Vorige week sprak ik met een vrouw over de verkiezingsuitslagen. Laat ik haar “Toos” nomen. Een schat van een mens: haar hele leven keihard gebuffeld, eerst als tweeverdieners samen met haar man, beiden met een minimumloon. Na zijn vroege dood nog harder werkend als poetsvrouw (zo noemt ze het zelf) om huur, eten, verwarming en school voor haar gezin te bekostigen. Nu ze in haar zeventigs is doet ze dat nog steeds, dat harde werken dan. Nu als vrijwilligster en als mantelzorgster. “Ik moet gewoon mijn handen laten wapperen en als iets er vies uitziet sla ik aan de poets.” Zo verklaart Toos haar niet te stuiten werklust. Ondanks haar inmiddels kromme reumatische vingers. Een vrouw van het volk, te midden van het volk en trots op haar volkse afkomst. Die de spreekwoordelijke pannetjes soep letterlijk in haar buurt uitdeelt.