Een goede film is vaak zo sterk als het spel van de acteurs in de bijrollen. In Carol van de Amerikaanse regisseur Todd Haynes worden die erg karikaturaal en ééndimensionaal neergezet. Zoals de man van Carol, die bezig is met een scheiding van zijn vrouw. Hij kan het niet verkroppen dat zijn vrouw bij hem weggaat en gedraagt zich vaak pathetisch. Tot overmaat van ramp raakt zijn vrouw Carol uit de hogere kringen met fakebontjas en namaak sieraden verliefd op Therese, een verkoopster in een warenhuis met een bitch van een afdelingshoofd. Ook al een karikatuur.
Therese wordt gespeeld door de redelijk onbekende Rooney Mara. Uit een paar over geacteerde blikken moet duidelijk worden dat zij verliefd op elkaar worden. Maar van enige chemie is totaal geen sprake. Therese kijkt met grote reeën ogen vol verwondering, die blijkbaar voor begeerte moet doorgaan. Een knap kopje maakt nog geen goede actrice. Carol komt nogal hautain en ijzig neerbuigend over. Het is 1952 en een liefde tussen twee vrouwen is hoogst omstreden in die tijd. Patricia Highsmith schreef een boek ‘The Price of Salt’ op wie dit flinterdunne verhaal is gebaseerd.
Don’t act
Het merkwaardige is dat Carol unaniem lovende recensies krijgt in serieuze kranten als NRC Handelsblad, De Volkskrant, Parool en de Filmkrant. Het lijkt of de critici een andere versie van deze film hebben gezien. Het spel wordt vooral geroemd, de subtiliteit van de regie en het scenario. Die drie factoren zijn juist zo enorm zwak uitgewerkt. Alles wordt overdreven geacteerd. Film acteren zo leer je op elke filmacademie is juist: ‘don’t act, just be’. Zelfs een fantastische actrice als Cate Blanchett deelt in de malaise. Zo sterk en vol tegenstrijdigheden was zij in ‘Blue Jasmin’ van Woody Allen, waarin zij ook een upperclass vrouw speelt, zo voorspelbaar en oppervlakkig acteert zij hier.
Houterig
Het clichématige en houterige scenario helpt haar hierbij ook niet. In de succesvolle tv-serie Downton Abbey laat scenarist Julian Fellowes zien wat trefzeker schrijven is. Hij creëert round characters, met meerdere kanten en een duidelijk herkenbare en geloofwaardige eigen stijl. Twee zwakke scenes uit Carol om het slechte script te verduidelijken. Carol’s man gaat verhaal halen als zij vrouw weg is bij een vriendin van haar. ‘I love her’, zegt hij met een pijn vertrokken grimas tegen de vriendin. Zij: ‘I can’t help you with that’. Of de scène aan het eind van de film, als Carol Therese achterlaat in een hotel waar ze samen waren. Therese belt haar, Carol neemt op maar zegt niets terug met een gepijnigd gezicht. Al tientallen keren vertoond in films. En zo gaat het maar door, elke scène zie je al mijlen van te voren aankomen. Tenenkrommend.
Dichtgeplakt
De enige sterke scene van de film is op het einde, als Carol in een juridisch geschil over haar dochter is betrokken. Aan haar man en de rechter maakt zij duidelijk dat haar dochter alles voor haar betekent. Daar toont Cate Blanchett weer haar uitstekende acteren zoals we altijd van haar gewend zijn. Afgezien van de clichématige aanpak, het vlakke nuance loze acteren en het saaie en kleurloze verhaal, wordt de film helemaal dichtgeplakt met afgesleten kerstliedjes.
Cate Blanchett speelde eerder in een film van Todd Haynes. ‘I’m not there’, waarin vijf verschillende acteurs een interpretatie van Bob Dylan spelen. Een inventieve en authentieke film met Cate Blanchette als een van de beste personificaties van de grote Dylan. Zij werd genomineerd voor een Oscar. Het kan verkeren.
