Ons kent ons in de volleybalwereld. In Nederland is deze wereld niet per se klein te noemen, maar wel hecht. Volleybal is een teamsport, een gezinssport. Een sport waar mannen en vrouwen relatief veel samengaan.
Maar Ons is nu ontzet. Ons is nu verdrietig. Ons is verontwaardigd.
De moord op Lodewijk Severein en Ingrid Visser, twee mensen die de afgelopen jaren in allerlei opzichten van belang zijn geweest voor de Nederlandse volleybalwereld, zorgt voor het verdriet.
Gruwelijkheden
De verontwaardiging komt voort uit de gedetailleerde berichtgeving over de naar het schijnt ernstig toegetakelde lichamen. Ons is niet een tikkeltje, nee, Ons is heel boos op de media die niet terughoudend zijn geweest in de informatievoorziening. Dankzij de berichtgeving waren de gruwelijkheden van de moord ’s ochtends het gesprek bij de koffieautomaat. Die details hadden volgens velen van Ons niet gehoeven, nee. Hadden niet gemogen, want de nabestaanden waren zelf niet eens van deze details op de hoogte gesteld. De Nederlandse media haalden de informatie uit de goedgeïnformeerde Spaanse pers en namen betrekkelijk weinig gas terug. We spreken bovendien nog over onbevestigde berichten vanuit officiele instanties.
Natuurlijk, hoe gruwelijker het verhaal wordt gepresenteerd, des te meer wordt het volk erin meegesleurd. Maar als je gekleurd bent, affiniteit hebt met de namen en rugnummers, dan denk je er anders over. Het lijkt wel een tegenstelling: Ons reageert emotioneler, omdat Ons meer gereserveerdheid wenst.
Dubbel gevoel
“Hoe durven ze!” Dat werd ook mij de afgelopen vierentwintig uur veel gevraagd. Omdat ik ook tot Ons behoor, tot de volleybalwereld. Mijn familie, veel van mijn Nederlandse vrienden; het zijn volleyballers. En anders? Dan zijn ze journalist.
“Ik heb een dubbel gevoel.”, zei ik vanochtend tegen een vriend die met één van de dochters van Lodewijk Severein studeert. Hij vroeg mij als ‘representant van de media’ om ‘opheldering’. Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat met name De Telegraaf, het ANP (wiens berichtgeving als persbureau door andere media vaak integraal wordt overgenomen) en ThePostOnline.nl op niet mis te verstane wijze de gruwelijkheden uit de doeken deden.
Weegschaal
Ik leg mijn vriend uit dat de media niet echt reguleerbaar zijn. Kijk maar naar de berichtgeving rond Ruben en Julian, de vermiste broertjes waarvan vorige week bekend werd dat ze door hun vader vermoord zijn. Dat was toen het gesprek van de dag. En naar aanleiding van die zaak ging het nog over integriteitcodes, dat er grenzen zijn aan details, medeleven en het voeden van de lezer of kijker. Nu zijn we als media – gezien de verontwaardiging ook buiten de volleybalfamilie – weer over een drempel heengestapt.
Roos Schlikker beschreef die weegschaal waarop de media en de lezer balanceren gisteren in haar column ‘Bloeddorst’ in DNP. Er zijn brood en spelen omdat het volk dat wil. Waarop het volk weer steun betuigt aan de man die het brood en de spelen brengt. Zo houden we elkaar in stand. Soms gaat dat goed. Maar soms ook niet.
Schaamte
Omdat ik zelf ook een – bar slechte – volleyballer ben, is ook bij mij even de balans verstoord. Voor het eerst schaam ik mij een beetje. Omdat ik zie hoe gekwetst de volleybalwereld is. Mijn vriend snapt wel dat media soms geen boodschap aan gevoelens hebben, maar dat betekent nog niet dat hij het hoeft te accepteren.
De volleybalwereld is een vredelievend wereldje waarin men zich wel eens opwindt, maar dan over genoeg sponsoren om Europees volleybal te mogen spelen, over teamindelingen of over coaches die misschien iets te hard schreeuwen tegen jeugdige spelertjes.
Herinneren
Dat vredelievende wereldje wil Ingrid Visser herinneren als één van de beste speelsters op haar positie ter wereld, jarenlang. Als aanvoerster van het Nederlands team, jarenlang. Als recordinternational. Als erelid. Als de Edwin van der Sar onder de volleybalvrouwen. Bescheiden, beleefd en beregoed in wat ze doet.
Dat vredelievende wereldje wil Lodewijk Severein herinneren als een volleybaldier, een manager, een regelneef, een leraar, een gulle sponsor en als de vader van twee dochters die ook van het spelletje houden. Ook aan hun verenigingen en teams droeg hij bij.
Dat vredelievende wereldje wil het tweetal gewoon niet herinneren om wat hen precies, tot in het gruwelijkste detail, is aangedaan. That’s not in the game.
Machteloosheid
Machteloosheid maakt zich van je meester. Misschien is Ons daarom wel boos op de media, omdat Ons gewoon op iemand boos wil zijn. Omdat Ons niet kan begrijpen dat zulke mensen op zo’n wijze om het leven kunnen komen. En die emoties moet je ventileren. Dan is de krant van Wakker Nederland verscheuren natuurlijk een geschikte manier van uiten. Want laten we wel wezen: dat de familie uit de krant en via de media moet vernemen wat er allemaal voor afschuwelijke dingen met hun geliefden zouden zijn gedaan en dat Ons zich daar vervolgens over opwindt, is alleen maar menselijk te noemen.
Maar het verlost je niet van dat gevoel van machteloosheid. Ons allen niet.
