Maar niet alle plannen zijn even realistisch. Zoals een vier-puntenplan dat ik pas onder ogen kreeg niet erg realistisch is.
Als eerste punt wordt genoemd dat er moet worden gehandhaafd én bekeurd. Lik op stuk dus. Leuk bedacht, maar dat gaat niet gebeuren want daarvoor is de overlast stomweg te omvangrijk.
Twee. De kroegen moeten vroeger dicht. En ook de bordelen moeten ‘s nachts worden gesloten. Dat betekent dus: handhaven, handhaven, handhaven.
Drie. ‘Plaatsing van lichtborden op essentiële punten met de vermelding in grote rode letters: “VOL”. Daaronder: “Toegang tot het Wallengebied verboden” of “Geen toegang tot de Wallen”.’ Uiteraard ook in het Engels. Dat betekent in de praktijk op minimaal zo’n vijftien toegangen tot de Wallen dit soort lichtborden. ‘Overtreding wordt bekeurd’. We hebben nu inmiddels al een heel regiment handhavers nodig ben ik bang.
Vier. Goedkope vliegtickets uit Engeland terugdringen. Graag. Maar hoe dan?
Ook op andere manieren wordt er nagedacht over het terugdringen van de overlast op de Wallen na de lockdown. Dat is natuurlijk hartstikke sympa. En het is zeker een goede zaak om autoslapen onmogelijk te maken, het alcoholgebruik terug te dringen en straatdealers het leven zuur te maken. Maar de vraag is en blijft natuurlijk: hoe dit te realiseren? Nog een extra peloton handhavers dan maar?
Imago
Herinneringen vervagen en we kunnen ons kennelijk nu al amper meer voorstellen hoe geweldig druk het in deze buurt was. Niet een klein beetje druk, maar verschrikkelijk druk. Zo druk dat je er niet bent met twee, vier of acht agenten of goed functionerende boa’s extra. Dat is ook altijd het argument van de seksbusiness – er is te weinig handhaving – maar ik geloof daar maar bar weinig van. Bovendien: willen we dat wel? Moet er een soort halve politiestaat worden ingericht op de Wallen om de orde te handhaven? Dat is toch niet echt een aantrekkelijk idee.
Het moet nog maar eens een keer worden gezegd: het probleem is dat de Wallen worden bezocht door verkeerd volk dat op heel verkeerde dingen afkomt. Daarom is het zaak die aanbodkant, de verkeerde dingen, aan te pakken. En goede dingen te stimuleren: mooie bedrijven, musea, historisch stadsschoon, bijzondere zaakjes. Kortom, bedrijven en instellingen die aangename reuring veroorzaken.
Ook dat is op zich niet genoeg natuurlijk. Amsterdam heeft nu eenmaal een bepaald imago. Daarom zal constant en voor langere tijd vanaf alle torens moeten worden rondgebazuind dat in deze buurt helemaal niet alles mag en kan. Dat is misschien nog wel de moeilijkste opgave. Voordat een cultuur is veranderd, want daar hebben we het over, zijn we jaren en jaren verder.
De Wallen na de lockdown? Het is absoluut een goede zaak om daar nu reeds over na te denken. Wie echter morgen resultaat verwacht zal bedrogen uitkomen, wellicht gedesillusioneerd raken en het bijltje erbij neergooien. Dat is ook weer niet de bedoeling.
Willem Oosterbeek, Wallenbewoner, doet in vijfhonderd woorden regelmatig verslag van het dagelijks leven vanuit de beroemdste buurt van Nederland.
