Een actualiteit staat zelden op zichzelf, die komt voort uit context. Daarom reist Anthon Keuchenius (1964) graag rond, ongeveer tussen Heuvelrug en Jemen, om die context in tekst en beeld te brengen. Liefst ruim voor- of nadat die actualiteit zich voordoet. Of waar anderen hem laten liggen.
Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
De oorlog in Jemen gaat al anderhalf jaar aan ons voorbij. Totdat zogenaamde Houthies raketten afvuren op Amerikaanse fregatten in de Rode zee, die daar op drie raketten terugvuren. Waarmee de VS een oorlog instapt die verdacht veel begint te lijken op die in Syrië. Of toch niet. En wie zijn nou toch die hoeties en zijn er dan ook toetsies, vraagt de verwarde nieuwslezer zich misschien af.
Gisteren ontving een verraste Ben Feringa de Nobelprijs voor scheikunde, om hem heen luid juichende studenten. Eenentwintig jaar geleden zag autodidact en voormalig Amsterdamse bruggenbouwer Paul Crutzen obers ineens als knipmessen buigen, toen hij op vakantie in Cordoba dezelfde Nobelprijs ontving. Crutzen ontdekte hoe de wereld de ozonlaag kon redden. Crutzen heeft ook een oplossing -eigenlijk: paardenmiddel- voor het broeikaseffect. ‘Toeval speelt een grote rol in mijn leven. ‘
De Nederlandse correspondente Judith Spiegel rapporteerde vanuit Jemen tussen september 2009 en april 2013, en werd vervolgens een half jaar gegijzeld. Over beide periodes schreef Spiegel een boek. Het zijn twee heel verschillende boeken geworden, namelijk een behoorlijk slecht en een meer geslaagd boek.
Zondagavond is Hedy d’Ancona zomergast. Hedy d’Ancona bewoog en beweegt zich als oorlogskind, cabaretière, wetenschapper, feministe, moeder, televisiemaker, onderzoeker, politica, minister, vrouw van minister, auteur, opzij-oprichter, en nu: bestuurder en vrouw van een beroemd kunstenaar, in veel verschillende werelden. ‘Het is me eigenlijk allemaal een beetje komen aanwaaien.’
Juni 2006 mocht ik (voor een onderwijstijdschrift) een held interviewen. Het was een heerlijke zomerdag en HJA was in vorm. Buiten sliep Amsterdam-Zuid een voetbalroes uit, dichterbij ritselde de jongere vriendin, ooit opgepikt in café Hesp. We zaten in zijn kantoortje, met om ons heen de gevonden voorwerpen en knutsels die zo vaak terugkomen in zijn geschreven werk. En een asbak, want HJA rookte stevig door. Uit een groen pakje waaruit ik er ook eentje mocht.
Deze week promoveerde een arabiste op een proefschrift over de schuivende mores van sji’ietische moslims. Dat was dezelfde week waarin een minister met een heel breed palet aan mores opnieuw mocht blijven zitten.