Vorige week was de ‘Week van de Overgang’. Welja, een hele week. Duurde het maar één week! Want voor de gemiddelde vrouw zijn het de ‘Jaren van de overgang’. En wat is nou eigenlijk die overgang? En is het hetzelfde als menopauze en – ook wel eens gehoord – climacterium? Laten we inderdaad dat misverstand even de wereld uit helpen. De menopauze is: de laatste menstruatie. Dat moment is na een jaar pas vast te stellen, achteraf dus. Je kunt dan ook niet ‘in de menopauze’ zitten. De periode ervoor (pre-menopauzaal) en erna (post-menopauzaal) valt onder de overgang. Climacterium is simpelweg de dure naam voor deze turbulente fase waarin het oestrogeenhormoon afneemt.
Turbulent inderdaad. En er rust ook nog een taboe op. Wij vrouwen praten weliswaar graag en veel. En zo niet, dan zijn we een en al luisterend oor. Maar er is een uitzondering: zo rond ons 50e lopen niet graag met onze overgangs-ellende door dat oestrogeentekort te koop. Ellende? Ja. Denk aan:
– Chronische somberheid die ons overvalt. Weg flierefluitende, vrolijke wij. Wij voelen ons rijp voor opname. Omdat we ons afvragen voor wie we het allemaal doen. Of onze man en kinderen eigenlijk wel van ons houden. Of er iemand in de hele wéreld is die nog wel van ons houdt! Boehoe.
– Ons plotseling verhitte hoofd: de ‘opvlieger’ dus. De term geeft overigens prima weer wat we het liefste willen: ter plekke opvliegen – of door de grond zakken, ook prima. Dat oververhitte gezicht wordt ondertiteld door zweetdruppels op voorhoofd en bovenlip. Bij voorkeur als je een intelligente presentatie geeft of een praatje maakt met je knappe buurman. O, en ’s nachts. Als je wilt slapen. Maar je wakker wordt én blijft, omdat je bed een bad is geworden waar je in drijft.
– En nog een irritante derde (van de zo’n 2891 overgangsklachten): die totaal onlogische vetopslag rond de buik. Wie dacht de uitvinder van de overgang dáár precies een plezier mee te doen? Wij snappen inmiddels best waarom onze liefhebbende (toch?) echtgenoten af en toe loeren naar 10 – wat zeg ik: 20! – jaar jongere strakke wasbordjes met een dito stralend, rimpelloos gezichtje erboven. Want wij loeren vrolijk mee. Nou ja, niet vrolijk. Maar wel jaloers. Afgunstig. Met moordneigingen. En voor de lieve vrede laat ik het hierbij. In een volgend blog zal ik ingaan op de oplossing (spoiler: hormonen. Stap daarvoor naar je huisarts of gynaecoloog voor een portie oestrogenen en progestagenen). Maar eerst is het tijd voor de mannen.
TOT HIER DOORSCROLLEN, HEREN!
Nu gaat het over jullie. Want ook als man heb je het niet makkelijk. Allereerst natuurlijk vanwege de vrouw aan je zijde die plotseling niet meer die stralende, ongecompliceerde dame is (lees voor het waarom toch maar even het voorgaande). Maar er is nog iets. Ook bij jullie zijn de hormonen mogelijk van slag. Je testosteron kan namelijk gezakt zijn tot een dieptepunt. En dat merk je. Nooit van gehoord? Kan. Net als de overgang, is ‘hypogonadisme’, zoals testosterontekort officieel heet, ook geen sexy onderwerp voor feestjes en partijen. Én maar weinig mensen (inclusief artsen) weten van het bestaan.
Maar hoe weet je nou dat je een testosterontekort hebt? Nou let op. Merk je bijvoorbeeld dat je spiermassa inlevert? En daar gezellig wat vetmassa rond je buik voor terugkrijgt? Of dat je vaak moe bent of je lusteloos voelt? Misschien krijg je moeite met concentreren en heb je – hoe bestaat het? – minder zin in seks en/of kamp je met erectieproblemen. Ook het gevoel niet meer te kunnen meekomen op kantoor past in dit rijtje. En opvallend is haarverlies. Nee, niet je kalende kruin, maar minder haargroei op de bovenbenen, of onder de oksels bijvoorbeeld. Of in het gezicht. Zelfs onder de navel kan het verdwijnen, terwijl het schaamhaar wel gewoon aanwezig blijft. Is dit allemaal een onoverkomelijk drama? Nee. De hulp is nabij.
Maar wat heb je nou aan deze wetenschap als man? Nou, het kan maar zo zijn dat je vrouw onterecht gaat denken dat jij een ander hebt, als jouw telefoon en de bank je beste vrienden zijn. En dat jij denkt dat je leven voorbij is, nu je met deze ellende richting 50 holt. Of je vermoedt een midlifecrisis. Allemaal waarschijnlijk niet het geval. Maar heb je wel die klachten, dan wil je daar vanaf. En phew: er is wat aan te doen. De huisarts of uroloog kan je testosteron meten. Is dat te laag én heb je last van de genoemde kenmerken, dan kunnen medicijnen helpen, in de vorm van testosterongel, -pillen of -injecties. Ga niet zelf experimenteren, maar vraag het je arts.
Wij vrouwen en mannen lijden dus samen min of meer aan ‘hetzelfde’. Hoewel…? Een groot verschil is dat het hormoontekort bij de dames heel plotseling optreedt, terwijl de testosteronafname bij de heren al voorzichtig start vanaf een jaar of 25. Ook neemt de vruchtbaarheid bij mannen niet af bij hypogonadisme. Neemt niet weg dat we gezellig allemaal deze turbulente levensfase door moeten. Het is letterlijk een overgang naar… ja naar wat. Naar een nieuwe, stabielere periode. En als we die overtocht met wat hormonale hulp gemakkelijker kunnen maken, waarom dan eigenlijk niet?
Testosterontekort aanvullen, hoe?
Medische behandeling van hypogonadisme kan met:
– Testosteron-gel op de onbehaarde huid, eenmaal daags. Geeft goede bloedspiegel.
– Tabletten, tweemaal Deze geven helaas een onvoorspelbare opname in het maag-darmstelsel en daardoor een wisselend resultaat.
– Injecties; elke 2 tot 3 maanden. Geeft een stabiel resultaat.
Deze medicijnen zijn niet geschikt voor mannen met een kinderwens, met borst- of prostaatkanker in het verleden, en bij leverfunctiestoornissen.
Wat doet testosterontherapie?
Het aanvullen van een hormonaal stofje kan veel doen in een mannenlichaam. Het werkt bijvoorbeeld gunstig op:
– verschillende seksuele functies
– spiermassa
– lichaamsgewicht en buikomvang
– mild depressieve symptomen
– botdichtheid
Meer lezen: www.sicandsex.nl
