zijn, dacht ik. Dat kwam overeen met mijn achtergrond in de accountancy. Tot ik weer in Nederlands was. Op een dag zat ik in de auto op de A1, onderweg van Enschede naar Veenendaal. Daar kreeg ik voor het eerst een open visioen. Ik schrok enorm, ik reed op de snelweg en opeens was ik een boek aan het lezen. Mijn eerste reactie was: ‘Waar is de auto achter mij en de auto voor mij? Ik was in het natuurlijke wel aanwezig, maar in het geestelijke zag ik andere dingen. Ik was notabene mijn éigen verhaal aan het lezen. Dat kan niet de bedoeling zijn dacht ik! Na de schrik kwam het besef en na het besef kwam het gebed. Maar die hele week moest ik naar Enschede toe en op dag twee gebeurde precies hetzelfde en op dag drie ook. Toen zei ik, ik geef me over. Ik ga schrijven over mijn verhaal en wat ik van u heb geleerd.”
Een stap in vertrouwen
Al die tijd was Eunice niet geheel zeker van haar zaak, ze draaide er eerst een beetje omheen. Maar ze deed wat God haar op had gedragen te doen. Niet veel later vroeg God haar een nog grotere stap in vertrouwen te zetten. Hij vroeg haar om haar baan op te zeggen.
“Ik schrok enorm en zal die dag nooit meer vergeten. Ik zat weer in een auto en hoorde God voor het eerst spreken. Ik keek eerst om mij heen, ik was alleen maar hoorde een duidelijke stem. Die avond ging ik naar een gebedsdienst en huilde bij God uit, ik wilde zo graag de bevestiging of deze boodschap écht klopte. De voorganger had juist die dienst een zalfolie meegenomen. Ze kwam voor mij staan en in plaats van een klein drupje om mijn hoofd te doen, draaide ze de hele pot boven mijn hoofd om. Ik keek haar verward aan, ze zei tegen mij: ‘God zegt tegen jou, je moet spreken.’ Ik was nog verwarder dan ik al was. Dat wilde ik niet horen! Ik ging met talloze vragen naar huis toe.”
“Nederlanders verkiezen het zekere graag boven het onzeker. Ze willen precies weten wat er gaat gebeuren, maar zo werkt God niet.”
Eunice twijfelde of ze God het vertrouwen kon geven dat Hij van haar vroeg. Uiteindelijk diende ze haar ontslagbrief in. Op dat moment was het onzeker of haar man Osrick zijn baan kon behouden vanwege een reorganisatie op zijn werk. Toch zette ze de vertrouwensstap. Dit werd later bevestigd. Want ook door haar ontslag heen liet God zien dat Hij aan het werk was. Ze kreeg een profetisch woord voor een collega en sprak met de directeur over de boodschap die ze van God had gekregen. Zo wist ze dat ze de juiste keuze had gemaakt.
De wetenschap van het Koninkrijk
“Eerst dacht ik dat ik een maand thuis zou zitten en besloot ik de ‘tijd op te vullen’. Uiteindelijk leefden we vier jaar van één salaris, dat was niet altijd makkelijk. Maar ik had tijd voor de kinderen, ik las veel boeken en had tijd om anderen te helpen met het uitgeven van hun boeken. Daarnaast kon ik heel veel bidden, ik had daarin alle vrijheid.”
Op een keer zei een voorganger tegen Eunice: ‘Je weet heel veel van de wetenschap van de wereld, nu gaat God jou veel leren over de wetenschap van Zijn Koninkrijk.’ En zo geschiedde, in de jaren dat Eunice geen vaste baan had kon ze een profetische school volgen en leerde ze Hebreeuws.
Na die vier jaar mocht Eunice weer gaan werken en kwam ze terecht bij een christelijke werkgever. Daar werkt ze nu nog steeds parttime. Daarnaast volgde ze in 2019 een deeltijdopleiding Theology of Migration aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. “Dit paste allemaal precies in elkaar. Ik kreeg ook les van Samuel Lee en in die tijd startte ook Mozaïek 020. Er werd gevraagd naar een vrouwelijke voorganger met een migratieachtergrond. Ze kwamen uit bij Samuël Lee en vroegen hem of hij iemand kende die aan dat profiel voldeed. Toen heeft hij mijn naam doorgegeven. Als ik terugkijk, zie ik dat het Gods weg is geweest, ik had dit nooit zo gepland.”
“Inmiddels had ik geleerd om niet mijn eigen gedachten voorop te stellen. Dus toen ik werd gevraagd voor de functie wilde ik graag weten of het Gods wil was. Als ik op mijzelf vertrouw ga ik niks bereiken. Maar als het Zijn wil is, dan is hetgeen ik doe effectief. Om dit te ontdekken besloten we dat ik een tijdje mee zou lopen met het team.”
“Geef God daadwerkelijk de leiding!”
Nu spreekt Eunice maandelijks in de gemeente en vind ze het mooi om de diversiteit in de gemeente te zien. “De belangrijkste ontwikkeling in kerkelijk Nederland heeft te maken met onze bereidheid om dingen los te laten. Geef God daadwerkelijk de leiding! Nederlanders verkiezen het zekere graag boven het onzeker. Ze willen precies weten wat er gaat gebeuren, maar zo werkt God niet. Je moet bereid zijn je plannen los te laten of te wijzigen. Dan geef je de Heilige Geest en God de ruimte. In de multiculturele samenleving is dat iets makkelijker, plannen is echt iets Nederlands. Hoewel plannen natuurlijk nodig zijn als er dingen geregeld moeten worden, zo kunnen we veel van elkaar leren!”
