Het is vrijdag 2 januari 2015. Na een lange werkdag zit de Ellen de Dreu uitgeblust voor de televisie. In het programma Floortje naar het Einde van de Wereld ziet ze een Argentijns gezin dat met hun auto de wereld over reist. De moeder van het gezin vertelt wat ze het moeilijkst vond van de hele reis: het vertrek. Ellen: “Ze hadden gewoon een datum geprikt. Anders vertrek je nooit. Dat kwam heel hard binnen bij mij. Die avond wist ik wat mij te doen stond: Ik moest ook een datum prikken.”
Ellen heeft op dat moment een succesvol trainingsbureau waar ze veel geld mee verdient. “Ik werkte hard en mijn omzet steeg. Toch voelde ik me leeg en doelloos, elke avond zat ik uitgeput in mijn eentje op de bank voor de televisie als een soort robot. Ik dacht: er moet toch meer zijn dan dit? De zomer daarvoor had ik zes weken door Frankrijk gezworven in een camper. Daar werd ik wel blij van. De natuur, de vogels, de vrijheid. Ik voelde dat ik voor langere tijd weg wilde. Dat idee maakte me doodsbang.”
Ellen: ‘Ik zag de angst als richtingaanwijzer. Die kant moet ik op!’
Die nacht slaapt Ellen slecht. De volgende dag zit ze de hele dag verstijfd op de bank. Tegen het eind van de middag heeft ze haar besluit genomen: op 25 januari zal ze met haar camper de wereld in trekken. Op dezelfde vertrekdatum als het Argentijnse gezin. Ellen: “Dat betekende dat ik nog drie weken de tijd had. Die gedachte maakte me banger dan ooit, maar dat vond ik ook interessant. Ik heb wel meer spannende dingen gedaan in mijn leven en ik weet: als ik ergens bang van wordt, dan zit mijn hart er in. Ik zag die angst als richtingaanwijzer, die kant moet ik op! Op 25 januari 2015 reed ik met mijn camper de wereld in.”
Haar huis in Nederland houdt Ellen voor de zekerheid nog even aan. Pas in 2016 zegt ze definitief haar huur op. “Mijn trainingsbureau zette ik vanuit de camper voort, meer dan een laptop, een telefoon en een wifiverbinding had ik daar niet voor nodig. Van de term digitale nomade had ik toen nog nooit gehoord.”
Onder een palmboom
Zoek op de term digitale nomade en je stuit op idyllische foto’s van jonge ondernemers die onder een palmboom op hun laptop werken onder het genot van een sprankelende cocktail. De webdesigners, tekstschrijvers of webshopeigenaren kunnen permanent reizen omdat ze locatieonafhankelijk zijn. Vanaf hun laptop kunnen ze overal ter wereld werken.
Mariëtte: ‘Onder een palmboom werken? Wat een onzin!’
Dat geldt ook voor reisjournalist Mariëtte en coaches Ellen en Monique. Op die palmboom en die cocktail na dan. “Met je laptop onder een palmboom werken? Wat een onzin” zegt Mariëtte van Beek. “Ik zit gewoon de hele dag binnen, aan een bureau, met airco en goede wifi. Als ik mijn werk af heb ga ik op pad om mooie steden of natuurgebieden te verkennen, dat wel.”
Als reisjournalist hoorde Mariëtte de afgelopen jaren steeds vaker over digitale nomaden. De vrijheid en het avontuur van die levensstijl spraken haar aan. Ze reisde al veel en kon haar werk overal ter wereld doen, maar een huis en een zoon in Leiden bonden haar aan Nederland. Mariëtte: “Als ik thuiskwam van een reis dacht ik steeds vaker: wat moet ik met dit grote huis en al die spullen? Je moet het allemaal onderhouden en dat brengt stress met zich mee. Eigenlijk voelde ik me op reis beter dan thuis.”
Mariëtte: ‘Ik zal nooit op mijn sterfbed denken: had ik maar een designkeuken gehad.’
Toen haar vader in 2015 overleed, ruimde Mariëtte zijn huis op. “Meer dan ooit realiseerde ik me dat je al die spullen die je je hele leven verzamelt niet me je mee kan nemen. Het meeste belandt bij het oud vuil. Waarom besteed je er dan zoveel tijd en geld aan? Ik zal nooit op mijn sterfbed denken: had ik maar een designkeuken gehad. Ik weet wel dat mijn vader veel spijt had van de dingen die hij niet had gedaan in zijn leven. Die fout wilde ik niet maken. Ik was 53 en ik dacht: als ik deze stap wil zetten, moet ik het nu doen. Toen mijn zoon in 2015 zijn middelbare school afrondde, heb ik mijn huur opgezegd en ben ik permanent gaan reizen.”
De afgelopen jaren verbleef Mariëtte onder andere in Marokko, Spanje, Polen, Griekenland, Egypte, Finland, Estland, Albanië en Nederland. “Alles wat ik bezit past nu in mijn koffer van twintig kilo. Dat vind ik nog te veel, ik wil naar tien kilo. Twintig kilo is best zwaar om mee te slepen en ik gebruik nog steeds niet alles wat er in mijn bagage zit. Het enige dat ik echt belangrijk vind zijn mijn laptop, telefoon en camera. Ook de rozenkrans van mijn vader is me dierbaar. Kleren blijf ik echter maar weg doen. Onlangs heb ik nog een stapeltje truien en broeken achtergelaten op een stoep in Spanje. Locals gaven me de tip om het daar neer te leggen, dan zouden zwervers het wel vinden. Prima!”
Huizenoppas
Monique Appels herkent zich helemaal in de minimalistische levensstijl van Mariëtte. Ook haar bezit past in één koffer. “Ik heb alleen nog spullen die waarde toevoegen aan mijn leven. Geen vorken, bloemvazen of fotolijstjes maar wel de allernieuwste iPhone en MacBook. Die zijn belangrijk voor mijn werk.”
Monique werkt als businesscoach voor ondernemers in de hondenbranche, werk dat ze voornamelijk online doet. De ene week zit ze met haar laptop op een afgelegen boerderij in de Achterhoek, dan weer in een luxe villa in ’t Gooi of op een flatje in Brabant. Monique is huizenoppas, ze past op de huizen en huisdieren van mensen die op vakantie of op reis zijn. Een eigen huis heeft ze sinds 2014 niet meer.
Monique: “Ik ben gek op honden. In het verleden ben ik opgeleid als instructeur en hondengedragstherapeut. Dat werk doe ik niet meer, maar die kennis komt wel enorm van pas bij het oppassen. Als mensen op vakantie of op reis gaan vragen ze mij om op hun hond te passen. Er komen ook wel eens katten of vogels voorbij, ik heb zelfs een keer op een ezel gepast. Soms is er niet eens een huisdier, dan vinden mensen het gewoon een fijn idee dat er iemand in hun huis zit als ze afwezig zijn. Om inbraak te voorkomen bijvoorbeeld.”
Monique: ‘Ik hoef niet aan een plek gehecht te zijn om me er thuis te voelen.’
Het afgelopen jaar heeft Monique zo’n zestig procent van de tijd op huizen van anderen gepast. “Als ik geen oppashuis heb, kies ik een leuke bestemming in het buitenland uit. Dat varieert van een weekendje in een hostel in Berlijn tot drie weken in een appartementje op Kreta of een nachtje in een vijfsterrenhotel in Barcelona. Dat is voor mij de ultieme vrijheid: Leven en werken waar ik maar wil.”
Een vaste plek om naar terug te keren mist Monique niet. “Ik hoef niet aan een plek gehecht te zijn om me er thuis te voelen. Ik vind het wel heel belangrijk om meteen mijn tas uit te pakken als ik ergens kom, dat is het eerste wat ik doe. In het begin deed ik dat niet, ik dacht: Ach, voor die paar dagen. Daardoor bleef ik me reizende voelen, altijd klaar voor vertrek. Nu zet ik meteen mijn tandenborstel op de wastafel, installeer ik mijn laptop op de keukentafel en hang ik mijn kleren in de kast. Dan voelt een huis als mijn plek.”
Het komt altijd goed
Ellen de Dreu is nu een paar jaar verder en zou niet meer anders willen leven. “Mijn leven is zoveel leuker dan vroeger. Ik lééf nu echt. Gisteravond deed ik yoga op het strand, de avond daarvoor ben ik naar een life concert geweest en vandaag kan ik naar een creatieve schrijfsessie. Ik ben veel buiten en geniet van de uiteenlopende vogelsoorten die overvliegen en de groene bergen waar ik op uitkijk. Overstekende geiten zijn nu de enige reden dat ik in de file sta.”
Ellen: ‘De eerste weken waren doodeng, er waren zelfs dagen dat ik doodongelukkig was.’
Dat betekent niet dat Ellen het nooit moeilijk heeft. “De eerste weken waren doodeng, er waren zelfs dagen dat ik diep ongelukkig was. Ik was alleen en had geen idee wat me te wachten stond. Het was best lastig om mijn huis, mijn spullen, mijn vrienden en mijn klanten in Nederland los te laten. Ik wist niet of mijn bedrijf wel succesvol zou blijven onderweg, misschien ging ik wel failliet. Mijn oude camper had geregeld een mankement, ik heb heel veel garages van binnen gezien. Bureaucratisch was mijn vertrek ook een heel geregel, je kunt niet zomaar je huis opzeggen en verhuizen naar ‘ergens in Europa’.”
Al reizende leerde Ellen haar angsten om te zetten in vertrouwen. Ze vond zichzelf opnieuw uit. “Ik realiseerde me dat ik op elk moment zelf de keuze heb: leef ik vanuit vertrouwen of vanuit angst? De meeste mensen denken daar niet bij na. Dan kies je vaak onbewust voor angst, omdat je behoefte hebt aan zekerheid. Het is zoveel leuker om vanuit vertrouwen te leven. Een kapotte camper zie ik nu als het begin van een nieuw avontuur, het komt altijd goed. Ik ben nog nooit een enge man tegengekomen maar wel heel veel vriendelijke, behulpzame en inspirerende mensen. Met mijn nieuwe bedrijf ben ik wegen ingeslagen die beter bij mijn lifestyle passen. Leven vanuit vertrouwen is voor mij de basis van vrijheid. Ik heb er zelfs een boek over geschreven: ‘Ellen in Wonderland’.”
Jouw keuze
Ook Mariëtte en Monique vinden dat iedereen zelf de regie over zijn leven kan nemen. Monique: “Ik was vroeger slecht in leren – kon me niet goed concentreren – en ik weet nog heel goed dat mijn vader tegen mij zei: ‘Je kunt niet altijd alleen maar doen wat je leuk vindt’. Nu ben ik 53 en doe ik alleen maar wat ik leuk vind – op wat administratie en afwas na dan. ‘Dat zou ik ook wel willen’, zeggen mensen wel eens tegen me. ‘Maar dat zou ik nooit kunnen.’ Dat kan wel, maar dan moet je zelf die keuze maken en je niet laten tegenhouden door anderen die zeggen: ‘Zou je dat nou wel doen’ of ‘Dat wordt toch niks’. Het is heel gemakkelijk om je leven te laten zoals het is. Dat is ook een keuze.”
Mariëtte: “Ik denk dat veel mensen zich niet realiseren dat de mogelijkheid bestaat om zo te leven. Daar dacht ik een paar jaar geleden zelf ook niet over na, ik ging gewoon met de stroming mee. Nu weet ik: Je hebt veel meer keuze dan je denkt.”
Monique: “Begrijp me niet verkeerd, ik vind niet dat iedereen nomadisch moet gaan leven. Ik denk zelfs dat de meeste mensen heel onrustig zouden worden van deze levensstijl. Ik word er rustig van omdat het bij me past. Als jouw kantoorbaan of rijtjeshuis bij jou past, dan is dat fantastisch. In mijn werk als coach spreek ik echter ook veel mensen die niet tevreden zijn met hun leven. Ze voelen zich belemmerd, zien niet in dat het ook anders kan, denken dat ze geen keuze hebben. Zonde! Je hebt niet alles in de hand, maar je hebt wel altijd een keuze.”
Mariëtte: ‘Het leven is veel simpeler dan de meeste mensen denken.’
Mariëtte: “Natuurlijk is het leven niet helemaal maakbaar, over je gezondheid of de gezondheid van mensen die je liefhebt, heb je geen controle. Alleen maar zitten kniezen heeft echter ook geen zin. Ik denk dat het leven veel simpeler is dan de meeste mensen denken. We maken het zo ingewikkeld door van alles na te jagen, maar wat heb je nou echt nodig? Heel weinig, als je het mij vraagt.”
Hoe hun toekomst er uit ziet, weten deze avontuurlijke vrouwen niet. Ellen: “Vroeger maakte ik plannen waar ik naartoe werkte. Nu is de reis juist het doel. Ik volg het moment. Net toen ik het camperleven even zat was, kwam er een huisje in een natuurgebied vlakbij het Spaanse Tarifa op mijn pad. Daar woon ik nu. Waar ik over een jaar ben weet ik niet. Dat kan in Zuid-Amerika zijn, op Bali of nog steeds in Tarifa. De behoefte om terug naar Nederland te gaan voel ik in elk geval niet.”
Wil je meer verhalen lezen van mensen die bijzondere levenskeuzes maken? Volg Trant op Facebook of Twitter of schrijf je in voor de nieuwsbrief.
