Met de smoes dat het nodig is voor zijn werk bezoekt de Spaanse journalist Luis een congres in Austin, Texas. Maar eigenlijk is het uitstapje vooral een excuus om zijn doodgebloede huwelijk met Paula te ontvluchten en zijn minnares Camila te kunnen ontmoeten. Deze Mexicaanse architecte ontmoette hij twee jaar eerder in Austin, en ze brachten sindsdien zeven intense dagen en nachten met elkaar door. Die perfecte dagen vormen de brandstof voor Luis om het hoofd te bieden aan de eindeloze dagen thuis die zich vol sleur en verstoken van levensvreugde aan elkaar rijgen.
Maar vlak voordat ze elkaar zullen weerzien, laat Camila weten dat haar echtgenoot onverwacht heeft besloten haar te vergezellen. Laten we het hierbij laten en de herinnering koesteren, schrijft ze Luis, die zich van ellende geen raad weet. Bij een bezoek aan het Harry Ransom Center, een gigantisch archief waar van tal van beroemdheden briefwisselingen en andere documenten liggen opgeslagen, raakt hij gefascineerd door William Faulkner, de lievelingsschrijver van Paula. Luis leest Faulkners brieven aan zijn minnares Meta, en die zetten hem aan het denken. Over de betekenis van zijn relatie met Camila, maar ook over zijn huwelijk met Paula, dat op sterven na dood is.
Brieven
Perfecte dagen bestaat uit twee lange brieven: een van Luis aan zijn minnares en een van Luis aan zijn vrouw. In de brief van Camila vertelt hij hoeveel hun dagen samen voor hem betekenden, hoe zij glans gaf aan het bestaan en hem weer als nieuw maakte. Hun verliefdheid maakte van spareribs een godenmaal, en van een wolk vleermuizen bij zonsondergang het mooiste schouwspel. “De werkelijkheid zette uit, kwam me diepzinniger voor, ik kon zo veel nieuwe dingen zijn voor jou, en zij kon zo veel nieuwe dingen zijn voor mij.” Maar Faulkner doet hem ook beseffen dat Camila hun relatie behoedt voor het lot dat uiteindelijk bijna elke langduriger verhouding treft; zelfs Faulkners affaire valt ten prooi aan verveling en bloedt dood.
Paula maakt hij in een brief voor het eerst deelgenoot van zijn vertwijfeling, zijn gevoel van eenzaamheid en verwijdering en het verlangen naar de perfecte dagen die ze samen ooit hadden. Niet de georkestreerde weekendjes weg, die doorgaans net zo teleurstellend verlopen als de normale dagen, maar die zeldzame dagen die zich als vanzelf ontvouwen zonder tijd, en ruimte bieden aan spontaniteit, fantasie en liefde ervaren. De mail verstuurt hij vlak voordat hij het vliegtuig terug neemt naar Spanje, ongewis van haar antwoord. “Voor nu blijven zitten met de vraag wat er morgen zal gebeuren, wat voor dag ons te wachten staat, maar we weten in elk geval dat het anders dan anders zal zijn, dat ons morgen eindelijk iets zal gebeuren.”
Perfecte dagen is een hartstochtelijk en zo nu en dan ontroerend verhaal over hoe liefde grauw wordt als je niet oppast en je laat meevoeren in de alledaagse beslommeringen van het bestaan. Maar bovenal is het een prachtige ode aan de kracht van de verbeelding. Want die geeft het leven kleur.
Jacobo Bergareche, Perfecte dagen (192 p.). Uit het Spaans vertaald door Nadia Ramer. Wereldbibliotheek, € 21,99
