Pripjat, 26 april 1986. Joeri heeft een stage aangeboden gekregen in de kerncentrale van Tsjernobyl. Het is een jongensdroom die uitkomt, want al sinds zijn kinderjaren wil hij atoomingenieur worden. Helaas valt de stage tegen. Joeri heeft de indeling van kerncentrale weliswaar uit zijn hoofd geleerd, maar toch mag hij niets belangwekkends doen. Zijn enige taak is zorgen dat de plant schoon blijft.
Het lijkt erop dat Nederland in een spagaat komt voor wat betreft zwaarwegende beslissingen: “Waar halen we onze energie vandaan op korte termijn en in de toekomst? Gaan we onze klimaatquotas halen met die paar windmolens in zee en velden vol zonnepanelen op dure landbouwgrond?”
Serhii Mirnyi (56) was commandant van een peloton voor nucleaire, chemische en bacteriologische oorlogsvoering in het Sovjetleger toen op 26 april 1986 de kernreactor in Tsjernobyl ontplofte. Hij werd die zomer naar het rampgebied gestuurd als ‘likvidator’, de Russische term voor de bestrijders van de catastrofe. Nu, precies dertig jaar later, houdt de natuurkundig chemicus, ecoloog en tourleider naar het rampgebied er een weinig gehoorde mening op na. ‘De meeste mensen zijn niet door de straling ziek geworden.’