Leuk hè. De voorkant is tevens portier en hij heeft een linnen dakje. Het Hollandse ontwerp van de Microlino is duidelijk afgekeken van de BMW Isetta. Alleen had die drie wielen en een klein benzinemotortje. Je mocht er met een motorrijbewijs mee de snelweg op. In de jaren ‘50 van de vorige eeuw een oplossing voor wie weinig geld had en toch een auto nodig meende te hebben. Maar dat was toen.
Zijn opvolger is het tegenovergestelde. Elektrische brommobielen of ‘micro- of minicars’, zoals deze Microlino, de Ami/Rocks van Stellantis en de al wat bejaardere Biró en Canta – ooit louter gehandicaptenvoertuig – worden almaar populairder als hebbeding met prijskaartjes van rond de dertien mille. Ze mogen 45 km en het verwende schooljoch uit het villapark mag er met zijn bromfietsrijbewijs heerlijk in rond tuffen. Lekker relaxed met een joint tussen zijn vingers en een lange file auto’s achter zich aan over de provinciale weg van Laren naar Hilversum. Of die twee gezellig keuvelende meiden, levensgevaarlijk op de vierbaans Gooiseweg in Amsterdam. Je gunt ze een gezond en vooral veiliger stukje fietsen. Maar dat is minder sjiek. Er zijn naïeve politici die serieus denken dat deze e-karretjes het ‘groene’ alternatief voor de auto zijn. Hoe schattig ook, dat zijn ze niet.
Dito dat andere statussymbool, de fatbike. Voor de grap eens aan een handelaar gevraagd wat hij vindt van strengere regelgeving voor die dingen. Die komt er toch echt aan, nu duidelijk is dat opgevoerde e-bikes een serieus probleem voor de verkeersveiligheid beginnen te vormen. “Nou ja, kinderen op zo’n e-bike is misschien niet heel slim”, meent de verkoper. “Een leeftijdsgrens?”, oppert hij, terwijl net een scholiere van pakweg dertien de winkel uit rijdt op zo’n zacht zoevend apparaat. “Maar ja, als ouders dat graag willen? Ik ben maar winkelier.” Is het eigenlijk niet gewoon een brommer, vraag ik hem. Want je hoeft nauwelijks te trappen, een paar slingers met de pedalen volstaat. Dus waarom geen kenteken, een helm en een bromfietsrijbewijs voor de fatbike? Als gestoken reageert de handelaar: “Nee, we moeten juist af van al die regels. Zo’n overheid legt maar regels op. Met welk recht? Je moet zelf weten wat je doet, als je daar gewoon geld voor over hebt. Waarom moet het Rijk daarover gaan?”
Nee, niet het Rijk maar wie ‘rijk’ is bepaalt wat wel en niet mag… althans in de logica van deze middenstander. Niet onbegrijpelijk, fatbikes – en aanverwante e-bikes die feitelijk geen elektrische fiets maar e-brommer zijn – vliegen als zoete broodjes de winkel uit en met een gemiddelde snelheid van minstens 25 km/uur door onze drukke binnensteden en woonwijken. Ik zag er van de week nog een onderuitgaan. Dat liep gelukkig goed af. Het bestuurdertje van nog geen zestien, uiteraard geen helm op z’n kwetsbare kinderhoofdje, kwam met de schrik en wat schaafwonden vrij. Als het mijn kind was…
