De draden lopen van de ICD naar de rechterhartkamer, een naar de rechterhartboezem en een draad in een ader buitenom het hart. Het doel is tweeledig: het verbeteren van de pompkracht en het beëindigen van mogelijke ernstige hartritme stoornissen. De elektrische bedrading op het hart zijn bij mij beschadigd door een combinatie van chemotherapie en bestraling voor de ziekte van Hodgkin.
Hartbewaking
Op een zondagmiddag merk ik tijdens een korte wandeling door de stad dat ik al na een minuut of tien vermoeid raak. De laatste maand merkte ik aan mezelf dat ik wat onvast op mijn benen sta en snel buiten adem ben. Vaak was ik blij als ik weer thuis was.
Mijn geliefde, steun en toeverlaat, is er niet gerust op. We meten mijn bloeddruk en hartslag die maar 45 is, ongeveer de helft van wat ie moet zijn. We gaan naar de huisarts post in het Groene Hart ziekenhuis. De arts doet wat onderzoek en raadt aan om de volgende dag naar het UMC Utrecht te gaan, waar ik al sinds 1979 onder behandeling ben. Daar aangekomen gaan we naar de Spoedeisende Hulp op advies van mijn cardioloog. Ik verwacht weer naar huis te kunnen, maar word direct opgenomen en belandt op de Hartbewaking. Daar lig ik aan de monitor om alle hartbewegingen, zuurstof toevoer en hartslag in de gaten te houden.
Engelen
De verpleging is goed, met als uitblinker een lange vrolijke broeder met zwarte krullen, die je gerust stelt, vriendelijk is voor iedereen en voor wie niets te veel is. Helaas heb ik van hem geen afscheid kunnen nemen. De tweede nacht word ik namelijk tegen middernacht overgeplaatst, omdat er een urgentere patiënt op mijn kamer komt te liggen.
Die tocht in het rijdende bed door het nachtelijk ziekenhuis is bijzonder. Even beeld ik mij in dat ik in een soort coma ben geraakt en ik al in de hemel ben belandt. De nieuwe afdeling heeft een nachtdienstploeg met hele jonge en knappe verpleegsters. In hun witte jassen en in het halfdonker zien ze er uit als engelen. Ik lig nu in een kamer met een ander man. Hij vertelt de volgende morgen dat hij op een bruiloft pijn in zijn borst kreeg en hier gedotterd wordt voor een lichte hartinfarct.
Meewerken
De volgende morgen word ik geopereerd. Eerst wacht je in een pre-operatie hal met allerlei kamers en een administratieruimte in het midden op je beurt. Gelukkig sta ik als eerste in het rooster. Vooraf vertellen twee verpleegkundigen dat de cardiologische chirurg, die de leiding heeft erg kundig is. Gelukkig maar. Ik besluit alles over me heen te laten komen. Meewerken en positief zijn, dat is het devies. Er staat een heel team klaar, enkele operatie verpleegkundigen, de cardioloog, een dokter in opleiding en diverse mensen die zich vooral achter de glazen schermen bevinden. Hier wordt via computers de ICD ook getest. Het valt niet mee om ruim twee uur in een ijskoude maar wel lichte hightech ruimte op een smal bed te liggen. Mijn hoofd moet ik stil naar rechts houden, de behandeling zelf is aan de andere kant. Deze wordt met doeken en een soort open tent afgeschermd. Op een gigantisch beeldscherm kan ik meekijken, hoe de draden worden bevestigd. Het is als het ware een reis door je eigen hart. Interessant.
Hulpmiddel
Als het bijna klaar is en de dokter in opleiding de wond met drie lagen hechtingen dichtmaakt, zeg ik dat ik het knap vind hoe het team samenwerkt. De hoofdcardioloog antwoordt dat een succesvolle implantatie aan drie factoren ligt. De techniek die het allemaal mogelijk maakt, de kundigheid en samenwerking van het team en de houding en medewerking van de patiënt. Nu moet ik twee maanden rustig aan doen om te voorkomen dat de draden losraken. Het is belangrijk de ICD niet als fremdkorper te zien, maar als hulpmiddel. Chapeau voor het UMC Utrecht, prettige mensen, vakkundige zorg en goede informatie in woord en per brochure.
