‘Verrassing: je gaat met ons mee zwemmen met walvishaaien!’ Wat ontzettend lief van deze twee moeders, die me op deze manier willen bedanken voor het begeleiden van de drieweekse familiereis door Mexico. Eerder vroegen ze al of ik niet ook meewilde. Maar 140 dollar neertellen voor een excursie gaat me te ver. Natuurlijk kan ik als reisbegeleider proberen om gratis mee te gaan, want dat lukt meestal wel als je een paar klanten aandraagt. Maar dat heb ik niet geprobeerd. Ook zonder adrenalinekicks vermaak ik me prima. Bovendien: het lijkt me best eng.
Maar wat doe je als twee moeders met een big smile voor de deur van je hotelkamer in Playa del Carmen staan? Natuurlijk ga je dan mee naar de walvishaaien. Ik ben tenslotte geen reisbegeleider geworden om binnen mijn comfortzone te blijven. Helemaal als het zo op een presenteerblaadje wordt aangereikt. Dus zet ik mijn wekker om 4:45 uur en leg mijn bikini klaar.
De spanning stijgt
Op de heenweg in het busje krijgen we ontbijt en uitleg over de vriendelijke reuzen. Die we misschien gaan zien, maar misschien ook niet. Dat kan onze excursieleider niet garanderen. ‘Het is namelijk wildlife’, zegt ze terwijl ze haar ogen wijd openspert. De spanning stijgt. Waar ben ik aan begonnen?
Bij de steiger krijgen we een wetsuit en een zwemvest. Op de boot begint de veertienjarige jongen naast me al gauw over te geven. ‘Nu even niet aanstellen’, zegt zijn moeder, die helemaal hyper is omdat de walvishaaien met de minuut dichterbij komen. Na een uur varen zie ik wat andere boten. Daar zijn vast walvishaaien gespot. Inderdaad: dit is vandaag the place to be. Precies op het moment dat ik mijn camera opberg, zwemt er een reus vlak langs de boot. Zijn bek gaat open om naar plankton te happen. Vol ontzag blijf ik staan kijken. Het is zonde om dit moment te missen, ik staak het gerommel in mijn cameratas.
Mijn buik draait – en dat is niet alleen van de golfslag. Ieder duo mag drie keer het water in. Met een jongen van dertien sluit ik de rij. Vanaf de rand van de boot springen we op het teken van de gids de zee in. Als ik mijn ogen onder water open doe, zie ik een enorme staart naar me toe bewegen. Ik weet niet hoe snel ik weg moet komen. De onderwatergids heeft mijn arm al beet en trekt me weg. Heel even bevind ik me naast de walvishaai, om al gauw vlakbij zijn bek te belanden. Die vervolgens opengaat. Het scheelt voor mijn gevoel weinig of ik verdwijn in zijn scheur.
Doodeng vind ik het. Maar ik wil me niet laten kennen. Gelukkig maar, want de tweede poging zwem ik zowaar een paar meter naast het gestipte dier. Sereen zwemmen witte vissen met de reus mee, het is een prachtig gezicht. Dat het de gids lukt om de luttele seconden dat ik naast de walvishaai zwem vast te leggen, is een wonder.
Bij de derde sprong komt er water in mijn snorkel. Wat een gehannes. Tegen de tijd dat mijn duikbril goed zit, is de walvishaai weg. Geeft niet, ik ben al lang blij dat ik het heb overleefd. Dan heeft de gids een verrassing. We mogen nóg een keer! Ik sta mijn beurt af aan een enthousiaste moeder, die de smaak te pakken heeft en meters meezwemt. Als iedereen terug aan boord is, stuiteren we van de adrenaline. Onze armen gaan de lucht in: we hebben ze gezien!
Op naar Isla Mujeres, voor een ontspannen einde van de tour. Vlak voor het eiland mogen we zwemmen in het heldere water. Dobberend in de warme zee glijdt de spanning van me af. Ik heb het gedaan, en ik leef nog. Zonder het zetje van deze moeders had ik dit nooit meegemaakt. Dan zwaait de kapitein: de lunch is klaar. De Mexicaan heeft ceviche van garnalen voor ons gemaakt, met guacamole en tortillachips. Wat ben ik toch een bofkont.
