Roos, Rifka Lodeizen, bekend van films als ‘Kan Door huid Heen’ van Esther Rots en de televisie serie Overspel arriveert in een dicht besneeuwd landschap in Noorwegen. Hier zoekt zij haar moeder (Elsie de Brauw) op die daar afgelegen woont met haar zoontje. Van het begin af aan is duidelijk dat zijn niet een erg warme band met haar heeft. Haar halfbroer Bengt van 13 is daarentegen blij haar weer te zien. Hij demonstreert haar zijn muziek, die hij opneemt bij smeltend water op ijsrotsen en andere dagelijkse geluiden als een hartslag, die hij mixt in een computer.
Onheilspellends
Haar moeder is alleen maar met pianospelen bezig en je krijgt het gevoel dat zij vroeger weinig naar Roos heeft omgekeken. Als Roos haar op een morgen spontaan een zoen geeft, weet zij er zich geen raad mee. Als een schaduw hangt er iets onheilspellends te gebeuren, wat deze film met spaarzame dialoog een dreiging geeft.
Nadat Roos haar moeder vraagt of zij vroeger wel eens een slaapliedje voor haar zong, kan zij zich dit niet herinneren. Roos zegt dat zij haar vader begrijpt die weggegaan is. Moeder geeft haar een klap in haar gezicht en Roos rijdt boos weg. Wat er daarna gebeurt moet je zelf maar gaan zien in de bioscoop.
Acteursregisseur
Na Beyond Sleep naar het boek ‘Nooit meer Slapen’ van Willem Frederik Hermans bewijst Boudewijn Koole opnieuw dat hij een uitstekende acteursregisseur is. In Beyond Sleep excelleerde Reinout van Aschat als de jonge geoloog op expeditie in Noorwegen. Nu spelen een natuurlijke en sympathieke Rifka Lodeizen en Elsie de Brauw als haar egocentrische en eenzame moeder erg goed en ingetogen. Ook Marcus Hanssen als haar jonge broertje speelt overtuigend en naturel. De film lijkt op Ingmar Bergman’s ‘Herfstsonate’, over een moeder (Ingrid Bergman)-dochter (Liv Ullmann) conflict, waar de moeder ook een dominante pianiste is.
Intensiteit
Zo’n rijk oeuvre als Bergman heeft Koole niet maar beide zijn zeer getalenteerde filmmakers. Allebei zijn ze erg goed met acteurs, hebben een grote intensiteit, diepgang en een goed oog voor gezichten en sterke metaforen. Een forel, een rendier en sledehonden spelen een belangrijke rol in Verdwijnen. En er is nog een opmerkelijke overeenkomst tussen Ingmar Bergman en Boudewijn Koole. Beiden werken met uitmuntende cameramensen. Bergman met Nykvist en Koole met Melle van Essen, net als in Beyond Sleep. Boudewijn Koole is een van de meest interessante en subtiele filmmakers in Nederland momenteel.
