Waarom wil je geen vagina?
“Zolang je alleen een vagina kan krijgen die toch niet nat wordt, hoef ik hem niet. Dan zul je altijd moeten werken met glijmiddel en moet je je vagina blijven onderhouden. Ik ben natuurlijk gewoon een vrouw, alleen geboren met een piemeltje. Die is trouwens wel heel vrouwelijk, heel zacht. Dat komt door die hormonen. Het is nu meer alsof ik een natuurlijke voorbinddildo heb, dus zo erg is het allemaal niet.”
En als er in de toekomst nog iets verandert, wil je dan wel een vagina?
“In het buitenland zijn ze nu bezig met baarmoeders kweken van stamcellen en baarmoedertransplantaties. In Zweden en Londen zijn de eerste successen al geboekt. Met de huidige baarmoeders die getransplanteerd zijn naar vrouwen die zijn geboren zonder, zijn er al baby’s geboren. Als dat in Nederland ook zou kunnen, zou mijn keuze voor een operatie misschien veranderen. Dan word ik tenminste ongesteld en kan ik zwanger raken. Veel vrouwen zeggen dat ik niet ongesteld wil worden en het irritant is, maar tegelijkertijd is het een bevestiging van je vrouw zijn. Je kunt altijd de prikpil nemen. Ik wil wel de keus hebben te menstrueren en de pijn te voelen die ermee gepaard gaat. En ik zou graag zwanger willen worden; dat zou fantastisch zijn. Ik hoop dat dat op tijd kan, want ik ben nu 26 en kan geen eeuwigheid wachten. Op en geef moment wil ik wel een gezinnetje op gaan bouwen.”
Maar hoe date je als je eruit ziet als een vrouw, maar hebt nog een piemel?
“In principe date ik met vrouwen en mannen, maar ik vind het vaak leuker met vrouwen. Mijn dates ontmoet ik eigenlijk altijd off line, niet via datingsites. Dat vind ik onpersoonlijk. Ook weten ze zo meestal al van mijn situatie, omdat ik ze al ken. Ik heb eigenlijk nooit gedate met iemand die ik niet ken dus die mijn situatie niet weet. Er zijn sommige mensen die het niet leuk vinden om erachter te komen dat ik een piemeltje heb, daarom hou ik het liever niet lang geheim. De meeste reacties zijn ‘ik dacht al zoiets’ en de andere helft zegt ‘nog nooit over nagedacht en ik zie je gewoon als vrouw’. Heel soms vertel ik het ook gewoon niet, dan hoef ik hun reactie niet te weten. Maar als ik iemand leuk vind, moet het wel. Zo heb ik een meisje leren kennen die ook op festivals werkt, net als ik. Binnenkort gaan we daten. Zij weet dat ik niet geboren ben als vrouw en nog een penis heb. Mijn ex heb ik leren kennen op de verjaardag van een vriendin van me, dus hij wist ook dat ik transgender ben. Hij was bi dus kon er goed mee omgaan.”
Wat vind je zo fijn aan het ‘vrouw zijn’?
“Voor mij is een vrouw zijn een feestje. Tenminste, de meeste dagen. Het leukste vind ik dat ik lief kan zijn, we vinden lieve mannen wel een leuk idee maar willen liever dat mannen stoer zijn. Ik ben liever lief en schattig. Dat vind ik een fijnere manier van leven. Ik merk nu ook dat ik meer emoties heb; dat ik daar dagelijks rekening mee moet houden. Ik huil veel makkelijker en ik lach ook makkelijker. Ik ben niet meer zo vaak onderkoeld of neutraal zoals toen ik een man was, ik ben nu vaker vrolijk of verdrietig. Als er iets op straat gebeurd, zoals iemand die van z’n fiets afvalt, merk ik gelijk dat er een zorgzaam instinct opkomt. Dat had ik eerst ook al, maar nu komt dat meer naar buiten. Soms is man zijn ook wel makkelijk; bijvoorbeeld als je naar de wc moet op een festival. Ik ga bij lange rijen dan gewoon weer naar de mannenwc, want ik heb schijt aan al die gendernormen. Ik plas net zo goed in die wc als vrouwen. Wat anderen ervan vinden, boeit me niet. Dat zijn mijn penis’ rechten, haha.”
Wanneer ben je volgens jou een vrouw?
“Drie jaar geleden mocht ik van de psycholoog uit het genderteam echt vrouw worden. Daarvoor kreeg ik vrouwelijke hormonen in de vorm van een pleister, die moet ik 2 keer in de week opplakken. Daarnaast heb ik ook nog andere medicijnen; een dagelijkse pil en vitamine D en calcium tegen botontkalking die de vrouwelijke hormonen op kan roepen. Ik zie mijn arts vier keer per jaar, hij houdt mijn hormoonhuishouding in de gaten. Als er iets mis is, signaleert hij dat en wijzigt hij mijn medicatie of hormoondosering. Maar al voordat ik hormonen kreeg, zag ik mezelf als vrouw. Ik weet nog dat ik voor de spiegel stond en een meisje zag. Mijn uiterlijk was toen nog wel dat van een man, maar make-up kan veel gladstrijken. Op zo’n ruwe mannenhuid kun je veel make-up smeren zonder dat het eruit ziet als een plakaat, dus dat is een voordeel. Mijn huid wordt door de hormonen gelukkig dagelijks mooier. Daardoor heb ik bijna geen make-up meer nodig. Soms denk ik zelfs ‘Hey, lekker ding!’, haha. Ik probeer er ook qua kleding vrouwelijk uit te zien. Ik heb mijn eigen stijl ontwikkeld, al hebben vriendinnen me wel geholpen hoor. Zij gaven me de tip om skinny jeans te proberen, die draag ik nu heel vaak. Dat doet geen pijn hoor. Door de hormonen worden mijn ballen ook minder groot dus dan kunnen ze nog makkelijker in je lies en je kunt de rest naar achter schuiven. Dat is een keer goed uitproberen en een beetje wennen en de derde keer heb je nergens meer last van. Zo ziet niemand het. Als ik op de bank zit, gaat het op en geef moment wel vervelend aanvoelen, maar anders niet. Ik ben nu dus een vrouw, alleen een met een piemeltje.”
