Onlangs schreef ik een persoonlijk verhaal over het gevaar van sommige complotdenkers. Hoe ze proberen mensen te beschadigen in hun malicieuze strijd om de wereld te overtuigen van hun grote gelijk. Nu is er een waardevol boek verschenen. Over complotdenken, maar voor de goede lezer ook over de risico’s van eenzijdige informatieconsumptie.

En ineens was daar een fel debat over de ‘onvoorspelbaarheid’ en de ‘willekeur’ van de rechtspraak. In een rapport van Nationaal Rapporteur Mensenhandel werpen de makers de vraag op waarom in zedenzaken in ‘vergelijkbare gevallen’ rechters anders straffen. In het debat na het verschijnen van het rapport zien velen dat als een gruwelijke fout. En dat is volstrekt onbegrijpelijk.

Ik moet u waarschuwen. Dit is geen prettig verhaal. Het zal vermoedelijk het uiterste vergen van uw begrip en het zal op zeker onbevredigend aflopen. Dit stuk gaat over een gevaar dat voor u naar alle waarschijnlijkheid een stuk realistischer is dan IS.

De pedoverhoren in Amsterdam zitten er bijna op. Is er bewijs dat de overheid in de jaren ’80 en ’90 jongensprostitutie bewust of onbewust liet begaan? En dat hooggeplaatste lieden, waaronder prins Claus en Joris Demmink, zich als onderdeel van een netwerk vergrepen aan jonge jongens?

De arrestatie van columniste Ebru Umar in Turkije heeft het debat over vrijheid van meningsuiting een nieuwe dimensie gegeven. Maar hijsen we de vlag van oneindige vrijheid niet wat te snel in top? Echte vrijheid kan alleen bestaan bij de beperking van diezelfde vrijheid.