Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Okselhaar. Als het erover gaat zal er altijd wel iemand een opmerking maken over het stereotype beeld van de feministes uit de jaren 70 met tuinbroeken en complete oerbossen onder hun armen. Maar inmiddels leven we in een cultuur van kaalslag. En haar daar? Op de meest intieme plek kan echt niet meer.
Ze zit tegen een witte muur en praat in een camera. Terwijl ze haar hand door haar asblonde lokken strijkt, spreekt ze haar kijkers toe.
De rol van vrouwen in het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog is jarenlang onderbelicht geweest. Niet alleen door de Nederlanders, ook de nazis vergisten zich daarin schromelijk. Deze onderschatting berustte op een vooroordeel uit de Duitse ideologie: vrouwen hielden zich daarin slechts bezig met het gezinsleven of met liefdadigheidswerk.
Sinds we weer in de donkere weken van het jaar zitten, word ik geconfronteerd met een nieuw fenomeen. Ergens zo tussen 17:00 en 19:00 uur beginnen de lampen te knipperen.
Ik heb nog nimmer een aflevering gezien van of over de familie Meiland. Dat soort programmas is als consument niet aan mij besteed. Hoogstens zag ik eens wat flarden voorbij komen met “wijnen, wijnen, wijnen” of een anti-cliché van een huishouden waarin een man staat te krijsen en een vrouw die de boel aanpakt. Dat laatste vind ik natuurlijk weer wel geinig.
Het wemelt op internet en in de fysieke wereld van vrouwennetwerken. Ik ben er zelf ook aangesloten bij een paar. Maar aan de “the old boys networks” kunnen deze sisterhood-initiatieven niet tippen. Mannen schuiven elkaar namelijk vaker dingen toe dan dat vrouwen dat onderling doen.