Ex-muziekjournalist. Ruilde in de jaren 90 redactiestoel muziekblad OOR in voor een hangmat in de Amazone, Dancin' Fool, Senior-lid NVJ.
Wil je mijn werk steunen? Laat je waardering dan blijken door een donatie te doen! Zo kan ik mijn werk voortzetten en help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.
Bob Hurwitz was 32 jaar directeur van het Amerikaanse Nonesuch-label, toonaangevend in bijzondere en eigentijdse muziek. Hij verruilde deze functie in 2017 voor die van voorzitter-emeritus. Verscheidene componisten die in de loop van de tijd voor het label muziek hebben opgenomen, schreven bij die gelegenheid een werk voor solopiano om Bob Hurwitz te eren.
In deze tijd van corona en lockdown zitten we met zijn allen nog meer voor het scherm. Ter afleiding van social distancing en contactverboden plaats ik hier de komende tijd opvallende verhalen uit mijn tijd als muziekreporter. Those were the days. Veilig te lezen met en zonder mondkapje op.
De Californische componiste, performster en producer Kaitlyn Aurelia Smith speelt zich al enkele jaren opvallend in de kijker met bijzondere, op analoge modulaire synthesizers gespeelde elektronische muziek. Op haar nieuwe album ‘The Mosaic Of Transformation’ stromen weelderige tapijten van klanken door de ruimte en balsemen muzikale pastelkleuren de hunkerende ziel.
In 1990 reisde ik voor het eerst naar Brazilië. Ik overleefde in de Amazonejungle een aanval van bijen, had in het waterland van Ilha de Marajó een koortsdelirium, werd met een eenmotorig vliegtuigje in de bush opgepikt en naar een ziekenhuis gevlogen en danste in Salvador, Bahia met de drummers van Olodum. Brazilië bleek behoorlijk rock & roll. Vier jaar later verruilde ik de redactiestoel bij OOR voor een hangmat in de Amazone in het noorden van Brazilië.
De vier musici van de avant-rockband Deerhoof uit San Francisco hebben zich de afgelopen jaren regelmatig afgevraagd hoe met muziek de snel op ons afkomende toekomst te vangen. Het antwoord is ‘Future Teenage Cave Artists’, een album dat spreekt van revolutie, maar ook van treurnis, om het verlies van een wereld die naar de bliksem is geholpen, alle reddingspogingen ten spijt.
In 1990 reisde ik voor het eerst naar Brazilië. Ik overleefde in de Amazonejungle een aanval van bijen, had in het waterland van Ilha de Marajó een koortsdelirium, werd met een eenmotorig vliegtuigje in de bush opgepikt en naar een ziekenhuis gevlogen en danste in Salvador, Bahia met de drummers van Olodum. Brazilië bleek behoorlijk rock & roll. Vier jaar later verruilde ik de redactiestoel bij OOR voor een hangmat in de Amazone in het noorden van Brazilië.