Op haar werk, aan de lopende band van een distributiecentrum, zakte Daniëlle Kroos (26) plotseling in elkaar. Ze bleek last te hebben van hyperventilatie en paniekaanvallen. ‘“Ga jij maar hulp zoeken”, zeiden ze.’ In de moeilijke anderhalf jaar die volgden kwam ze nauwelijks nog buiten. Naar het winkelcentrum gaan voor een boodschap durfde ze niet meer.
Boost
Kroos kwam in de bijstand terecht. Nu is ze er weer helemaal bovenop, vertelt ze. Dankzij behandeling bij een psycholoog, en daarna een hardlooptraining via de gemeente Gilze en Rijen. Ze is weer aan het solliciteren. Een baan heeft ze nog niet, maar ‘dat komt helemaal goed’, zegt ze. ‘Het hardlopen heeft zó’n boost aan mijn zelfvertrouwen gegeven. Ik zat niet goed in mijn vel. Mensen zeiden dat ik gesloten en onzeker was. Nu zie ik er verzorgd en sportief uit’, zegt Kroos, zonder een spoortje aarzeling.
Nu zie ik er verzorgd en sportief uit
Gilze en Rijen biedt inwoners met een bijstandsuitkering sinds drie jaar een hardlooptraject aan. Zestien weken lang gaan ze twee keer per week rennen in de natuur, onder leiding van de plaatselijke atletiekclub Spiridon. Zo kweken ze zelfvertrouwen, sociale vaardigheden en doorzettingsvermogen, is het idee. Ambtenaren van de gemeente rennen mee, om te peilen hoe het met de deelnemers gaat. Ruim 40 procent van de deelnemers vindt een baan. Veel andere gemeenten hebben volgens Gilze en Rijen belangstelling voor het project.
De gemeente zegt: ‘Hee, je kan wel wat!’
Kroos kreeg tijdens een sollicitatietraining de vraag of ze mee wilde lopen. ‘De gemeente zegt eigenlijk: ‘Hee, je kan wél wat!’ Ik dacht: als de gemeente in me gelooft, moet ik het toch maar doen’, vertelt ze. ‘Je hoeft met een uitkering niet zielig thuis te zitten. En dat deed ik wel. Het lopen heeft me ook een dagritme gegeven. Ik bleef altijd uitslapen, maar nu moest ik er iedere dinsdag en donderdag op tijd uit.’
Sociaal
Kroos rende met een groepje van drie anderen. ‘Het is sociaal, je helpt elkaar. Ik merkte dat ik contactpersoon werd. Dat mensen mij opbelden om het door te geven als ze niet konden komen. Ik ging me belangrijk voelen’, vertelt Kroos. Voor de looptraining had ze maar weinig vrienden. Ze woonde weer haar ouders. Nu woont ze op zichzelf, en heeft veel vrienden in de buurt. ‘Ik ben laatst zomaar op iemand afgestapt tijdens het uitlaten van de hond. Dat had ik vroeger echt niet gedurfd’, vertelt ze.
Effe niets aan je hoofd en genieten
Ze hield twee vriendinnen over aan het loopgroepje. Met één van hen gaat ze nog iedere donderdag hardlopen. Op dinsdag gaat ze naar de atletiekclub. Alle ex-deelnemers krijgen een jaarlidmaatschap cadeau. ‘De vrijheid tijdens het lopen is heerlijk. Effe niets aan je hoofd en genieten.’
Nu nog een baan. ‘Schoonmaken of productiewerk’, zegt Kroos. ‘Maar ik zit nu ook te denken aan werk als receptioniste. Ik kan meer dan ik dacht.’
Lopen voor een uitkering
Toen Gilze en Rijen met de looptraining begon, was er kritiek. Omdat de gemeente inwoners in sommige gevallen verplicht om mee te doen. Volgens medewerkster Ilze van Dongen is dat maar in een handvol gevallen per jaar nodig. ‘Vaak zijn ze achteraf blij dat wij ze gedwongen hebben’, stelt ze. ‘Ik kan me niet herinneren dat deelnemers na afloop negatief waren.’
De afgelopen drie jaar hebben 110 uitkeringsgerechtigden meegedaan. 42 procent daarvan heeft een baan gevonden. Het is lastig te zeggen of ze dat zonder de hardlooptraining ook was gelukt. Gilze en Rijen denkt dat het traject in ieder geval helpt. Het aantal uitstromers uit de bijstand is in 2015 tot nu toe al even hoog als in heel 2011, voordat de looptraining begon. Het gaat om rond de veertig mensen. Tien daarvan hebben de looptraining gedaan.
‘We hebben regelmatig ambtenaren van andere gemeenten op bezoek, die willen meekijken hoe wij het doen’, vertelt Van Dongen. ‘Den Bosch heeft het idee al overgenomen.’
