Als je de ontwikkelkosten buiten beschouwing laat, kost Watson vijf Euro per uur aan stroom. Ik wilde een hele slimme vraag aan hem stellen, maar oog in oog met mijn collega van de toekomst, viel ik helemaal stil.
Diep vanbinnen borrelde de vraag op: Ben ik wel klaar voor een arbeidsmarkt die ik moet delen met dit soort robots? Het antwoord volgde onmiddellijk: Heb ik keus dan? Aan heftige automatisering valt niet te ontkomen en het is onvermijdelijk dat er banen verdwijnen.
Het wordt een nieuwe wedstrijd om werk. Niet meer kandidaat tegen kandidaat, maar een duel tussen artificial intelligence en menselijkheid. Op salaris en referenties ga ik dat niet winnen. In de gebruiksaanwijzing – sorry het cv – van Watson staat bijvoorbeeld dat de allerbeste medici zijn hulp inroepen als ze het aan de operatietafel even niet meer weten.
Maar waarom is Watson de allesweter geworden die hij is? Waarom heeft hij bepaalde stappen in zijn loopbaan gezet? Was hij eerst chatbot bij een zorgverzekeraar en heeft hij zich opgewerkt? Welke drijfveren heeft ie, past ie wel in zelfsturende teams, kan ie tegen sleur op het werk?
Is Watson de ‘mee-maker’ waar bedrijven tegenwoordig om staan te springen? Zal hij zich ooit voor eigen rekening aansluiten bij organisaties waar hij zich mee verbonden voelt? Op de achterkant van Watson’s cv staat enkel en alleen dat je hem niet in water mag dompelen.
Werk blijft mensenwerk. Ook in het smart-industrie tijdperk. Door robotisering ontstaan weer nieuwe banen. We gaan samen uitvinden welke precies. Beste Watson, zou je daar een blog over willen schrijven?
