Janny is van de wal, maar haar opa voer. Haar vader was touwslager bij Lankhorst. Melle is een schipperskind. Hij groeide op in een tijd dat de oudste schipperszonen nodig waren aan boord en onderwijs niet belangrijk werd gevonden. Hij is hooguit twee winters naar school geweest. Hij kan niet lezen en schrijven. Missen doet hij het niet. ‘Ik weet niet beter. In mijn tijd had je nog ligplaatsscholen. Je had je eigen schriftje en dat nam je mee als je naar school ging. Mijn zusjes zaten bij kennissen in een kosthuis. Later heb ik mijn Rijnpatent mondeling gehaald en de theorie van mijn rijbewijs ook. Ik gebruik de nummers bij de afslagen. Je leert het jezelf op een andere manier aan.’
Janny deed na de lagere school de huishoudschool. Al het papierwerk aan boord komt op haar neer. De taakverdeling is daarom nogal strikt aan boord. ‘Ik doe het papierwerk. Hij de rest. Ik heb ook een smarttelefoon en een tablet. Hij heeft een vaarcomputer, maar ik lees de namen van de schepen voor tijdens het varen’, vertelt ze.
Gebeurtenissen die dagelijks meelopen
Ze begonnen als jong stelletje op de Pax als zetschipper en voeren daarna op een eigen klippertje van 135 ton dat de Risico heette. Ze wilden groter en begonnen op huurkoopbasis op de Amstelland van 438 ton. Toen ze de Amstelland op hun naam konden zetten, noemden ze haar Animo. Na dat schip kwam hun huidige schip. Ze varen er sinds 1990 op en konden haar pas kopen, nadat haar vader in 1989 overleed. ‘Dit was een Duits schip en dat kon niet vanwege mijn vader. Hij wilde geen Duits schip. Mijn vader zat in een concentratiekamp in de oorlog, omdat hij door zijn broers was verraden. Waarmee hij was verraden weet ik niet. Daarover werd in die tijd niet gepraat’, vertelt Janny.
Buiten dat zijn ze beiden getekend door het leven. Tineke verloor een paar vingers in de jaren zeventig en raakte met haar arm bekneld in 1991, waardoor ze aan die kant een verminderde functie heeft. Hun dochter, Tineke Draaisma overleed in 2006 aan kanker en haar broer in 2013, nadat hij zich verslikte in een stukje brood. ‘Onze dochter en mijn broer, dat loopt nog steeds alle dagen met ons mee. Dat zijn echt gebeurtenissen die er in hakken bij een mens, kunnen we vertellen. De rest is bijzaak.’
Ze willen geen ander schip meer, want ze zijn tevreden met dit schip. Het is eerder de vraag, wanneer de tijd ze inhaalt. ‘We hebben hier ons natje en droogje. Ik heb een kast vol reserve linnengoed. Wat we willen doen, kunnen we. Waarom zouden we? Het is eerder dat we denken. Hoe lang houden we dit nog vol. Maar we voelen ons nog lekker.’
De toekomst voor hun schip ziet er daarom niet florissant uit. ‘Het is simpel. Als wij ermee stoppen, is het schip niks meer waard.’
Voor de rest van de kleinere scheepvaart hangt de toekomst af van het bedrijfsleven aan de kleine kanalen, concluderen ze. ‘Alleen de kleine schepen kunnen daar komen, maar als de bedrijven wegtrekken valt er niks te vervoeren.’
Willen naar Bremerhaven varen
Ze houden hun schip zo goed mogelijk bij en hebben nog volop plannen. ‘We zorgen dat ze aan de regels blijft voldoen. Dat houden we goed bij. Laatst hebben we een nieuw kompas met certificaat gekocht om naar Bremerhaven te kunnen varen en een luchthoorn die aan de eis voldoet. We moeten nog lampen op batterijen kopen als noodverlichting.’
De Animo gaat in mei naar de werf voor onderhoud en omdat zij onlangs in de mist tegen de peilschaal van de stadsbrug in Kampen voer, waardoor de boeiing licht gehavend is. ‘Voor de eerste keer in vijftig jaar hebben we schade gevaren. De schade aan de peilschaal bedraagt 25000 euro. Op ons schip valt het mee. Alleen ziet de boeiing er nu niet uit.’(HDJ)
Scheepsgegevens:
Scheepsnaam: Animo
Lengte: 60 m
Breedte: 6,40 m
Diepgang: 2,46 m
Tonnage: 608 ton
Europanummer: 02319464
Motor: Skania 335 kW
Bouwjaar: 1907
Thuishaven: Rotterdam
Eigenaar: M. Draaisma
