Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
#MeToo blijkt geen gewone bom, maar een clusterbom. Wanneer een dergelijk projectiel ontploft, komen er tientallen of honderdtallen kleinere bommetjes vrij, die op hun beurt allemaal ontploffen. Alle kanten uit en sommige blijven op de grond liggen, omdat ze niet zijn afgegaan.
Laatst scrolde ik door een digitaal magazine over seksualiteit. De plaatjes daarbij zijn altijd om de aandacht te trekken. De hedendaagse internetmens wordt immers 80% visueel gestuurd. Het eerste artikel ging over seksueel misbruik. En wat je als slachtoffer allemaal aangeraden werd om te doen en niet te doen.
Je zou verwachten: na alle onthullingen over gevallen van seksueel geweld bij talentenshows, voetbalclubs en in de politiek, dat potentiële daders zich nog weleens achter de oren zullen krabben.
Bevallingscoach, opvoedcoach, gelukscoach, voedingscoach, slaapcoach, verhuiscoach, beweegcoach, jobcoach, minimalismecoach, geldcoach, mindfullcoach, voedingscoach, religiecoach, leefstijlcoach, orgasmecoach, relatiecoach, trouwcoach, scheidingscoach, stresscoach, burnoutcoach, rouwcoach. Van de wieg tot het graf weten we ons omringd door medemensen die het beter weten, die ervaring hebben, die een “verhaal” hebben.
Het is 20 januari 1942. In Villa Marlier, aan de oevers van de Wannsee in Berlijn, vindt een conferentie plaats met de kopstukken van het naziregime. Ze zijn daar om te praten over het ‘jodenvraagstuk’ en de oplossing daarvoor: die Endlösung, oftewel de eindoplossing.
Waarom had ik het niet eerder in de gaten? Waarschijnlijk omdat ik nog niet zo heel lang op sociale media actief ben. Ik denk dat het 5 jaar geleden is dat ik mijn eerste Facebook-straf kreeg. Ik werd een week lang van het internationale smoelenboek verbannen, omdat ik een stuk had geschreven over de (ver)schuivende politieke kaders van links en rechts.