De Amsterdamse zwemster Nida Senff was zestien jaar toen ze naar de Olympische Spelen in Berlijn ging. De Nederlandse zwemsters stonden dat jaar op een ongeëvenaard hoog niveau, want van de vijf verschillende afstanden op de Zomerspelen wonnen ze er vier. Rie Mastenbroek, met drie keer goud en één keer zilver, was zelfs de Koningin van de Spelen van 1936.
Senff won goud op de 100 meter rugslag. Ze lag in een leidende positie, maar miste toen het keerpunt. Als ze door zou gaan, was ze zeker gediskwalificeerd en daarop zwom ze toch maar terug om alsnog het keerpunt aan te tikken. Ze zwom dus meer dan honderd meter!
In een interview voor de AVRO-radio zei ze: “Ik dacht, ik ga maar terug. Misschien heb ik dan nog zilver of brons, maar ja, het is wel voor Holland, hé.” Ze sloot haar ogen en zwom in een roes naar de andere kant. Toen ze haar ogen weer opende, bleek ze iedereen voorbij te zijn gezwommen. Daar had ze onderweg niets van gemerkt.
Ik dacht, ik ga maar terug. Het is voor Holland, hé.
Het Vaderland schreef de volgende dag: ‘Op de eerste 25 meter constateeren we onmiddelijk een voorsprong van Nida Senff, terwijl Rie Mastenbroek naar rechts en links kijkt hoe de situatie is. Met een voorsprong van circa 2 meter wil Nida Senff als eerste keeren, doch de talrijke landgenooten houden hun adem in, zij mist het keerpunt royaal.
Gelukkig heeft zij de tegenwoordigheid van geest even terug te keeren en dan ligt zij weer spoedig op de tweede 50 meter. Maar intusschen zijn Mortrigde, Bridges en Mastenbroek haar vóór gekomen. Met haar soepelen langen slag haalt zij haar achterstand weldra in.
Rie Mastenbroek komt dan iets achter, Nida en Mortridge liggen gelijk. Op de laatste 20 meter valt de beslissing. Nida Senff neemt een beslissenden voorsprong, terwijl Rie Mastenbroek met haar eindspurt een prachtige poging doet naar voren te komen.
Zij komt de beide Amerikaansche zwemster voorbij, doch met weinig verschil tikt zij als tweede acher Nida aan. De eerste en tweede prijs in dit nummer zijn voor Nederland. Enthousiast staan de Hollanders, in groepjes over de tribunes verspreid, op, zwaaien met de Nationale vlag, juichen hun blijdschap over deze dubbele Nederlandsche zege uit.’
Aldus Het Vaderland. Tot slot de versie van Rie Mastenbroek, die het in het zwembad zelf allemaal meemaakte. Zij verklaarde zich bewust te hebben ingehouden tijdens de inhaalrace van Senff, omdat ze haar een gouden plak gunde. Zelf had ze toch al goud en ‘schonk’ er zo één aan Senff in de vreemdste zwemfinale uit de olympische geschiedenis.
In de rest van haar loopbaan zwom Sneff nog een wereldrecord op de 100 en 200 meter rugslag, en de 150 yards. Ze is opgenomen in de prestigieuze International Swimming Hall of Fame. Tot slot was ze Nederlands kampioene 100 meter rugslag in 1935 en 1937.
In 1995 is Senff overleden. Weer 23 jaar later wonnen de Nederlandse shorttrackvrouwen ook een hele vreemde olympische medaille, misschien wel net zo bizar als in Berlijn.
