Drake’s kleine, maar door zijn bewonderaars gekoesterde, oeuvre wordt vaak vergeleken met dat van Blake, Keats, Vaughan Williams en Delius, wat hem in de canon zou plaatsen van een lange traditie van Engels mystiek romantisme. Volgens schrijver Nathan Wiseman in zijn boek ‘Nick Drake: Dreaming England’ uit 2013 zijn er echter ook talloze internationale, kosmopolitische invloeden en benaderingen te vinden in Drake’s liedjes, die zijn status als archetypische Engelse troubadour lijken tegen te spreken. Wiseman benadrukt in zijn boek de interesse van Drake in blues, jazz en oosterse mystiek. Hij ontrafelt de mythes rondom Nick Drake en de framing na zijn dood, die hebben bijgedragen aan het beeld van hem als Engelse kunstenaar die “Amerikaanse tegencultuur, het Engelse klassensysteem en een nostalgische herbeleving van het hippietijdperk integreerde in zijn muziek voor een hedendaags publiek”.
Waarom deze inleiding bij wat beoogt een bespreking te zijn van het compilatie-album ‘The Endless Coloured Ways – The Songs Of Nick Drake’?
In zijn boek belicht Nathan Wiseman de artistieke en culturele context van de songs van Nick Drake en toont aan dat zijn muziek niet alleen beperkt was tot Engelse invloeden. Deze inzichten kunnen helpen om het belang van ‘The Endless Coloured Ways’ beter te begrijpen.
Na de aankondiging van ‘The Endless Coloured Ways – The Songs Of Nick Drake’, verschenen er opmerkingen op het internet zoals “Van Nick Drake moet je afblijven”. Nadat het album werd uitgebracht, waren er commentaren dat de nummers soms wel erg verschillend waren vergeleken met de originele versies. De vraag is of deze laatste opmerking klopt, gezien de eerder genoemde standpunten over de uiteenlopende invalshoeken van Drake’s muziek. Desondanks was het uitgangspunt bij het creëren van het album: de nummers opnieuw uitvinden.
‘The Endless Coloured Ways – The Songs Of Nick Drake” bevat een verzameling van drieëntwintig van Nick Drake’s meest geliefde nummers, uitgevoerd en opnieuw bedacht door tweeëndertig artiesten uit diverse muziekstijlen.
Het album is een initiatief van Cally Callomon, manager van het Nick Drake Estate, en Jeremy Lascelles, mede-oprichter van Blue Raincoat Music en CEO van Chrysalis Records. ‘The Endless Coloured Ways’ bevat bijdragen van onder andere Fontaines D.C., Let’s Eat Grandma, John Grant, Self Esteem, Emeli Sandé, Guy Garvey, David Gray en nog veel meer bekende en onbekende artiesten van overal ter wereld, alleen of in combinatie met elkaar.
De opdracht aan de deelnemers was om het door hen gekozen nummer van Nick Drake opnieuw op te nemen in hun eigen stijl, zonder rekening te houden met de originele opname. In de meeste gevallen is dit succesvol gebeurd, met veel inzet, enthousiasme en vindingrijkheid van elke artiest. Ze hebben zich elk op hun eigen manier het nummer volledig eigen gemaakt.
Cally Callomon en Jeremy Lascelles vonden het ook belangrijk dat het album een samenhangende luisterervaring zou bieden, in plaats van een reeks losse nummers. Om dit te bereiken zijn de songs op ‘The Endless Coloured Ways’ verdeeld over vier seizoenen, met als intro en afsluiter van het album het nummer ‘Voices’, uitgevoerd door The Wandering Hearts:
Voice from the mountain
And a voice from the sea
Voice in my neighbourhood
And a voice calling me
Na het intro (‘prelude’) neemt Fontaines D.C. het stokje over met een meeslepende versie van ‘Cello Song’, tevens de eerste single van het album. Mike Lindsay van de Britse folktronicaband Tunng en de zanger-gitarist Guy Garvey van Elbow hebben samen het nummer ‘Saturday Sun’ opgenomen, dat wordt omlijst door hartverwarmende blaasinstrumenten. Een absoluut juweel is de prachtig vocaal meerlagige versie van ‘Road’ door Bombay Bicycle Club & The Staves.
‘Three Hours’ door John Parish & Aldous Harding is het nummer waarmee het tweede seizoen begint. De vocale prestaties van de Nieuwzeelandse Aldous Harding roepen een sfeer op die doet denken aan de Britse new wave uit de jaren tachtig. ‘Stick in The Wheel’ door Parasite sluit hier perfect op aan met een aangename en ietwat psychedelische trance stijl.
Er zijn natuurlijk bekende nummers, zoals ‘Time Has Told Me’, hier in een soulvolle bloedbroederversie door Ben Harper, een dromerige uitvoering van ‘Pink Moon’ vastgelegd door AURORA, ‘River Man’ in een mystiek ademende uitvoering van Famous Blue Cable met Feist en, voordat The Wandering Hearts ‘The Endless Coloured Ways’ afsluiten, ‘Day Is Done’, gezongen door John Grant. Spijtig genoeg ontbreekt het persoonlijke ‘Way To Blue’ van ‘Five Leaves Left’, het debuutalbum waarmee het voor Nick Drake allemaal begon.
Als er iets is wat ‘The Endless Coloured Ways – The Songs Of Nick Drake’ laat horen, is het wel dat de wegen waarover de muziek van de Engelse zanger voerde, een soort eindeloosheid in zich besloten hadden en meer kleur dan alleen de blauwe melancholie die er doorgaans aan wordt toegeschreven. Uitvoerenden en producers hebben dit duidelijk begrepen. Samen hebben zij met ‘The Endless Coloured Ways’ een album opgenomen dat een eerbetoon is aan een muzikant aan wie geen enkele singer-songwriter na hem voorbij kan gaan, en dat de diepgang van zijn muziek blootlegt als een glinsterende goudader in de aarde.
Diverse artiesten: The Endless Coloured Ways – The Songs Of Nick Drake
De release van ‘The Endless Coloured Ways’ werd voorafgegaan door de uitgave van vijf 7-inches. Op elk van deze singles zijn twee covers te vinden, uitgevoerd door verschillende artiesten die deelnemen aan het project.
